Το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων…

Όταν ακούω εγχώριους αριστερούς να επικαλούνται την πατρίδα και τον πατριωτισμό, καλή ώρα τον πρωθυπουργό στο διάγγελμα για το δημοψήφισμα, θυμάμαι το Νίκο Ζαχαριάδη.

Εκείνον τον εκπαιδευμένο Κούτβη, τον πράκτορα της Κομιντέρν, τον αρχετυπικό αριβίστα.

Ο οποίος από τον Μάρτιο του 1947 είχε καταφύγει στην Γιουγκοσλαβία και, από εκεί, ενορχήστρωνε την ταξική ανταρσία μιας ορδής κατσαπλιάδων κατά του ρημαγμένου, από την Γερμανική Κατοχή και τον Δεκέμβριο του 1944, ελληνικού, εθνικού κράτους…

Από εκεί οργάνωνε επιθέσεις κατά ελληνικών πόλεων στα βόρεια σύνορα, με σκοπό να καταλάβει μια, να την ανακηρύξει «πρωτεύουσα» και να αποσχίσει τμήμα της ελληνικής επικράτειας, το οποίο και θα αναγνωριζόταν από τις σοσιαλιστικές χώρες ως «ελληνικό κράτος» διαμελίζοντας την πατρίδα, στο όνομα της οποίας, έλεγε, όμνυε.
Η οποία πατρίδα όμως, τότε, είχε ακόμα μυαλό και δίκασε τον Ζαχαριαδικό συρφετό για «εσχάτη προδοσία».

Δυστυχώς, δικάστηκαν κατά βάση τα ενεργούμενα, παρασυρμένοι, παραπλανημένοι ή και ακόμα βιαίως στρατολογημένοι ακόλουθοι, ενώ οι πρωταίτιοι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος κατά της πατρίδας κατέφυγαν στους σοσιαλιστικούς πάτρωνές τους.
Από όπου, δυστυχώς δις, τους επετράπη μετά το 1974 να εξορμήσουν και πάλι κατά του ελληνικού κράτους.

Αυτή τη φορά στα μυαλά των ελληνοπαίδων, για να τα μολύνουν με ιστορικά τερατολογήματα και προλεταριακό μίσος κατά του αστικού καθεστώτος. Οι μαχαιροβγάλτες της Τασκένδης έγιναν γλυκόλαλοι ιστορικοί αφηγητές στην ελληνική νεολαία και κήρυκες του κομμουνιστικού ψεύδους.

Οι υπερασπιστές της πατρίδας το 1944-49 βαφτίστηκαν συλλήβδην «φασίστες» και οι επίδοξοι διαμελιστές της «αγωνιστές».
«Ιστορικό γέννημα», εκείνης της μεταπολιτευτικής, ιδεολογικής εκστρατείας αποτελεί ο σημερινός πρωθυπουργός.

Ο οποίος βαδίζει στα ιστορικά βήματα του Ζαχαριάδη, ας μην ξεγελά το όψιμα κομψό κοστούμι και το αμπιγιέ πουκάμισο.

Πίσω από τις δήθεν διαπραγματεύσεις, πίσω από τις δήθεν προτάσεις κρύβεται η υπεράσπιση των συμφερόντων αποκλειστικά της κρατικοδίαιτης εκλογικής του πελατείας. Και τίποτε άλλο.
Βλέπετε, κατέχουμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Παντού στον κόσμο τα ιδεολογικοπολιτικά συστήματα πρώτα επεκράτησαν πολιτικά ή στρατιωτικά, κατόπιν εφαρμόστηκαν κοινωνικά και οικονομικά και στην πορεία αποτιμήθηκαν ιστορικά, με δικαίωση και επιβίωση ή κατάρρευση.
Στις ΗΠΑ εφαρμόστηκε καθαρός, «πούρος» καπιταλισμός, στη Δυτική Ευρώπη καπιταλισμός μετριασμένος από το κοινωνικό κράτος. Στην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες-δορυφόρους η εφαρμογή του κρατικού καπιταλισμού οδήγησε σε κάποιες βελτιώσεις του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου αλλά κυρίως στην δημιουργία μιας δικτατορικής κάστας εξουσίας την οποία είχε προβλέψει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, και η οποία βασίλευε πάνω σε μια εξουθενωτική κοινωνική ισοπέδωση.

Όλοι τους όμως είτε απόλαυσαν την αποτελεσματικότητα της επιλογής τους είτε πλήρωσαν το τίμημα του κοινωνικού-οικονομικού τους πειράματος.
Μόνο στην Ελλάδα οι ηττημένοι το 1949 νικώντας το 1981 εγκαθίδρυσαν έναν κομμουνιστικής δομής κρατικό και οικονομικό ιστό, χρηματοδοτημένο όμως με καπιταλιστικούς πόρους και μηχανισμούς. Βλέπε δάνεια και εισροές.

