Ο πολλαπλασιασμός τέλειωσε. Διαίρεση μόνο.

Η Ελλάδα έκανε τις επιλογές της και στο επόμενο χρονικό διάστημα θα τις ολοκληρώσει. Πρώτα επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ για να διαχειριστεί τη χρεοκοπία της εντός ευρώ. Όπως ήταν φυσικό, αναμένεται να του δώσει και την εντολή για έξοδο.

Στο ερώτημα της GPO: Εάν η επιλογή για την Ελλάδα είναι α) μια κακή συμφωνία με μέτρα λιτότητας και παραμονή στο ευρώ ή β) χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ, εσείς τι θα επιλέγατε;

To 56,2% επιλέγει μια κακή συμφωνία με μέτρα λιτότητας και παραμονή στο ευρώ. Το 35,4% χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ.

Στην ίδια ερώτηση οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν: Μια κακή συμφωνία με μέτρα λιτότητας και παραμονή στο ευρώ: 43,3%, χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ: 45,6%...

Αυτό το τελευταίο είναι που αλλάζει και το σκηνικό και ερμηνεύει όλη την προηγούμενη περίοδο.

Το ποσοστό όσων επιλέγουν χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ θα έχει ανοδικές τάσεις ανεξάρτητα από την έκβαση των διαπραγματεύσεων.

Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν το κυρίαρχο τμήμα του εκλογικού σώματος και η τάση αυτή θα ενισχύεται στο εσωτερικό του. Τα ΜΜΕ αλλά και ο θεσμικός χυλός που έχουμε εγκαταστήσει στη χώρα θα κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μετατρέψουν την τάση της εξόδου σε πλειοψηφική.

Δεν πρόκειται πλέον για συμμορία της δραχμής, πρόκειται για κοινωνικό ρεύμα.

Και δικαίως. Ναι, και δικαίως.

Αυτή είναι η Ελλάδα και αυτή είναι η επιλογή μιας μεγάλης πλειοψηφίας, έστω και αν ακόμα συστέλλεται και δεν εκδηλώνεται ανοιχτά. Όσο το φτηνό δανεικό χρήμα έρεε η πλειοψηφία ήταν φιλοευρωπαϊκή και επέλεγε ανάλογα κόμματα για να της το διανείμουν.

Μετατοπίζονταν απλά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ανάλογα με τις αλλαγές συσχετισμών μεταξύ των ομάδων συμφερόντων.

Σήμερα που η συνέχιση των χρηματικών ροών είναι ελεγχόμενη και υπό πολύ σκληρές προϋποθέσεις, η πλειοψηφία δεν έχει λόγο να παραμένει στην Ευρώπη. Μπορεί να μην της προτείνεται κανένα βιώσιμο σχέδιο αλλά και πότε η χώρα αυτή πορεύτηκε με σχέδιο;

Σάμπως, τι της προτείνουν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις; Ποιος τολμά να πει την αλήθεια κατάμουτρα;

Όλη τους η ρητορική αναλώνεται στις καταστροφές ενός grexit και σε ιδεολογικές κατασκευές περί ευρωπαϊκού πνεύματος. Ένα πνεύμα που ποτέ δεν ρίζωσε στη χώρα μας, ποτέ δεν καλλιεργήθηκε επιμελώς και γι’ αυτό παρέμεινε καχεκτικό.

Η Ελλάδα ανήκει (προς το παρόν) στην Ευρώπη, δεν είναι Ευρώπη.

Μάταια προσπαθούν να μας πείσουν οι θεσμοί ότι δεν απαιτούν συγκεκριμένα μέτρα, δηλαδή μειώσεις μισθών δημοσίου ή συντάξεων και αυξήσεις κάθε είδους φορολογίας.

