Μου θες και ρήξη, Κακομοίρη Κακομοίρογλου;

Είναι κάποια πράγματα που, με βάση τη λογική, δεν μπορούν να εξηγηθούν. Ρωτήθηκαν, για παράδειγμα, οι συμμετέχοντες σε πρόσφατη δημοσκόπηση αν προτιμούν τη δραχμή ή το ευρώ και, σε συντριπτικό ποσοστό 77,4%, απάντησαν ότι επιθυμούν το νόμισμα της χώρας να συνεχίσει να είναι το ενιαίο ευρωπαϊκό.

Οι ίδιοι ερωτηθέντες, ωστόσο, όταν κλήθηκαν να αποφανθούν «τι να κάνει η κυβέρνηση», αναφορικά με τη διαπραγμάτευση, απάντησαν, σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 37,4%, ότι επιθυμούν να πάει σε ρήξη με τους δανειστές.

Αν προσθέσουμε τα δύο ποσοστά, προφανώς θα μας δώσουν πολύ παραπάνω από 100%.

Αν τα συγκρίνουμε, ίσως δεν εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα, καθώς δεν αφορούν δυο απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα.

Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε: μήπως υπάρχει ένα έλλειμμα επικοινωνίας από την κυβέρνηση ή μια δυσκολία κατανόησης εκ μέρους του ελληνικού λαού, ως προς το τι συνεπάγεται η ρήξη με τους δανειστές;

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η μοναδική επιλογή για τη χώρα θα ήταν το Grexit.

Ποια έξοδος από την ευρωζώνη, ωστόσο, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού (σχεδόν οκτώ στους δέκα) τάσσεται υπέρ του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος;
«Φωνές» μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, με κυβερνητικά ή κοινοβουλευτικά πόστα -όπως π.χ. ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Κώστας Λαπαβίτσας- δεν έχουν πάψει να μας καλούν να επιλέξουμε ανάμεσα στην υποταγή και τη ρήξη.

Για ποια ρήξη μιλάνε, όμως; Για τη ρήξη τύπου «αέρα, πίσω και σας φάγαμε, έμπαινε Γιούτσο, νικάμε αδέρφια»;

Ή για τη ρήξη μεν, αλλά με πλάνο, με τακτική, με στρατηγική και με ξεκάθαρο πλαίσιο;

Είναι η χώρα, αυτή τη στιγμή, έτοιμη για κάτι τέτοιο;

Μπορεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση Τσίπρα μια έξοδο από την ευρωζώνη;

Μήπως έχει δημιουργήσει επάρκεια -ή τις προϋποθέσεις για επάρκεια- σε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, χημικά, αγροτικά ή και καταναλωτικά προϊόντα, πρώτες ύλες κ.ο.κ., ώστε να αντιμετωπίσει, έπειτα από μια ενδεχόμενη ρήξη, τις συνέπειες της επιστροφής σε ένα καταφανώς υποτιμημένο εθνικό νόμισμα; -σημειωτέον, ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν γίνεται μια ωραία πρωία, επειδή την προηγούμενη νύχτα μας πέταξαν έξω από το ευρώ.

Χρειάζεται μια προετοιμασία τουλάχιστον έξι-οκτώ μηνών.

Έχει γίνει αυτή η προεργασία-προετοιμασία ή έχουμε τα εχέγγυα, έστω, ότι θα σχεδιαστεί και θα εφαρμοστεί σωστά, εάν κι εφόσον η Ελλάδα βρεθεί εκτός ευρωζώνης;

Ή απλά... πάμε να κάνουμε τσαμπουκά κι όπου μας βγάλει;
Πολλοί οικονομικοί αναλυτές με ελεύθερη σκέψη, που δεν ανήκουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου, δεν δίστασαν στο πρόσφατο παρελθόν να υποδείξουν ότι, σε περίπτωση κρίσης υπερχρέωσης, διαγράφεις το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους και επιβάλεις εθνικό νόμισμα.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, βέβαια, πρέπει να υπάρξουν πολιτικές που, λειτουργώντας ως ασφαλιστικές δικλείδες, θα εξασφαλίζουν ότι η έκδοση εθνικού νομίσματος δεν θα λειτουργήσει πληθωριστικά.

Έχει τα... κότσια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να πάρει μια τέτοια απόφαση, αντάξια της ηγεσίας ενός ανεξάρτητου, εθνικά κυρίαρχου κράτους;

Έχει σχεδιάσει -ή μπορεί να σχεδιάσει- την επόμενη μέρα;

Η εκτίμησή μου είναι πως όχι, αλλά, αν κάνω λάθος, τότε γιατί μας το κρύβουν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ;

Γιατί δεν λένε ότι έχουν σαφές, επεξεργασμένο «plan B», αλλά, αντίθετα, αναλώνονται σε γραφικότητες, τύπου «θα πάρουμε λεφτά από την Ινδία ή από την Κίνα, θα μας δανείσουν οι BRICS, θα βρέξει... ρούβλια από τη Ρωσία»;
Με λίγα λόγια: υπάρχει σχέδιο για μια ομαλή μετάβαση από το ευρώ στη «νέα» δραχμή;

Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε έχει καλώς. Πάμε σε ρήξη, πάμε να τα... διαλύσουμε όλα, να κάνουμε την Ευρώπη άνω-κάτω, να... τρίψουμε τα Μνημόνια στα μούτρα των δανειστών.

Αν όμως η απάντηση είναι «όχι», τότε καλύτερα να κάτσει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και να μην ξαναμιλήσει.

Να αποδεχθεί την όποια συμφωνία και να πει κι «ευχαριστώ».
Χρόνος να προετοιμαστεί η ρήξη υπήρχε, αλλά πήγε χαμένος.

Τώρα, είναι αργά…

Βασίλης Αναστασόπουλος

Πρώτο Θέμα