Περήφανοι στην άγνοια τους...

Η ελληνική κυβέρνηση αγνόησε την αρχική της θέση και ταυτόχρονα υποεκτίμησε την ισχύ της αδράνειας και της ύφεσης στην χώρα εντός του 4μηνου (περίοδος-γέφυρα) που ζήτησε από ΕΕ/ΔΝΤ.

Το τίμημα της περηφάνιας, της αξιοπρεπούς αντίστασης στα παράλογα ζητούμενα των ανάλγητων εταίρων, κάποια στιγμή αυξάνεται γεωμετρικά.

Ο λογαριασμός μεγαλώνει δια της αύξησης του χρηματοδοτικού κενού. Αμείλικτοι οι αριθμοί δεν υπολογίζουν συνιστώσες και νεο-επαναστατικές αντιστάσεις, ριζοσπαστικές ρητορείες και επαναστατική γυμναστική.

Η κυβέρνηση απωθώντας τα νούμερα, έχασε το παιχνίδι του χρονικού συμβιβασμού επενδύοντας στον πολιτικό ορθολογισμό των αμοιβαίων υποχωρήσεων...

Είναι σαφές ότι μας εκβιάσουν συστηματικά σε Βρυξέλλες, Βερολίνο, Φρανκφούρτη.

Αλλά δείτε πώς το χειριστήκαμε εμείς, στην Αθήνα. Επενδύσαμε στην μέχρι τέλους διαπραγματευτική ρητορική του "έντιμου συμβιβασμού" μή ορίζοντας τί εστί έντιμο από την κάθε πλευρά.

Αυτοί ζητούν σήμερα 2 με 2,5 δισ. παραπάνω απ' ότι ζητούσαν τον Νοέμβριο του 2014. Εμείς αντιπροτείνουμε 1,5 δισ.

Διαπραγμάτευση-πλειστηριασμός ("negotiauction") επί του εισπρακτικού μέρους της συμφωνίας, χωρίς να έχουμε προσδιορίσει το ζητούμενο.

Στην αρχή είπαμε ότι δεν θέλουμε την δόση (7 δισ.). Μετά ότι την θέλουμε. Στην συνέχεια δεν προτείναμε μέτρα διότι θα στοχεύαμε σε πλεονάσματα μικρά. Και μετά στείλαμε 23 μέτρα με απόκλιση στόχων που ξεπερνούσε το... 100%!

Τους λέγαμε δηλαδή (email Βαρουφάκη) ότι μπορεί να πετύχουμε με μέτρα 3 δισ. και μπορεί να φθάσουμε μέχρι και... 6,7 δισ.! Δηλαδή: εκεί που λέγαμε ότι θα πετύχουμε πλεόνασμα το πολύ 1,5 %, τους υποσχόμασταν ότι μπορούσαμε να ξεπεράσουμε το 3,5 %!

Απίστευτη προχειρότητα στον υπολογισμό της απόκλισης  των μέγιστων από τις ελάχιστες προσδοκίες...
Και που καταλήξαμε; Στο να προτείνουμε αναδιάρθρωση συντελεστών ΦΠΑ, με έμμεση αποδοχή της κατάργησης των ειδικών συντελεστών στο Αιγαίο, και στην επιβολή έκτακτης εισφοράς σε "μεγάλα εισοδήματα", στα πλαίσια αναδιανομής των βαρών.

Πρόκειται για λάθος που έδωσε έδαφος στους δανειστές να θεωρήσουν ότι έχουμε περιθώρια να ματώσουμε....
Ο πρωθυπουργός μιλάει για λύση, όχι για συμφωνία, εννοώντας ότι πρέπει να αναδιαρθρωθεί το χρέος και προτείνοντας ένα φιλόδοξο πρόγραμμα αναχρηματοδότησης και επιμήκυνσης του. Έχει δίκιο.

Προσπαθεί να ζητήσει αναπτυξιακό πρόγραμμα χρηματοδότησης συνδέοντας το με την αναχρηματοδότηση του χρέους. Αλλά τα νούμερα είναι αμείλικτα.

Μέχρι το 2020 (οπότε η κυβέρνηση φιλοδοξεί να ρίξει δραστικά το χρέος με την πρόταση της) χρειαζόμαστε 45 με 50 δις ευρώ, τα οποία πολύ απλά δεν τα έχουμε και δεν μπορούμε να τα γεννήσουμε! (αφού τους ζητήσαμε να ρίξουμε τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα).

Και τι αναμένουμε; Νέο δάνειο χωρίς μνημόνιο, λένε υπουργοί και πρωθυπουργός. Μα είναι δυνατόν; Πώς ζητάς -από κάποιον που χρωστάς και τους λες δεν σε πληρώνω (δόσεις ΔΝΤ, ομόλογα ΕΚΤ) γιατί δεν μου δίνεις τα τελευταία που συμφωνήσαμε ( 7 δισ.) - να σε ξαναδανείσει χωρίς... όρους;

Το πρώτο πράγμα που διδάσκεται κάποιος στην Οικονομική θεωρία είναι ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, πουθενά. Ούτε καν στις φιλανθρωπίες (θα το πληρώσεις έμμεσα).

Εκτός και αν νομίζεις ότι θα... φοβηθεί ο πιστωτής γιατί θα βρεις λεφτά από Πεκίνο, Μόσχα, Ουάσιγκτον!
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ νέος για να πιστέψει ότι μπορεί να βάλει βόμβα και να ανατινάξει τον καπιταλισμό και τον βάρβαρο μηχανισμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Εάν εμπνέεται από την αξιοπρεπή υπομονή του λαού που δεν φοβάται, ας βρει το θάρρος να μιλήσει στους Έλληνες για τα χειρότερα που θα συμβούν σε μια ρήξη. Όσοι υπερπατριώτες πιστεύουν ότι με δραχμή, αγροτική παραγωγή και επιστροφή στην φύση, η χώρα θα ανακάμψει, οι άνεργοι θα βρουν δουλειά και τα εισοδήματα θα επαρκούν για να ζούμε αυτάρκεις, ας κλείσουν τα στόματα τους.

Καλό είναι να μην μιλάνε για όσα δεν ξέρουνε. Και ο Αλέξης Τσίπρας, με το οικονομικό επιτελείο του, οφείλουν να ξέρουν το αύριο, να προβλέπουν τις συνέπειες των πράξεων τους και να κλείσουν τ' αυτιά τους στον "λαό που δεν φοβάται".

Δεν ψηφίστηκαν για να πάρουν στον λαιμό τους όσους νιώθουν περήφανοι στην άγνοια τους...

Ηλίας Καραβόλιας

European Business Review