Η Μπριζίτ Μπαρντό, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φαντασιώσεις μας…

Πάνε χρόνια που μας άφησε και έμεινε αξέχαστος. Ήταν ένας αληθινός ευπατρίδης. Γνωστός στο χώρο των δικηγόρων της Αθήνας, αλλά και στην πέριξ των Εξαρχείων αριστερά.

Ο ευπατρίδης αυτός, είχε ένα ακατανίκητο πάθος: Το άλλο φύλο.

Όμως, το παράστημά του δεν τον βοηθούσε καθόλου. Έτσι, ανέπτυσσε όλες τις δυνατές τακτικές, για υπεραναπλήρωση των φυσικών ελλείψεων.

Μία από τις «τεχνικές» του, ήταν να εμφανίζεται ως εραστής επώνυμων γυναικών, με πρώτη απ’ όλες – ποιαν άλλη; – την Μπριζίτ Μπαρντό.

Έλα όμως που μετά τις πρώτες διηγήσεις του, στο τέλος ταυτίστηκε με τα ψέματά του και τα πίστευε, σαν να είχαν πραγματικά συμβεί.

Τον θυμάμαι να διηγείται, ενώπιον πλήθους γυναικείου ακροατηρίου – όταν απέναντί του είχε μόνον άνδρες, έπληττε αφόρητα – πώς γνώρισε την Μπριζίτ Μπαρντό, πώς μια βραδιά, σε κάποια δεξίωση, την κέρδισε από τον Μπομπιντού κ.ο.κ.

Και όταν του ζητήθηκαν λεπτομέρειες για τη συνέχεια της βραδιάς με την «κατάκτησή» του, έδωσε «τα ρέστα του». Μάλιστα, για την «ατμόσφαιρα», οι ερωτικοί του διάλογοι μαζί της εκφωνήθηκαν στα γαλλικά.

Ενώ λοιπόν τα κορίτσια της παρέας άκουγαν, σαν σε μυσταγωγία, την διήγηση που οδηγούσε στην ερωτική του συνεύρεση, κάποια στιγμή ακούγεται μία φωνή από έναν ασεβή συνδαιτυμόνα: «Και ύστερα ξύπνησες!!».

Η απάντησή του ήρθε αυθόρμητα και «κεραυνοβόλα»: «Όχι, την ξέσ…..σα».

Τα χειροκροτήματα των κοριτσιών που ακολούθησαν, ήταν για τον αφηγητή ο θρίαμβος που επιζητούσε.

Η ιστορία αυτή μου έρχεται συχνά στο μυαλό, με αφορμή τον τρόπο που διαχειρίζονται στο ΣΥΡΙΖΑ τα δικά τους ψέματα. Τα οποία κατασκευάστηκαν και διακινήθηκαν «τεχνοκρατικά» σε προεκλογικό στάδιο, ως τεχνικές παραπλάνησης των ψηφοφόρων.

Στη συνέχεια όμως με την επανάληψη, οι κατασκευαστές τους φαίνεται να πίστεψαν στα ψέματά τους.

Έτσι έγιναν όμηροι των τεράτων που δημιούργησαν.

Όταν π.χ. ο κ. Τσίπρας, λίγο πριν τις εκλογές, μας διαβεβαίωνε ότι θα έκανε όλη την ανθρωπότητα να χορεύει στους ρυθμούς που θα έπαιζαν τα νταούλια μας ή ότι  δεν υπήρχε περίπτωση να πει όχι η Κα Μέρκελ σε «ό,τι θα της πρότεινε», αυτά προϋπέθεταν το εξής: Ότι διέθετε όλα εκείνα τα στοιχεία, που θεμελίωναν τη βασιμότητα της «διαβεβαίωσής» του.

Και παρ’ ότι, όπως προκύπτει σήμερα, δεν υπήρχαν τέτοια στοιχεία, φαίνεται πως αυτός πίστευε στην ύπαρξή τους. Διότι διαφορετικά, θα συμπεριφερόταν σαν απατεώνας του «κοινού ποινικού δικαίου». Και προς το παρόν, ας μην του απονείμουμε και αυτόν τον τίτλο.

Η πίστη του όμως στα ψέματά του, τράπηκε σε φαντασίωση. Η οποία μάλιστα εξελίχθηκε σε φαντασίωση παντοδυναμίας. (Αυτό σημαίνει π.χ. το ότι θα συμφωνήσει η Μέρκελ με ό, τι της πούμε, επειδή το λέμε εμείς).

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή ακριβώς η φαντασίωση παντοδυναμίας, καθόρισε στη συνέχεια και την κυβερνητική τους συμπεριφορά.

Συνεπαρμένοι δηλαδή από τη φαντασίωσή τους, δεν άκουσαν καν το βροντώδες «και ύστερα ξύπνησες!!», που σήμαινε η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών.

Γι’ αυτό και συμπεριφερόμενοι σαν τον «εραστή» της ιστορίας μας, φαντασιώθηκαν ότι με την εκλογή τους και μόνον, «ξέσ…σαν» όλη την ανθρωπότητα.