Μάταια προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι προτάσσοντας τη δυνατότητα της κυβέρνησης στην επιλογή μέτρων κάλυψης των δημοσιονομικών κενών. Αλήθεια, υπάρχουν άλλοι τρόποι;

Έχει βρει η οικονομία και η επιστήμη άλλους τρόπους; Ή μειώνεις τα έξοδα ή αυξάνεις τα έσοδα ή, καλύτερα, δουλεύεις ένα μείγμα αυτών. Γιατί και οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στη μείωση εξόδων οδηγούν.

Δηλαδή το πρόβλημα είναι τα Συμβούλια Διοίκησης των ΑΕΙ ή η τράπεζα θεμάτων στα σχολεία; Μέσω των μεταρρυθμίσεων θα επιδιώξεις να κάνεις βασικά και πρωτίστως οικονομίες κλίμακας.

Θα καταργήσεις οργανισμούς, διευθύνσεις και θέσεις ευθύνης, θα εξαφανίσεις επιδόματα, θα κάνεις απολύσεις ή μετατάξεις. Θα μειώσεις υψηλούς μισθούς και υψηλές για την εποχή συντάξεις. Θα μειώσεις το κράτος.

Το ανέκδοτο με την ανάπτυξη έρχεται μετά, πολύ μετά. Αν έρθει.

Αν έρθει και αν σε βοηθήσει και η συγκυρία και αν τύχει καλής τιμής αυτό που πουλάς και αν πετύχουν τους στόχους τους αυτοί που θα αγοράσουν τη πραμάτεια σου και αν δεν είναι λαμόγια που ήρθαν για την αρπαχτή.

Και, φυσικά, αν το πολιτικό κλίμα είναι ελκυστικό για τους επενδυτές και αν δεν έχεις 10 απεργίες την ημέρα και αν οι θεσμοί σου δεν αποφασίζουν αντίθετα και χίλια αν. Αν κάτι χρειάζεσαι σήμερα για να τη βγάλεις κάπως καθαρή είναι η μείωση εξόδων του κράτους, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η λελογισμένη φορολογία προσώπων και επιχειρήσεων.

Αν σταθεροποιηθείς και ταυτόχρονα ανοίξεις τις αγορές και δώσεις κίνητρα, μπορείς στο βάθος να δεις ανάπτυξη και βελτίωση του βιοτικού σου επιπέδου.

Αυτά είναι τα μερικά βασικά λογικά πράγματα που μπορεί να κάνει μια χώρα σε όποιο νομισματικό σύστημα και αν ανήκει.

Κανείς δεν χαρίζει λεφτά. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά και να κάνεις οικονομία. Ό,τι κάνει κάθε έντιμη οικογένεια που βρέθηκε στα δύσκολα.

Με το να πουλάς τσαμπουκά στους δανειστές σου, να τους εκβιάζεις ή και να τους εκλιπαρείς δεν σου λύνει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου.

Ακόμα και αν πετύχεις κάτι προσωρινά, αύριο θα στην έχουν φυλαγμένη. Δυστυχώς στον ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν αυτά που έλεγαν χρόνια τώρα ως αντιπολίτευση. Ότι λεφτά υπάρχουν και μας ανήκουν. Και όταν κατάλαβαν ότι υπάρχουν αλλά δεν μπορούν να τα βάλουν στο χέρι, σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον, κατέφυγαν στους εκβιασμούς για να βάλουν στο χέρι το χρήμα του Ευρωπαίου. Και αυτός δεν έχει πρόβλημα να το σπρώξει, απλά ζητάει κάποιες στοιχειώδεις εγγυήσεις, πιο πολύ για τα μάτια του κόσμου.

Σιγά μην πάρει ποτέ τα λεφτά του από την Ελλάδα. Αλλά του είναι και αδύνατο να τα ρίχνει σε ένα απύθμενο πηγάδι, σφυρίζοντας αδιάφορα, για να κάνει ο Τσίπρας το κομμάτι του.

