Γιατί πήγα στο «Σύνταγμα» της Ευρώπης…

Να ξεκαθαρίσω πως ποτέ δεν πίστεψα στις μαζικές συγκεντρώσεις. Ούτε στις πορείες και στις δημόσιες διαμαρτυρίες.

Κι αυτό γιατί, μελετώντας καλά την ιστορία, πάντα διαπίστωνα την καθοδήγηση ή την χειραγώγησή τους από τις εξουσίες. 

Ανέκαθεν εμπιστευόμουν την κοινωνία των πολιτών -όπου και όποτε υπήρξε- και ποτέ αυτό που οι πάντες αποκαλούν «λαό», χωρίς να μπορούν να ταυτίσουν το σημαίνον με το σημαινόμενο της έννοιας.

Στις αληθινές δημοκρατίες, ιδέες, σχέδια και αποφάσεις παίρνονται από την ευθύνη των πολιτών, όχι από τη βουλιμία, το γιούχα, το μίσος και την οργή της μάζας.

Με απασχολούσε ακόμα και κάτι άλλο. Ότι θα βρίσκομαι στην ίδια σύναξη με πολλούς από το πολιτικό σύστημα που έφεραν την κατάσταση ως εδώ. Με τόσους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που είναι συνυπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας.

Με όλους αυτούς που βρήκαν τώρα την ευκαιρία να «ξεπλυθούν» από την τερατογένεση του ΣΥΡΙΖΑ που οι ίδιοι  διέπραξαν στα  «εργαστήριά» τους.

Δεν είμαι όμως από αυτούς που ξεχνώ, όπως και πολλοί άλλοι. Μπορεί να είμαστε λίγοι αλλά αρκετοί για να το θυμίζουμε πάντα.

Πήγα, λοιπόν, στο Σύνταγμα για πέντε λόγους:

1. Γιατί η συγκέντρωση ήταν διαφορετική από τις άλλες. Δεν την ξεκίνησε κανένα κόμμα, κανένα συνδικαλιστικό όργανο, καμία ομάδα στενών συμφερόντων. Ήταν μια κίνηση αντιπροσώπευσης του αυτονόητου και της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας που συνειδητά θέλει την παραμονή της στην Ευρωζώνη και οπωσδήποτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό; Καμία, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις.

2. Γιατί έδειξε σε Ελλάδα και Ευρώπη ότι οι Έλληνες δεν είναι μόνο το 1/5 των εγγεγραμμένων που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και ότι ο προσανατολισμός της κοινωνίας, παρόλα τα διπολικά σύνδρομα, είναι σαφέστατα ευρωπαϊκός.  Όπως ασφαλώς, ευρωπαϊκή είναι και η συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει συνέχεια εκτός Ευρώπης.

3. Πήγα στο Σύνταγμα γιατί εμπιστεύομαι την Ευρώπη περισσότερο από την Ελλάδα! Στους θεσμούς, στα συστήματα, στην παιδεία, στις μεταφορές, στις τράπεζες, στην δημόσια διοίκηση, παντού. Όχι μόνο εγώ. Αλλά και  όλοι οι Έλληνες, μηδενός εξαιρουμένου. Προσοχή «εμπιστεύομαι» είπα, όχι «μου αρέσει»!

4. Γιατί αγαπάω τη χώρα μου και θέλω να ενηλικιωθεί κάνοντας «παρέα», με τις λογικές κοινωνίες της Δύσης και όχι με τις τυχοδιωκτικές φατρίες της Ανατολής. Γιατί θέλω την ασφάλεια που απολαμβάνω εδώ και 35 χρόνια, σ΄ ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που θα μπορώ να παλέψω σκληρά για να βελτιωθεί.

5. Επειδή έχω ένα ιδιότυπο «εθνικισμό». Μια βεβαιότητα ότι η Ελλάδα της δικής μου συνείδησης ζει και μεγαλώνει περισσότερο στη Δύση και όχι τόσο στο «οθωμανοχριστιανικό»  απομεινάρι της  Νότιας Βαλκανικής. Και γιατί πιστεύω ότι, κάποτε, όταν οι Έλληνες ξεφύγουν από τη φυλακή του «ρωμαίικου» κράτους τους, θα είναι  οι μεγάλοι πρωταγωνιστές  της Ευρώπης. Γιατί η δική μου «Αγιά Σοφιά» είναι στις Βρυξέλλες και όχι στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή θέλω να ξαναπάρω πίσω!

Σε κάθε περίπτωση, πήγα στη συγκέντρωση όχι επειδή πιστεύω ότι ο Τσίπρας  θα καταστρέψει τη χώρα. Θεωρώ ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα συμφωνήσει, αν θέλει να συνεχίσει να τη διοικεί. Πήγα για να φανεί επιτέλους, ότι κανείς δεν πρέπει να έχει την αποκλειστικότητα να ταυτίζεται με τον λαό, όταν μάλιστα οι αριθμοί δεν τον επιβεβαιώνουν.

Όπως και θα συμπορεύομαι  πάντα, με όποιον ταυτίζει τη χώρα μου με την Ευρώπη.

Κι όσο για τους «ταπεινωμένους» που είναι έτοιμοι, εκ του ασφαλούς, να σηκώνουν τα λάβαρα, θέλω να τους θυμίσω πως, αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να είχαν αλλάξει χώρα, εδώ και δεκαετίες. Γιατί η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη από θυμό και αγανάκτηση για όλους. Για τους δασκάλους στα σχολεία των παιδιών τους, για τους γιατρούς των νοσοκομείων, για  τους δημοσίους υπαλλήλους, για τους πολιτικούς που κλέβουν.
Εδώ είναι όλοι αυτοί. Έλληνες, ομοεθνείς, συμπατριώτες μας. Και δεν τους λένε ούτε Σόιμπλε ούτε Γιούνκερ ούτε Μέρκελ.

Γιατί λοιπόν, δεν φεύγουμε από το κράτος που μας βασανίζει αλλά το θεωρούμε πατρίδα μας;

Γιατί υποτίθεται ότι παλεύουμε να το αλλάξουμε. Ε, για τον ίδιο λόγο δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ευρώπη. Μόνο να παλέψουμε σκληρά να την αλλάξουμε μπορούμε, όχι να την εγκαταλείψουμε.

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon