Εχουν οι δραχμόφιλοι καβάτζα τα ευρώ τους;

«Κε Στρατούλη, εσείς ξέρετε ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος. Εννοώ τον δρόμο που δεν έχει κανένα μνημόνιο και απαλλάσσει, μια για πάντα, τον λαό μας από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και την πλουτοκρατία της Ε.Ε. Θέλω, λοιπόν, να μου πείτε γιατί δεν ακολουθήσατε αυτόν το δρόμο εξ αρχής και μας βάλατε στην ταλαιπωρία μιας διαπραγμάτευσης, που νομοτελειακά οδηγεί σε επώδυνους συμβιβασμούς, νέα μνημόνια λιτότητας και επιλογές ιταμών τελεσιγράφων».

Ο δημοσιογράφος Ν. Μπογιόπουλος –επί χρόνια στέλεχος του ΚΚΕ– δεν φαίνεται διατεθειμένος να χαριστεί στον Δημ. Στρατούλη.

Τον έχει στριμώξει ραδιοφωνικά και αξιώνει μια σαφή απάντηση.

Εχω φτάσει σπίτι, αλλά δεν μπορώ να κατέβω από το Ι.Χ. Εχω μείνει –πώς να το πω;– ενεός, ακούγοντας κάποιον να ασκεί εξ αριστερών κριτική –σε ποιον;– στον Στρατούλη…

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει τις τελευταίες μέρες να αναφωνήσετε αυθόρμητα «Παναγία μου, τι ζούμε;», αλλά μου συνέβη προχθές, μόλις άκουσα και την απάντηση του υπουργού.

Αφού είπε ότι δεν θεωρεί «εταίρους», αλλά «αδίστακτους και εμπαθείς δανειστές» τις άλλες 27 χώρες της Ε.Ε., απηύθυνε προειδοποίηση: «Αν δεν αντέξουν να υπογράψουν μια συμφωνία που θα σέβεται το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, να ξέρουν ότι εκείνοι θα πληρώσουν περισσότερο, διότι η χώρα μας έχει εναλλακτικές λύσεις και έναν λαό με φαντασία, δημιουργικότητα και ιστορία αντίστασης».

Ετσι τα είπε ο γίγας Στρατούλης. Κι ο Μπογιόπουλος δεν ξαναμίλησε ικανοποιημένος, μάλλον, που απέσπασε τη διαβεβαίωση ότι υπάρχει τελικά ελπίδα να γίνουμε Βόρειος Κορέα.
Συγχωρέστε μου έναν πιο προσωπικό τόνο, αλλά τις τελευταίες ώρες όσοι έχουμε την τύχη του δημόσιου λόγου, νομίζω ότι γράφουμε και για τα παιδιά μας. Συνειδητά ή ασυνείδητα, θέλουμε εκ των υστέρων να έχουμε κάποια πειστήρια ότι κάναμε –καθένας από τη θέση του– ό,τι μπορούσαμε για να αποφευχθεί μια εθνική τραγωδία που όλοι βλέπουμε μπροστά μας, εκτός από την αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση, που επιχειρεί να την εξωραΐσει.

Αυτό το αυτονόητο πήγαμε να διαδηλώσουμε στην προχθεσινή συγκέντρωση κάποιες χιλιάδες άνθρωποι. Οτι η Ελλάδα πρέπει, πάση θυσία, να μείνει στην Ε.Ε.

Ναι, πάση θυσία, ανόητοι που λοιδορήσατε τη συγκέντρωση και δεν αντιλαμβάνεστε ότι η έξοδος από την Ε.Ε. όχι απλά θα μεγεθύνει τη φτώχεια και τη λιτότητα που υποτίθεται μάχεστε, αλλά θα σημάνει μια ανεπίστροφη για δεκαετίες εθνική καταστροφή.

Πήγαμε στο Σύνταγμα, για να δηλώσουμε επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να οδηγήσει τη χώρα de facto εκτός Ευρώπης.

Ο κ. Τσίπρας δεσμεύθηκε να επιτύχει μια καλύτερη συμφωνία εντός Ε.Ε., όχι να ρίξει τη χώρα στον γκρεμό.

Δεν έχει νόημα -ακόμη- η συζήτηση για το πώς η κυβέρνηση κατόρθωσε να γίνει παγκόσμιος περίγελος, να μην έχει διεθνώς ούτε έναν σύμμαχο κι ότι θα χρειασθούν ίσως χρόνια για να ανακτηθεί η αξιοπιστία της χώρας.
Αυτό που έχει σημασία τώρα να υπογραμμισθεί είναι η αυτονόητη υποχρέωση του κ. Τσίπρα να φέρει την πρόταση των εταίρων στη Βουλή πριν τα γεγονότα δημιουργήσουν συνθήκες μη αναστρέψιμες.

Με απλά λόγια, αν ο πρωθυπουργός αρνηθεί τη Δευτέρα ό,τι του προταθεί, οφείλει την Τρίτη κιόλας να θέσει σε ψηφοφορία στη Βουλή την τελική πρόταση και την ευθύνη να την αναλάβουν οι 300.

Η επισήμανση δεν γίνεται τυχαία, διότι ακούγεται το ανήκουστο σενάριο ο κ. Τσίπρας να αποφασίσει μόνος του για το μέλλον της χώρας, μη φέρνοτας καν την πρόταση στη Βουλή, αν καταλάβει ότι θα απορριφθεί από το κόμμα του.
Μια στοιχειώδη υποχρέωση έχουν όμως και οι διάφοροι Λαπαβίτσες και Στρατούληδες του συνονθυλεύματος που μας κυβερνά. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι όσοι επιλέξουν να καταψηφίσουν την όποια συμφωνία μάς προταθεί, θα πρέπει προηγουμένως να δηλώσουν γραπτώς ότι έχουν όλα τα χρήματά τους σε ελληνικές τράπεζες. Ολα. 

Ζήτω η δραχμή!

Διότι, στην αντίθετη περίπτωση, νομιμοποιούμαστε οι υπόλοιποι να τους καταλογίσουμε ότι λειτούργησαν με ίδιον όφελος. Δηλαδή ως διακεκριμένοι απατεώνες που θέλησαν να πολλαπλασιάσουν την περιουσία τους από τη μετάβαση της χώρας στη δραχμή.
Το αυτό ισχύει και για τους δραχμόφιλους εκδότες-επιχειρηματίες, που εσχάτως εξωραΐζουν στα ΜΜΕ τους την έξοδο από το ευρώ, όπως βέβαια και όσους στο σινάφι μου καταγγέλλουν ως «εκβιαστές» τους 27 εταίρους, αποφεύγοντας παραδόξως να περιγράψουν ποια θα είναι τύχη μας αν δεν υποκύψουμε στον «εκβιασμό».

Εν ολίγοις, όσοι έχουμε δημόσιο λόγο και δεν συμφωνούμε με το πάση θυσία στο ευρώ, οφείλουμε στο εξής να δηλώσουμε πού ακριβώς έχουμε φυλαγμένα τα ευρώ μας...

Κωνσταντίνος Ζούλας

Καθημερινή