Αναπροσανατολισμός…

Και οι πλέον… ρομαντικοί έχουν αντιληφθεί πλέον ότι η συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές δανειστές έχει κατά βάση κλειστεί (άντε να μένουν κάποιες λεπτομέρειες) και η μόνη διαπραγμάτευση που γίνεται πλέον είναι εσωτερική. Είναι το γνωστό πολιτικό «μασάζ», ώστε να καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει το σοκ της μεγάλης κωλοτούμπας και να βαδίσει ενωμένος (για όσο καιρό μπορέσει).

Κορυφαία κυβερνητικά στελέχη δε διστάζουν να κάνουν και την κάλπικη αυτοκριτική τους, μιλώντας για «ψευδαισθήσεις» που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη λειτουργία της δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσουν (όσο μπορέσουν) να κρατήσουν μια επαφή με τα λαϊκά στρώματα που τους στήριξαν στις εκλογές, κρατώντας τα εγκλωβισμένα στη λογική πως έξω από την ΕΕ και το ευρώ υπάρχει η απόλυτη καταστροφή...

Μπορούν να ειπωθούν (και θα ειπωθούν) πολλά γι’ αυτή την κάλπικη αυτοκριτική. Για το ότι τάχα αλλιώς τα περίμεναν κι αλλιώς τα βρήκαν.

Και πρέπει ασφαλώς να ερωτώνται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πώς συνέβη κι αντί να χορεύουν οι αγορές και η Μέρκελ πεντοζάλη με λυράρη τον Τσίπρα, βρέθηκαν ο Τσίπρας και οι υπουργοί του να χορεύουν σαν μεθυσμένοι αρκουδιάρηδες στον εφιαλτικό χαβά της Μέρκελ και των «θεσμών».
Αν σταματήσουμε εκεί, όμως, χάθηκε το παιχνίδι.

Θα περιοριστεί στην πολιτική απατεωνιά των συριζαίων και στις μεγάλες ή μικρές διαπραγματευτικές τους ικανότητες.

Κι όταν τελειώσει το τζέρτζελο και οι αγανακτισμένοι πολίτες αποσυρθούν για ν’ αράξουν στους καναπέδες τους, θα μείνει το σαρδόνιο χαμόγελο του Σαμαρά, η ελπίδα του Βενιζέλου ότι μπορεί ν’ αναστηθεί πολιτικά και ο Θεοδωράκης έτοιμος να ρυθμίσει τις ε(γ)κρεμότητές του με την Ιστορία.
Σημασία έχει να κάνει την «αυτοκριτική» της η εργατική τάξη.

Οχι να ζητάμε αυτομαστίγωμα απ’ όσους εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλοι μαζί να εντοπίσουμε τις μεγάλες αλήθειες που πρέπει να νοηματοδοτήσουν την πολιτική μας στάση και συμπεριφορά στο εξής.
Για μας η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη.

Οχι γιατί ήταν άπειροι και κακοί διαπραγματευτές οι συριζαίοι, αλλά γιατί οι διαπραγματεύσεις μεταξύ αστικών κρατών δεν γίνονται με όπλα το δίκιο, την ηθική, τη λαϊκή εντολή και άλλα τέτοια ηχηρά, αλλά με όπλο τη δύναμη του κεφαλαίου που κάθε πλευρά διαθέτει.

Και οι συριζαίοι, όπως και οι προκάτοχοί τους στους κυβερνητικούς θώκους, διέθεταν την κακομοιριά του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος για να παραμείνει στο κλαμπ της Ευρωζώνης (στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, την οποία πρέπει να υπηρετήσουν όλες οι κυβερνήσεις της) χρειάζεται δάνεια από τους ιμπεριαλιστές και τις τράπεζές τους.
Δεν αλλάζουν, λοιπόν, με εκλογές τα πράγματα.

Αυτό είναι το μεγάλο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε, τώρα που είδαμε πως και η «πρώτη φορά Αριστερά» δε διαφέρει στην ουσία (αλλά μόνο στο στιλ) από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο των σκληρά μνημονιακών ΜΜΕ υμνεί σήμερα τον Τσίπρα και τους λοιπούς «νουνεχείς» και «ρεαλιστές» του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εναπόθεση των ελπίδων σε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, στην οποία προσδίδεται μεσσιανικός χαρακτήρας, οδηγεί στην υπέρβαση των αδιεξόδων του συστήματος και στο ψήλωμα των αδιεξόδων του λαού.

Γι’ αυτό χρειάζεται συνολικός πολιτικός αναπροσανατολισμός, που θα οδηγεί στην ταξική ανασυγκρότηση και διεκδίκηση.

Αλλιώς, το σύστημα θα συνεχίσει να κανιβαλίζει τις σάρκες μας. 

Κόντρα/Εξέγερση