Γιατί οι κουτόφραγκοι ξύπνησαν, τους ξύπνησε ο Σαμαράς. Που ψήφιζε στη Βουλή εφαρμοστικούς νόμους και μνημόνια και μετά κάποιος υπουργός «ξεχνούσε» να βάλει την υπογραφή του και ο νόμος πήγαινε «φούντο μαστόρια».

Ποιο ενιαίο μισθολόγιο και πιο ενιαίο ταμείο ασφάλισης και ποιοι φόροι υπέρ τρίτων και ποιο άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων. Και ποιες περικοπές μισθών ή ιδιωτικοποιήσεις όταν υπάρχει το ΣτΕ.

Συνεπώς σήμερα είναι αδύνατον να γίνουν πιστευτά τα ισοδύναμα της κυβέρνησης.

Ποιος θα χάψει τα μύρια από τις πωλήσεις των ραδιοτηλεοπτικών δικαιωμάτων και τα έσοδα από τον ηλεκτρονικό τζόγο. Πιάσε το αυγό και κούρευτο.

Συνεπώς μόνο μειώσεις και ΦΠΑ. Και τα δύο είναι υφεσιακά και δύσκολα. Αλλά ποιος εμπιστεύεται να μας δώσει χρήμα - αέρα για ανάπτυξη μέσω των δημοσίων επενδύσεων;

Ποιο κράτος θα σύρει το χορό της ανάκαμψης; Σε μισθούς θα πάνε όλα και σε διαπλεκόμενα συμφέροντα που αμέσως θα στηρίξουν με το αζημίωτο την δήθεν ανάπτυξη.

Αυτή θα τα λύσει όλα!

Πριν ανέβουν οι σύντροφοι για να διαχειριστούν την κρίση του εγχώριου καπιταλισμού, η Ελλάδα ήταν μια χώρα που δούλευε. Κάτι τσίμπαγε η ανάπτυξη, κάτι οι εξαγωγές, κάτι έπεφτε η ανεργία. Με τα υφεσιακά μέτρα του παρελθόντος και με τις όποιες γαργάρες του πολιτικού συστήματος.

Αν γίνονταν οι απαιτούμενες διορθώσεις στο θεσμικό πλαίσιο και φροντίζονταν οι αδύναμοι στα σοβαρά, αργά αλλά σταθερά θα ανακάμπταμε. Αλλά βλέπεις η σχετική πλειοψηφία έχαψε το παραμύθι και ήθελε εδώ και τώρα αλλαγή. Τώρα θα υποστεί τα δεινά των επιλογών της. Μαζί της και ολόκληρη η χώρα. Και δικαίως. Αφού και όσοι είχαμε άλλη άποψη δεν καταφέραμε να μορφώσουμε ένα σοβαρό εναλλακτικό σχήμα και να διατυπώσουμε μια καθαρή, συνεκτική, πειστική και κοστολογημένη πρόταση.

Αφήσαμε την πρωτοβουλία των κινήσεων στο αριστερισμό που δυστυχώς ήταν άγνωστος στο ευρύ κοινό και το τούμπαρε. Γιατί και οι δυνητικές συμμαχίες μας δεν ήταν φερέγγυες.

Είχαν πολύ λερωμένο παρελθόν.

Στο μανιχαϊστικό περιβάλλον που ζούμε ο κόσμος δεν κάθεται να μετρήσει και να σκεφτεί. Αποφασίζει το γενικό κλίμα γι’ αυτόν. Ειδικά όταν έχει δει τα εισοδήματά του να μειώνονται ενώ η κυρίαρχη ιδεολογία που διαφεντεύει το θυμικό του τον προστάζει να ζητάει από το κράτος το πολλαπλάσιο.

Μόνο που ο πολλαπλασιασμός και η πρόσθεση τελείωσαν. Αφαίρεση και διαίρεση μόνο.

Στη δραχμή ή στο ευρώ.

Λεωνίδας Καστανάς

Athens Voice