Έτσι, έφτασαν στο σημείο να προσδώσουν δαιμονική παντοδυναμία, ακόμη και σε γελοιότητες τύπου Βαρουφάκη και μάλιστα να τις ονομάσουν «σκληρή διαπραγμάτευση».

Ή το άλλο. Ενώ, σεβασμός στην εκλογική ετυμηγορία του κάθε λαού σημαίνει το να συνεργάζεται η διεθνής κοινότητα με την εκάστοτε νεοεκλεγόμενη κυβέρνηση και όχι με την απερχόμενη – ανεξάρτητα μάλιστα από την προεκλογική ρητορική τους, μια και αυτή είναι εσωτερική τους υπόθεση – οι κυβερνήτες μας θεώρησαν ότι σεβασμός στην εκλογική ετυμηγορία, είναι κάτι άλλο: Να συντονιστεί όλη η ανθρωπότητα με την προεκλογική ρητορική τους!!!

Κάτι που είναι επίσης ο ορισμός της φαντασίωσης παντοδυναμίας. Που πάει να πει – για την ανάδειξη του παραλογισμού – πως αν αύριο εκλεγεί στη Γαλλία η φίλη τους κα Λεπέν, εμείς, σεβόμενοι την προεκλογική της ρητορική, θα πρέπει να δέρνουμε τους έγχρωμους συμπολίτες μας! (Δηλώνουμε από τώρα ότι δεν θα σεβαστούμε τέτοια – κατά ΣΥΡΙΖΑ – «ετυμηγορία του γαλλικού λαού»).

Στο σημείο όμως αυτό, υπάρχει μία κρίσιμη διαφορά με την περίπτωση του άκακου «εραστή» της ιστορίας μας: Εκείνος, μπορεί να πίστευε στις – ούτως ή άλλως – ανώδυνες φαντασιώσεις του, αλλά οι ακροατές του δεν τις συμμερίζονταν και απλώς υποδύονταν ότι τις πίστευαν.

Ενώ σήμερα τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Διότι η κοινωνία μας ταυτίστηκε με τη φαντασίωση παντοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια μορφή συλλογικού «επακτού παραληρήματος» (folie a‘ deux), όπως θα έλεγαν και οι ψυχίατροι.

Δεν είναι τυχαίο ότι, όσο πλησιάζουμε στην καταστροφή, τόσο η κοινωνία εγκλείεται στη μακαριότητα των προεκλογικών συνθημάτων. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο, ώστε τα προεκλογικά συνθήματα να έχουν υποκαταστήσει την πραγματικότητα.

Δύο «νωπά» παραδείγματα: Σήμερα το πρωϊ, παρακολουθώντας την πάντοτε ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική εκπομπή του Ηλία Κανέλλη στον 9,84, άκουσα βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει, με την ανάλογη εθνική αυταρέσκεια, ότι οι παράγοντες της Ευρώπης «τρέμουν για τις καρέκλες τους», με αφορμή την Ελλάδα!!

Και αμέσως μετά, από άλλο μέσον, ο «πασόκος» του μεσοπολέμου κ. Κουρουμπλής, μας διαβεβαίωνε ότι ο Ομπάμα είναι πανικόβλητος εξαιτίας μας!! Ενώ, αν δεν υπηρετούσαν έναν κακοήθη ναρκισσισμό, θα έπρεπε αυτοί να «τρέμουν» και επί πλέον να είναι πανικόβλητοι, για την τύχη της χώρας στις αμέσως επόμενες μέρες.

Και το χειρότερο; Κατατρυχόμενοι ως κοινωνία από παραληρητικές ιδέες μεγαλείου, θεωρούμε ότι είμαστε τόσο σπουδαίοι, ώστε όλη η ανθρωπότητα να πανικοβάλλεται με την ιδέα και μόνο της αυτοκτονίας μας.

Αυτό όμως είναι πραγματική τραγωδία.

Όχι βεβαίως για την ανθρωπότητα, αλλά αποκλειστικά για εμάς.

Κώστας Κούρκουλος

Μεταρρύθμιση

Υ.Γ. Επειδή αναφέρθηκα υποτιμητικά στη «συμπαθή τάξη» των κοινών απατεώνων και για να μην τους «αδικώ», ας μου επιτραπεί μία εμπειρική, κυρίως από τη δουλειά μου, παρατήρηση: Και οι πιο κυνικοί απατεώνες, επειδή αισθάνονται αποκρουστικό τον εαυτό τους, συχνά ταυτίζονται με τα ψέματά τους. Μάλιστα, προβάλλοντας στους άλλους την δική τους απαξία, εκδίδουν συνήθως και διαγγέλματα ηθικής.

Πρόκειται ίσως για κάποιας μορφής άμυνα του εγώ. Δεν είναι όμως της αρμοδιότητάς μου να  επεκταθώ σ’ αυτό.