Θάνατος με τη δραχμή, ή μαστίγιο με το ευρώ;

Το είπε ωραία για τη διαπραγμάτευση ο φίλος μου, ο Αγγελος, συζητώντας σε μια γωνία στην Πειραιώς.

Μοιάζουμε με κάποιον που μπήκε στην τράπεζα, έβγαλε όπλο και, αντί να το στρέψει στον ταμία ή τον διευθυντή, βάζει την κάννη στον κρόταφό του και απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν του ρυθμίσουν τα χρέη και δεν του δώσουν νέο δάνειο. Τους λέει ότι μετά θα γίνουν όλα χάλια και θα πρέπει να σφουγγαρίσουν τα αίματα, δεν θα τους πληρώσει όσα τους χρωστάει, θα πέσει γρουσουζιά και δεν θα πηγαίνουν καλά οι δουλειές, θα χάσουν πελάτες και χρήμα κ.λπ.

Είναι αλήθεια ότι, αν χρωστάς 100.000, είσαι ένας ταλαίπωρος οφειλέτης, αλλά, άμα χρωστάς καμιά τριακοσαριά δισεκατομμύρια, είσαι συνέταιρος με τους δανειστές σου.

Εκεί βασιζόταν η «στρατηγική» του ΣΥΡΙΖΑ και του σουρεάλ εταίρου του στην κυβέρνηση, ότι η ενδεχόμενη αυτοκτονία μας ή η ολική έκπτωσή μας από ατύχημα θα είναι απειλή για το ευρώ και θα τους κοστίσει πολλαπλάσια από τις όποιες παραχωρήσεις θα μας έκαναν...

Στο ακραίο αυτό παιχνίδι, που βασίζεται σε μια κοινώς λεγόμενη μπλόφα, οι ερασιτέχνες του ΣΥΡΙΖΑ παραγνωρίζουν ορισμένους παράγοντες. Παραχωρήσεις σε εμάς, με αποδοχή εξαιρέσεων από τους κανόνες που ισχύουν για τους άλλους, θα δημιουργήσουν ένα ντόμινο απαιτήσεων αλλαγής πολιτικής από χώρες που έχουν ανάγκες χρηματοδότησης με πολύ μεγαλύτερα ποσά από εμάς, όπως η Ισπανία, η Ιταλία κ.ά.

Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, ως σκέψη, ίσως γείρει την πλάστιγγα του κόστους μιας υποχώρησης των δανειστών σε βάρος μας.
Και πάντα μα πάντα το παιχνίδι του αλληλοεκβιασμού είναι ακραίο κι επικίνδυνο, διότι υπεισέρχονται παράγοντες μη ορθολογικοί -καθότι ψυχολογικοί- διατήρησης κύρους εξουσίας.
Η δε μπλόφα μας είναι πασίδηλη, διότι, σε περίπτωση εξόδου μας, μπορεί μεν να κοστίσει στην ευρωζώνη πολύ σε χρήμα, όμως δεν πρόκειται να κινδυνεύσει η ευημερία των Γερμανών, Γάλλων, Ολλανδών, Φινλανδών κ.ά.

Δεν πρόκειται να πάνε μισό αιώνα πίσω ούτε να ανατιναχτεί η κοινωνία τους, δημιουργώντας ένα δυσώδες θερμοκήπιο, όπου τα πολιτικά άκρα θα εξακοντιστούν στα ύψη και οι κοινωνικές, ταξικές αντιθέσεις και διαφορές θα διευρυνθούν χαοτικά.

Δεν θα πεινάσουν οι Φράγκοι και οι Αλαμανοί, αδέρφια. Η ελληνική κοινωνία όμως θα υποστεί πυρηνικό πλήγμα.

Οσοι θεωρούν ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ύστερα από σύντομο διάστημα αναταραχής, θα σημάνει μια μεγάλη ευκαιρία παραγωγικής ανασυγκρότησης ζουν σε άλλο, ιδεοληπτικό, πλανήτη.

Η Ελλάδα του 1980, εκτός από τον ανερχόμενο τουρισμό, είχε βιομηχανία, βιοτεχνία και αγρότες που δεν ήταν τζάνκια των επιδοτήσεων. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμη και τα καλαμάκια για τα σουβλάκια τα εισάγουμε.

Μια τέτοια ανασυγκρότηση θέλει χρονικό διάστημα δεκαετίας και βάλε, να φτιαχτούν όλα από την αρχή, κατά τη διάρκεια του οποίου θα είμαστε διεθνώς απόβλητοι, δεν θα μας δανείζει κανείς μετά το κανόνι, με μεγάλη υποτίμηση και πληθωρισμό που θα χορεύει τσάμικο. Με ό,τι αυτό σημαίνει για το κόστος ζωής σε μια οικονομία όπου εισάγουμε σχεδόν τα πάντα και για την «όρεξη» των εχθρών μας στα εθνικά.
Ετσι, θα υποφέρουν ακόμη περισσότερο όσοι ήδη υποφέρουν και θα προστεθούν και άλλοι. Το δε πολιτικό φάσμα θα περάσει από τη μηχανή του κιμά, η οργή θα καταπιεί πρόσωπα και κόμματα.

Πεδίον δόξης λαμπρόν για τους ακραίους και τους λαϊκιστές, που θα πυροδοτήσουν τις ήδη υπαρκτές αντιθέσεις. Η κοινωνική ειρήνη και ευημερία, έστω αυτές με τα δανεικά, θα είναι μια μακρινή ανάμνηση.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Τσίπρας θα δεχτεί την ευθύνη και την ατίμωση να πετάξει τη χώρα και τον λαό στον Καιάδα, όσο ισχυρή κι αν είναι η άποψη των παλαβών στο κόμμα του και στην κυβέρνηση, που θέλουν να γίνουμε Κούγκι.

Ηδη βράζει το στάρι για τα κόλλυβα των ψευδαισθήσεών του και των απατηλών προεκλογικών υποσχέσεων στον λαό.

Να ζήσουμε, να τα θυμόμαστε και τα σκισίματα του Μνημονίου και όλα τα ωραία και πλανευτικά φύκια που αγόρασαν οι ψηφοφόροι για μεταξωτές κορδέλες.

Αφού χάσαμε τέσσερις μήνες, απειλώντας τον εαυτό μας, θα καταλήξουμε να αποδεχτούμε ό,τι μας σερβίρουν από το Βερολίνο ή, στην έσχατη περίπτωση, ο Τσίπρας δεν θα το απορρίψει, αλλά, μεταθέτοντας τις ευθύνες του, θα πετάξει την μπάλα στον λαό, για να αποφασίσει αν θέλει θάνατο με δραχμή ή μαστίγιο με ευρώ.
Στην προπαγάνδα είναι «μανούλες», ακολουθώντας την πολύπειρη παράδοση, που ξεκινάει από τους μπολσεβίκους και την οποία έκαναν ξεπατικωτούρα οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές.

Μερικές φορές απλώς άλλαζαν το σύνθημα και το σφυροδρέπανο με σβάστικα.

Η προπαγάνδα όμως σκεπάζει τα προβλήματα. Δεν τα λύνει.

Η ώρα της αλήθειας έρχεται και ίσως χρειαστεί να ξεσκονίσουμε τις κάλπες...

Φαήλος Κρανιδιώτης

Δημοκρατία