Φώφη: Η ταφόπλακα του ήδη μισοπεθαμένου ΠΑΣΟΚ…

Το έχω γράψει κι άλλες φορές… ότι δηλαδή όσο αμαρτωλό κι αν αποδείχθηκε το Πασόκ στην πορεία του, ή τουλάχιστον όταν το εξετάζουμε εκ των υστέρων, εν τούτοις το 1981 και το 1985 έπρεπε νομοτελειακά να κυβερνήσει.

Οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί επί δεκαετίες ολόκληρες στη χώρα μας, κρατούσαν όμηρους μια μεγάλη ομάδα των πολιτών, οι οποίοι αισθάνονταν δικαίως εγκλωβισμένοι, και ως κρίσιμη μάζα χρειάζονταν επειγόντως μια βαλβίδα ασφαλείας, αλλιώς το καζάνι θα εκρήγνυτο.

Και αυτός ήταν ο βασικός ρόλος του πρώιμου Πασόκ.

Να «δικαιώσει» τους «παρίες», οι οποίοι ήταν πάρα πολλοί, και να εκτονωθεί η συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια.

Όπως π.χ. ήταν και ο ρόλος που έπαιξε νωρίτερα η Ένωση Κέντρου του «Γέρου της Δημοκρατίας»…

Τώρα, το αν τελικά με το Πασόκ ήρθε ο λαός στην εξουσία, ή απλά κάποια λαμόγια είδαν φως και μπήκαν φτιάχνοντας καριέρες και περιουσίες, είναι έτερον εκάτερον. Η ουσία είναι ότι για πολλά χρόνια ένας στους δυο Έλληνες δήλωνε (και ψήφιζε) Πασόκ.

Είθισται, ειδικά στην υπανάπτυκτη πολιτικά μπανανία μας, το μπούγιο πάντα να συντάσσεται με τον νικητή. Και μέσα από το μπούγιο να προβάλλουν και οι επιτήδειοι. Κι αν ο νικητής είναι «σοσιαλιστής» τότε και το μπούγιο δηλώνει «σοσιαλιΖμό», μαζί και οι επιτήδειοι, όπως αν η χούντα κρατούσε καμιά δεκαριά ακόμη χρόνια, οι περισσότεροι θα ήταν δημόσια και επίσημα δηλωμένοι «παπαδοπουλικοί».

Τέλος πάντων το Πασόκ ήταν αυτό που ήταν, και πολύ φυσιολογικά τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το κύκνειο άσμα του το 2009 (με 45% νομίζω εκλογικό ποσοστό) και βοηθούσης της κρίσης (αλλά και του ΓΑΠ), διελύθη στα εξ ων συνετέθη.

Με αποτέλεσμα να καταντήσει ένα μεταμοντέρνο ΚΟΔΗΣΟ, με ένα Βενιζέλο που θα μπορούσε να… αν οι εποχές ήταν αλλιώς.

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου προσωπικά βγάζω το καπέλο στους τελευταίους (πιστούς) των Μοϊκανών, που παρέμειναν Πασόκ όταν η πλειονότητα των πρώην συντρόφων τους και ψηφοφόρων την έκαναν για Σύριζα μεριά, πιστεύοντας ότι έτσι θα ξαναζήσουν το όνειρο της μαρμίτας και της «πλέριας δημοκρατίας».

Μόνο που ο Αλέξης δεν είναι Ανδρέας, ο Στρατούλης δεν είναι Γεννηματάς, και εν πάση περιπτώσει άλλο το 1981 και άλλο το 2015. Μεσολάβησαν πάρα πολλά, και όχι μόνο στην Ελλάδα (άσχετα αν δεν τα πήρε χαμπάρι ο περισσότερος κόσμος, μαζί με τον Λαφαζάνη).

Και πάνω λοιπόν που έλεγα μπράβο στα παλικάρια που αντιστέκονται στον φτηνό λαϊκισμό, και βάζουν πλάτη στην διάσωση της χώρας, έρχεται το χτεσινό αποτέλεσμα των εσωκομματικών τους εκλογών, με θριαμβεύτρια την Φώφη, και αναρωτιέμαι και πάλι αν όντως μας ψεκάζουν οι μασόνοι.

Μα είναι δυνατόν; Την Φώφη; Έλεος δηλαδή…

Σε αυτό το σούπερ κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται η χώρα, ένας από τους πυλώνες (λέμε τώρα) της σταθερότητάς της, το Πασόκ δηλαδή, να έχει αρχηγό την Φώφη; Την αντίστοιχη κα Τίποτα της «κεντροαριστεράς»;

Που ελέω ονόματος και μόνο έζησε χρόνια ολόκληρα, και μάλλον θα συνεχίσει να ζει στην πολιτική πούδρα;

Μα τόσο «ολίγοι» είναι τελικά οι Πασόκοι; Που να χρειάζονται ένα «όνομα» για να επιβιώσουν, αδιαφορώντας αν το όνομα αυτό το κουβαλάει ένας άδειος τενεκές;

Και τι θα γίνει τώρα δηλαδή;

Ποιος θα βάζει πλάτη στις σοβαρές δυνάμεις, όταν ο Αλέξης και η τρελοπαρέα του μας πάνε φουλ για γκρεμό; Η Φώφη;

Μα αυτή είναι ένα βήμα πριν από την ένταξή της στον Σύριζα, και τώρα μάλιστα μπορεί να πάρει μαζί της και ως προίκα το ίδιο το Πασόκ, ως μια ακόμη συνιστώσα.

Όπως έγινε προεκλογικά με την άλλη διανοήτρια, την Τασία και την ΑΝΑΣΑ της.

Τέλος πάντων, για μένα προσωπικά η χθεσινή επιλογή αποτελεί την οριστική ταφόπλακα σε ένα κομμάτι της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας δηλαδή το επίσημο Πασόκ.

Που πλέον, άσχετα με την σφραγίδα,  και ποιος θα την κρατάει, θα συνεχίσει να υπάρχει ούτως ή άλλως ως ιδέα και ως αντίληψη των πολιτικών πραγμάτων  μέσα από τον… Σύριζα, διότι όπως είπε κάποιος πολύ πετυχημένα, σήμερα δεν έχουμε Πρώτη Φορά Αριστερά, αλλά πέμπτη φορά Πασόκ…

Strange Attractor