Αυτό σε βάθος τριών γενεών, οι οποίες διαμορφώθηκαν ως προσωπικές οντότητες μέσα στο και από το εκτρωματικό καθεστώς, δημιούργησε την ψευδή συνείδηση ότι είναι και βιώσιμο.

Όταν η τερατογένεση εξερράγη, όταν η κοινωνία εκλήθη να καταβάλει το τίμημα της επιλογής, εκείνοι που πρωτίστως ευνοήθηκαν από αυτήν, οι οποίοι αποτελούσαν και την νεόκοπη, καθεστωτική, άρχουσα τάξη, επαναστάτησαν.

Ο Τσίπρας δεν ήρθε λοιπόν ως εθνικός ηγέτης αλλά ως ταξικός αρχηγός.
Ο εθνικός ηγέτης λειτουργεί με γνώμονα το ιστορικό συμφέρον και τη συνέχιση μιας όμαιμης και ομόθρησκης ομαδικότητας με κοινό καταγωγικό ανήκειν.

Ο Τσίπρας είναι αρχηγός των λούμπεν μικροαστών που επεδίωξαν λυσσαλέα να γίνουν και έγιναν μεσο-μεγαλοαστοί, δίχως προσωπική αξία, απόδοση και αξιολόγηση, παρά με μοναδικό κριτήριο κομματική αφοσίωση, χρηματοδοτημένη από τα κονδύλια εκείνα τα οποία σήμερα το κακέκτυπο της «Μεγάλης Θεοδώρας» προσπαθεί, με τη συνδρομή Βέλγων γεροντο-αριστεριστών, να χαρακτηρίσει «επαχθές χρέος».

Η ίδια επικαλέστηκε για το πραξικοπηματικό δημοψήφισμα το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, με την ιστορική διατύπωση για τον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Η Αριστερά προκάλεσε κυρίως βάσανα στον εθνικό κορμό, χωρίς πάντως να έχει το σχετικό μονοπώλιο και η συντηρητική παράταξη μόνο φωτοστέφανο.

Ωστόσο τούτος ο ακραίος τυχοδιωκτισμός του Τσίπρα, που δυνητικά μπορεί να οδηγήσει την πατρίδα σε διαμελισμό αν την αποδυναμώσει οικονομικά περαιτέρω και την απομονώσει από τις παραδοσιακές της συμμαχίες, ας δώσει την ευκαιρία να αποκατασταθούν οι έννοιες, που κι αυτές αν έχουν κακοπάθει την τελευταία τεσσαρακονταετία.
Αριστερός διεθνιστής και ταξικός αγωνιστής, και πατριώτης δεν υπάρχει.
Η χυδαιότητα της Αριστεράς έγκειται στο ότι υπηρετεί το ήθος εκείνο των ένζωων που περιορίζεται στη διαδρομή στόμα-οισοφάγος-στομάχι-έντερο-έδρα. Στο να λιγδώσει το άντερο – μόνο.

Η καρδιά που φλογίζεται από ανιδιοτελή αγάπη για την πατρίδα δεν περιλαμβάνεται στη διαδρομή.

Η μοναδική σχέση που έχουν οι αριστεροί με την έννοια «πατρίδα» ανάγεται στο λατινικό ρητό ubi bene, bene patria – πατρίδα είναι όπου καλοπερνάς.

Γι’ αυτό οι σημερινές, επανειλημμένες αναφορές τους στα εθνικά ιερά και όσια επιβεβαιώνουν ότι ο πατριωτισμός απλά αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για τους πολιτικούς αυτούς απατεώνες.

Το τι πραγματικά συνιστά πατριωτισμό σήμερα ας τους απαντηθεί στις 5 Ιουλίου.
Ο Τσιπρας πάντως καλό είναι να θυμάται το τέλος του Ζαχαριάδη.

Καθαιρεμένος, σε δυσμένεια και εξόριστος στη Σιβηρία, το 1962 και ξανά το 1964 ζητά ματαίως να επαναπατριστεί για να δικαστεί, ναι, από την αστική δικαιοσύνη, ως «προδότης», έτσι διώκονταν οι κομμουνιστές τότε.

Και το 1973 αυτοκτονεί στην εξορία.

Όσο η φύση των ανθρώπων παραμένει ίδια, η Ιστορία ουσιαστικά επαναλαμβάνεται, λέει ο Θουκυδίδης.

Προφήτης

Antinews