Ο Έλληνας … «γαμάτος»!

 -Την αγαπάς την Ελλάδα;

-Όχι, όχι μην μου απαντήσεις… Ξέρω. Γιατί όμως την αγαπάς;

Την αγαπάς, γιατί όταν ψιθυρίζεις στο ταβάνι σου πως είσαι Έλληνας, φουντώνεις από υπερηφάνεια μέσα στα 20 τετραγωνικά του δωματίου σου.

Την αγαπάς γιατί σου επιτρέπει να αλείφεσαι με λάδι μαυρίσματος και να το παίζεις greek lover-πρωταθλητής ρακέτας επί 3-4 μήνες αδιάκοπα.

Α, ναι ναι ξέχασα το μουσακά, το greek σουβλάκι και την Ακρόπολη. Και τα μπουζούκια ρε γαμώτο.

Και, φυσικά, έχεις κάθε δικαίωμα να εκθέτεις στον ήλιο το καλογυμνασμένο σου σώμα επί 4 μήνες.

Και, φυσικά, έχεις δικαίωμα να καταναλώνεις άπειρες ποσότητες greek σουβλάκι, σπανακόπιτας και χωριάτικης.

Και, φυσικά, είναι δικαίωμά σου να αγαπάς την Ελλάδα επειδή σου χαρίζει απλόχερα την ευκαιρία να πηγαίνεις κάθε Σάββατο να ακούς πάσης φύσεως λαϊκούς τροβαδούρους.

Σκέψου όμως λίγο, άνοιξε τα μάτια σου…

Ναι ναι, εσύ με τα λάδια μαυρίσματος και τις ρακέτες ανά χείρας.

Εσύ που τυφλωμένος από τον καθρέφτη στα καινούρια σου γυαλιά κορδώνεσαι στο άκουσμα της εθνικότητάς σου, εσύ που σε κάθε γωνία ψάχνεις λόγους να υψώσεις το ελληνικό σου ανάστημα απέναντι σε κάθε ξενόφερτη απειλή.

Δεν θέλω να σ’ακούσω, θέλω να με ακούσεις εσύ. Και αφού με ακούσεις θα παίξουμε ρακέτες.

Είμαι και εγώ 25 χρονών όπως και συ. Παίζω και γω ρακέτες, άμα λάχει. Κάνουμε μπάνιο στις ίδιες παραλίες. Βγαίνουμε στα ίδια μπαράκια. Αλλά ξέρεις τι θέλω να σου πω.

Με έχεις κουράσει. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα τα στερεότυπα σου.

Βαρέθηκα να βλέπω την ταμπέλα με φωτάκια νέον στο μέτωπό σου που γράφει «ΓΑΜΑΤΟΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝ».
Αλήθεια, έχεις καταντήσει γραφικός. Αλήθεια βαρέθηκα να ακούω για όλα τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού» -όχι μονάχα Αλβανοί, Ρουμάνοι κλπ, αλλά κυρίως Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι.

Ναι ναι, το εμπέδωσες πως δεν ευθύνονται για όλα τα δεινά της κοινωνίας μας οι Αλβανοί. Αυτό το κατάλαβες. Αλλά το κύμα της εθνικής σου υπερηφάνειας έπρεπε να βρει άλλο λιμανάκι να ξεσπάσει.

Και η κρίση έκανε τη δουλειά της. Δε γέννησε μονάχα μιζέρια.

Γέννησε στερεότυπα και ανάγκη αναζήτησης υπαίτιων, υπεύθυνων για τη μιζέρια. Σε έκανε να ψάχνεις εξιλαστήρια θύματα. Εξιλαστήρια θύματα γιατί εσύ δεν είσαι ποτέ ο θύτης ε;

Ναι και εγώ, ως 25χρονη, νιώθω πιο θύτης από ποτέ. Αλλά ξέρεις τι;
Με κούρασαν τα στερεότυπά σου. Με κούρασε που περιφέρεις το IPHONE 6 στον Αστέρα Βουλιαγμένης και αγέρωχος, με το νέο σου κούρεμα (αυτό με το κοτσάκι που είναι ξυρισμένο στο πλάι) κατηγορείς τους Γερμανούς γιατί δεν βρίσκεις δουλειά.

Και με κούρασες που βρίζεις όχι τους Γερμανούς πολιτικούς, με κούρασες που βρίζεις ένα λαό συλλήβδην, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς κατανόηση.
Με κούρασες που «οι Άγγλοι είναι γκέι» και με κούρασες που «οι Γάλλοι είναι ξενέρωτοι».

Και μιλάω και γω με στερεότυπα ε;  Όπως εσύ με το Γερμανό τον τσιγκούνη που μηχανεύεται τρόπους να σου κόψει τα α…. ωχ συγγνώμη, το κεφάλι εννοούσα.

Ξέρεις, όμως, ποια είναι η διαφορά μας; Εγώ σε ξέρω, σε βλέπω κάθε μέρα μπροστά μου στην παραλία. Κρυφακούω όταν μιλάς. Και όταν δεν κρυφακούω είσαι στην παρέα μου. Είσαι στο διπλανό τραπέζι.

Εσύ, όμως, τον Γερμανό που σκορπάει δεινά στο πέρασμά του και ήρθε να σου πάρει ό,τι χρήματα απέμειναν στην πατρίδα σου, δεν τον γνώρισες.

Δεν τον γνώρισες ποτέ. Τον βλέπεις μονάχα με τα κιάλια, ίσως ούτε και μ’αυτά, από κάποιο μπαρ με ένα μοχίτο ανά χείρας την ώρα που κοιτάζεις την ώρα στο ROLEX σου.

Και ξέρεις τι θα μου απαντήσεις; Ξέρω το “χεις στην άκρη των χειλιών σου.

Κάτσε μη μιλήσεις.

Θα μου πεις πως, απ’ όσο ξέρεις, και κείνοι σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού σε βλέπουν. Πως και κείνοι στις παρέες τους σε βρίζουν, εσένα με τις ρακέτες, χωρίς έλεος και οίκτο.

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού ε; Βία στη βία, λοιπόν. Και αν σου πω ότι η βία είναι ένστικτο πρωτόγονο, και αν σου πω πως πίστευα πως πίστευα πως έχεις εξελιχθεί λίγα βήματα από το οφθαλμόν αντί οφθαλμού; Όχι ε, μάλλον έκανα λάθος.

Ναι, αλλά κάπου μέσα μου πίστευα πως σκεφτόσουν, πως έμαθες να χαλιναγωγείς τα ένστικτά σου.

Πως κάπου μέσα σου έμαθες πριν σκορπίσεις μάτια δεξιά και αριστερά, να σκέφτεσαι λίγο τα δικά σου τα μάτια, τις δικές σου ευθύνες, τα δικά σου λάθη τον εαυτό σου.

Κάπου μέσα μου πίστευα πως θα έμαθες να βγάζεις μόνο όσα μάτια το αξίζουν…

Σοφία Γουργουλιάνη

Αιχμή