Πήραμε τον Αλέξη στον λαιμό μας…

Ας διαβάσουμε την ιστορία μας και αλλιώς.

Αλέξης, γεννηθείς το 1974. Το 2014 πιάνει την πρώτη του δουλειά.

Το stage του κάνει αν το καλοσκεφτείς. Επάνω μας.

Του έλαχε να κυβερνήσει την Ελλάδα στην πιο δύσκολή της ώρα.

Και γιατί να μου φταίει ο Αλέξης;

Με τρομάζει πρωτίστως με τι τεράστια ευκολία παραδίδουμε τις τύχες μας, σε «Αλέξης».

Πόσο φρικτά αποκομμένοι είμαστε από τον υπόλοιπο σύγχρονο κόσμο της ελεύθερης οικονομίας και των προσόντων που απαιτεί.

Αλλά και των ωραίων αντίθετων. Των φιλοσοφημένων.

Υπάρχουν και τέτοιοι…

Με θλίβει ο επαρχιωτισμός μας, ότι μαγκιά είναι να μη φοράς γραβάτα, και όχι ότι μαγκιά είναι να μη σε φοράει η γραβάτα.

Τα προσόντα της άρπα κόλας που χειροκροτούμε διαχρονικά. Και η βεβαιότητά μας ότι όλα, ως δια μαγείας, θα τα καταφέρουμε.

Το ισοπεδωτικό μας «έλα μωρέ». Το ακοπίαστο.

Πυρήνας η αγία ελληνική μας οικογένεια. Με ό,τι συνεπάγεται. Και το κράτος μας ακόμα, μια αγία ελληνική οικογένεια.

Βάζω στοίχημα ότι τον Αλέξη σαν γιο τον καμαρώνουμε.

«Το παιδί» τον αποκαλεί η φωνή της ψυχής μας. Και απέναντί του «οι κακοί» που στεναχωρούνε «το παιδί».

Πότε αναμετρήθηκε με πραγματική «αρχή» κάθε «παιδί»;

Λες και έμειναν αρχές στον τόπο για ν' αναμετρηθούν μαζί τους τα παιδιά;

Πότε αναμετρήθηκε με «αφεντικό», σε μια χώρα που δοξάζει την ελαφράδα του «να μην έχω αφεντικό πάνω από το κεφάλι μου».

Πότε εκπαιδεύτηκε στη σοφία του ελιγμού, του συμβιβασμού, της μεθοδικότητας, της συνεργασίας.

Υπάρχει συνεταιρισμός που να φτούρισε σε τούτον τον τόπο; Εδώ τα περισσότερα αδέλφια είναι σφαγμένα.

Πότε αναμετρήθηκε μόνο με τις δικές του δυνάμεις;

Πότε ταξίδεψε τον κόσμο; Κόσμος δεν είναι η Μύκονος το καλοκαίρι με χαρτζιλίκι. Πότε τον αφήσαμε να αξιωθεί να φάει τα μούτρα του, να αδικηθεί, να θυμώσει… Γελάτε με το «αξιωθεί»; Έτοιμοι για ειρωνεία; Μάχη η ζωή.

Η μεγαλύτερη αδικία είναι ότι στα βιογραφικά δεν ζητούν να αναγραφούν οι αποτυχίες του ανθρώπου και πώς τις διαχειρίστηκε, αλλά οι περγαμηνές του.

Η αναφορά του αν έκανε τον θυμό δημιουργία, αν έμαθε από τον αντίπαλο, τι αποκόμισε από τη μάχη για την επόμενη μάχη...

Τον Αλέξη τον καμαρώνανε πάντα, γενικώς και απροσδιορίστως. Ήταν και ωραίο παλικάρι.

Στο σχολείο λέει ανέπτυξε πολιτική δράση. Άσχετα αν η «αρχή» δάσκαλος και σχολείο δεν υφίσταται εδώ και χρόνια.

Στις μαθητικές κινητοποιήσεις του 90-91 πολέμησε ενάντια στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και ως εκπρόσωπος του σχολείου του συνομιλούσε με την τότε κυβέρνηση.

Δόξες! Εξουσία! Και μια πολιτεία να χαριεντίζεται και να αυνανίζεται με μαθητές. Ως φοιτητής, στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, συνέχισε τη μάχη ενάντια στο κατεστημένο.

Γιατί να βιάζεται να τελειώσει τις σπουδές; Ιερή αγελάδα οι φοιτητές και για τις οικογένειές τους ακόμα.

Όποτε ευκαιρήσουν θα αποφοιτήσουν.

 Όποτε αποφασίσουν να δουλέψουν πάντα θα υπάρχει η διέξοδος, «δουλειά του μπαμπά».

Έτσι δεν γίνεται και η επιλογή των σπουδών; Ούτε βέβαια σκέψη για δουλειά παράλληλα με τις σπουδές. Πας καλά; Έχουν διάβασμα τα παιδιά.

Τελείωσε σπουδές το 2000. Εντάξει!

Στο 5ο συνέδριο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, το 2008, εξελέγη Πρόεδρος με 70%.

Γιατί; Πώς;

Ήταν ωραίος, νέος και μαχητικός από τα μαθητικά του χρόνια.

Στις εκλογές του 2009 εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει νόημα να συνεχίσω την ιστορία;

Θρίαμβος! 2014, Πρωθυπουργός. Και πάντα νέος, ωραίος, μαχητικός από τα μαθητικά του χρόνια.

Όλα του άξιζαν. Εύκολα και ακοπίαστα.

Μέχρι που βγήκαν μπροστά του «οι κακοί ξένοι».

Τι να είναι και η Ευρώπη;

Σε καταμετρά και το «Time» μέσα στις μεγάλες προσωπικότητες. Ο Αλέξης.

Πώς το είπα στην αρχή; Εν έτει 2014, το stage του κάνει το παιδί... Η μόνη μας σωτηρία η μάνα του Αλέξη.

Ας δηλώνει άθεο το παιδί... Οι μάνες των Αλέξη τραβάνε κάτι ξεματιάσματα!

Να δεις… Μάτι έχει το παιδί. Και η Ελλάδα όλη.

Μεγάλο μάτι!

Ρέα Βιτάλη

Protagon

Υ.Γ1: Φήμες λένε ότι προθερμαίνουν τον Κωστάκη.
Υ.Γ 2 Να είμαστε ειλικρινείς. Για πρώτη του δουλειά....Μαθαίνει γρήγορα. Σχεδόν συγκινητικά. Αν κρίνεις τι συμβούλους...

Υ.Γ 3: Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από τους νέους που αδικεί το κείμενό μου. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί. Και άλλους τόσους θα γεννήσει η κρίση. Όσο και ν' ακούγεται άδικο. Άραγε θ' αξιωθούμε να τους δούμε πρωθυπουργούς;