Μαστιγώνοντας τη Λογική και την Ιστορία…

«Χαρίλαε, ψηλά στο λόφο του Αη Λια, στο Παλιοζογλώπι, που αναπαύεσαι, έχεις διαλέξει καλή θέα για να αγναντεύεις και να περιμένεις να δεις τη λεύτερη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Ελλάδα που οραματίστηκες μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου. Ίσως να μην περιμένεις για πολύ!»

Με αυτές τις λέξεις ο κος Λαφαζάνης απηύθυνε χαιρετισμό στον Χαρίλαο Φλωράκη με αφορμή την συμπλήρωση δέκα ετών από το θάνατο του ηγέτη του ΚΚΕ.

Θα ήταν απρεπές να επικρίνει κανείς το συναίσθημα ενός ανθρώπου, ιδίως όταν αυτό αναφέρεται στο νεκρό ιδεολογικό του πατέρα.

Ίσως μάλιστα να μην έχει νόημα η αναρώτηση εάν η Ελλάδα θα ήταν καλύτερη χώρα, στην περίπτωση που η παράταξη του Φλωράκη νικούσε στον εμφύλιο και ο ίδιος δεν διέφευγε στην Αλβανία για να σωθεί.

Ωστόσο, ορισμένες εύλογες σκέψεις προκύπτουν αβίαστα από την ανάγνωση αυτών των γραμμών…

Η πρώτη είναι ότι απηχούν μεταφυσικές αντιλήψεις, που είναι παντελώς απομακρυσμένες από το δόγμα του ιστορικού υλισμού της μαρξιστικής Αριστεράς. Βεβαίως η σχέση του ίδιου του Φλωράκη με τη θρησκεία και τη μεταφυσική ήταν από μόνη της ιδιαίτερη.

Θα είχε ενδιαφέρον αν άνθρωποι που τον γνώρισαν, όπως ο κος Λαφαζάνης, μας φώτιζαν περισσότερο επ’ αυτών.
Η δεύτερη είναι ότι το όνειρο του Φλωράκη δεν ήταν η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά ο σοβιετικού τύπου “υπαρκτός σοσιαλισμός”.

Επομένως, ακόμη κι αν είμασταν πρόθυμοι να δεχθούμε ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός αποτελούσε την ιδανική πολιτεία, όταν ο κος Λαφαζάνης ελπίζει, ότι επίκειται η μετάβαση σε μια σοσιαλιστική Ελλάδα, στην πραγματικότητα αναφέρεται σε αλλαγή πολιτεύματος.

Καθένας μπορεί να οραματίζεται όποιο πολίτευμα θέλει.
Και βέβαια, έχει δικαίωμα να εκφράζει δημόσια αυτή τη βούληση. Η φιλελεύθερη δημοκρατία παρέχει αυτή τη δυνατότητα, η οποία, ως γνωστόν, απουσίαζε σε όλες τις εκδοχές του  υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ωστόσο υπάρχει μια διαφορά, όταν αυτός που εκφράζει την ελπίδα αλλαγής του πολιτεύματος είναι εν ενεργεία υπουργός της κυβέρνησης, δηλαδή φορέας της εκτελεστικής εξουσίας.
Τι κρύβεται πίσω από αυτή την προκλητική δήλωση και γιατί στη χώρα μας θεωρείται φυσιολογική;

Πρώτα απ' όλα, κρύβεται η κλασική ιακωβινική και μπολσεβικική αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας, που ξέρει την πραγματική βούληση του λαού, πριν ακόμη ο λαός τη διαμορφώσει.

Κι αν ο λαός διαμορφώσει αντίθετη άποψη, τότε ο λαός κάνει λάθος και η πρωτοπορία θα τον συνετίσει.

Ο κος Λαφαζάνης είναι βέβαιος ότι το σύνολο του ελληνικού λαού ήθελε να λήξει ο εμφύλιος με νίκη του ΚΚΕ. Δεν κατανοεί, ότι στον εμφύλιο συγκρούστηκαν δύο μερίδες του ίδιου λαού, επομένως τουλάχιστον ο μισός λαός επιθυμούσε ήττα του ΚΚΕ.

