Τώρα «ουφ», μετά τα «ωχ»…

Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι. Το μείζον επετεύχθη, η άμεση καταστροφή απεφεύχθη.

Αυτό δεν θέλαμε όλοι;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, διότι ασφαλώς δεν ήθελαν όλοι αυτήν την εξέλιξη.

Ηταν πολλοί αυτοί που είχαν επενδύσει στη ρήξη και στην αναταραχή, με απώτερο στόχο τη δραχμή. Άλλοι από καθαρό συμφέρον (το λόμπι τη δραχμής), άλλοι από ιδεοληψία, άλλοι από βλακεία…

Όμως, τώρα αυτά δεν έχουν σημασία. Η χώρα έκανε το βήμα που χρειαζόταν για να φύγει από το σημείο χωρίς επιστροφή.

Μολονότι για κάποιους από εμάς ποτέ δεν υπήρξε θέμα ρήξης και το λέγαμε διαρκώς και μονότονα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το βήμα το έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα κόντρα σε θεούς και δαίμονες, που υπάρχουν πρωτίστως μέσα της. Επομένως, το γεγονός αυτό καθεαυτό έχει τεράστια σημασία.

Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση που, υπό τις σημερινές συνθήκες, μπορεί να αποκόψει την Ελλάδα από την Ευρώπη, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία της επερχόμενης συμφωνίας.

Μπορεί να φαίνεται -και είναι- αυτονόητη κίνηση, αλλά και τα αυτονόητα πρέπει να αναδεικνύονται, ιδίως σε μια χώρα που είναι αγαθό εν ανεπαρκεία.

Τέλος καλό, λοιπόν. Ναι, αλλά όχι και όλα καλά.

Δεν είναι ώρα για αναλυτική κριτική, η οποία θα γίνει μόλις δούμε τη συνολική συμφωνία στις λεπτομέρειές της. Όμως, έτσι όπως εξελίχθηκε η διαπραγμάτευση, εκτός από το καλό τέλος, τα υπόλοιπα είναι χειρότερα.

Δυστυχώς, τα υφεσιακά μέτρα δεν αποφεύχθηκαν, μολονότι ήταν «κόκκινη γραμμή». Οι μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις αποφεύχθηκαν (ή σχεδόν), αλλά όλα τα άλλα μέτρα, κυρίως τα φορολογικά, πολύ δύσκολα δεν  θα επιδεινώσουν το κλίμα της ύφεσης.

Τα υπόλοιπα, στα οποία επιδόθηκε η ελληνική κυβέρνηση (τακτικισμοί, ευφημισμοί, καθυστερήσεις) χωρίς ουσιαστικό κέρδος, ήταν ως ένα βαθμό αναπότρεπτα. Είναι νέα κυβέρνηση, είχε διαφορετική λαϊκή εντολή, δεν θα μπορούσε εξαρχής να κάνει περισσότερα από όσα δεν έκαναν οι προηγούμενες. Δεν είχε εμπειρία και χρειάστηκε χρόνο για να προσαρμοστεί στη σκληρή πραγματικότητα.

Στη ζυγαριά αυτή τη στιγμή βαραίνει περισσότερο το καλό τέλος. Ευλόγως.

Είναι η ανάσα, μετά από τόσους μήνες λαχανιάσματος. Είναι το πρώτο «ουφ» μετά από τα τόσα «ωχ».

Μπορεί το «ουφ» να αποδειχθεί στιγμιαίο και τα «ωχ» διαρκή, αλλά ας μην προτρέχουμε. Ετσι κι αλλιώς, θα έχουμε δύσκολη συνέχεια σε όλα τα επίπεδα.

Επί του παρόντος, ας κρατήσουμε το καλό τέλος. Η χώρα στέκεται όρθια.

Η λογική επικράτησε (του παραλογισμού).

Αν αυτό συνεχιστεί, υπάρχει ελπίδα τα «ωχ» να είναι λιγότερο επώδυνα.

Γιώργος Καρελιάς

Protagon