Είναι επίσης βέβαιος, ότι το σύνολο του ελληνικού λαού, σήμερα, θα ήθελε μια Ελλάδα σοσιαλιστική, όπως την ονειρεύτηκε ο Φλωράκης.

Ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε ένα πραγματικό δεδομένο που να συνηγορεί σε αυτή τη διαπίστωση.

Αν αθροίσουμε τα ποσοστά του ΚΚΕ σε αυτά των λενινιστικών και τροτσκιστικών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ (και υποθέσουμε αυθαίρετα ότι οι εμπλεκόμενοι συμφωνούν μεταξύ τους ως προς το ποια μαρξιστική εφαρμογή επιθυμούν) δεν θα πάρουμε κάτι μεγαλύτερο του 6-7%. 

Γιατί λοιπόν μια δήλωση, που δεν εκφράζει παρά ελάχιστους, και στρέφεται τόσο απροκάλυπτα ενάντια στο Σύνταγμα, διατυπώνεται τόσο άνετα;

Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στη μεταπολιτευτική ιδεολογική κυριαρχία του αριστερού λαϊκισμού. Η οποία, μάλιστα, είναι τόσο πανίσχυρη, που δεν αναγνωρίζει το παραμικρό δικαίωμα στην άλλη άποψη.
Το 1974 ένας στους τρεις Έλληνες ψήφισε υπέρ της μοναρχίας, ενώ μόλις ένας στους δέκα στράφηκε στην Ενωμένη Αριστερά. Αυτοί οι τρεις στους δέκα δεν θα έπρεπε να έχουν  ίσο –τουλάχιστον–  δικαίωμα έκφρασης με τον ένα στους δέκα; Ωστόσο, στο μυαλό των νοσταλγών του υπαρκτού δεν έχουν, επειδή υποτίθεται ότι ο δικός τους "ένας" εκφράζει την κρυμμένη γενική βούληση του συνόλου, ενώ οι "τρεις" των άλλων κινούνται ενάντια στη φορά του τροχού της ιστορίας. 

Υπ' αυτή την αντίληψη η Βόρεια Κορέα δείχνει προς το μέλλον, ενώ χώρες όπως η Βρετανία, η Σουηδία, η Δανία, η Νορβηγία, το Βέλγιο, η Ολλανδία είναι οπισθοδρομικές.
Γι’ αυτό και στη χώρα μας, θα ήταν αδιανότητο εν ενεργεία υπουργός με αφορμή το μνημόσυνο θανόντων βασιλέων να ευχόταν την παλινόστηση της μοναρχίας. Την ίδια στιγμή ΜΜΕ, διανοούμενοι και αγανακτισμένοι θα φώναζαν για "εκτροπή".

Μα και η προλεταριακή επανάσταση και ο υπαρκτός σοσιαλισμός "εκτροπές" είναι. Ο μαρξισμός δεν συνιστά θεματοφύλακα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Συνιστά πρόταση ανατροπής του. Καλή ή κακή, αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα. Πάντως σε κάθε περίπτωση, για να μη μαστιγώνουμε αενάως τη Λογική και την Ιστορία, ο Μαρξ δεν ήταν υπέρμαχος του κοινοβουλευτισμού, αλλά ο μεγάλος θεωρητικός του αντίπαλος.

Και ο υπαρκτός σοσιαλισμός –το όνειρο του Φλωράκη που, “ίσως δεν αργεί” σύμφωνα με τον υπουργό– δεν συνιστά εκδοχή του κοινοβουλευτισμού, αλλά το αντίπαλο δέος.

Είναι παντελώς αλλοπρόσαλλο να τάσσονται ορισμένοι ταυτόχρονα και με τον υπαρκτό σοσιαλισμό και με την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Μοιάζει σαν να υπερασπίζονται ταυτόχρονα τόσο τον Λουδοβίκο, όσο και τον Ροβεσπιέρο…

Γιώργος Ν. Πολίτης

Πρώτο Θέμα