Ανοιχτή επιστολή στον Σαμαρά...

Kύριε Πρόεδρε,

Πολλές φορές στη ζωή των ανθρώπων, αλλά και στην ίδια την Ιστορία των χωρών τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα απ'ό,τι θα περιμέναμε. Είναι αυτό, που λέμε “οι εξελίξεις μας προλαβαίνουν”.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πατρίδα μας τους τελευταίους μήνες.

Η πορεία των τελευταίων πέντε μηνών και οι δραματικές εξελίξεις που δρομολογούνται μπροστά μας επιτρέπουν κρίσεις και εκτιμήσεις που υπό άλλες, φυσιολογικές, συνθήκες θα ήταν τουλάχιστον πρόωρες.

Σε αυτή την κατεύθυνση, ο απολογισμός των πεπραγμένων της προηγούμενης, δικής μας, επιτρέψτε μου να πω, κυβέρνησης γίνεται πολύ πιο εύκολος και σαφής.

Τον Ιούνιο του 2012, η χώρα βρέθηκε στο χειρότερο ίσως σημείο όλων των χρόνων της περιπέτειας που βιώνουμε. Με τα κρατικά ταμεία άδεια, την αγορά παγωμένη από την έλλειψη ρευστότητας, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα να κυριαρχούν παντού και το ατύχημα να μοιάζει πιο πιθανό από ποτέ, το έργο της νέας κυβέρνησης ήταν τιτάνιο.

Πρώτος στόχος η σταθεροποίηση της χώρας και η αποκατάσταση της διεθνούς εικόνας και αξιοπιστίας της…

Η ανάληψη της διακυβέρνησης από την τριμερή, τότε, κυβέρνηση συνοδεύτηκε από ένα δυσβάσταχτο πακέτο περικοπών και υφεσιακών μέτρων ύψους περίπου 11 δις. Κάνοντας σαφές ότι αυτή η συμφωνία αποδέσμευσε τη χρηματοδότηση που είχε ανάγκη τότε η χώρα, θα μου επιτρέψετε να επανέλθω αργότερα, ως προς το μίγμα των μέτρων που υιοθετήθηκαν, κατ' επανάληψη ορισμένες φορές, τα 2,5 χρόνια που πέρασαν.

Με τη συνέχιση της απρόσκοπτης χρηματοδότησης από τους εταίρους, η νέα κυβέρνηση είχε όλο το χρόνο να εφαρμόσει την πολιτική της. Μια πολιτική, η οποία θα οδηγούσε σταθερά στην έξοδο από τα μνημόνια, την αποκατάσταση της κανονικότητας και τη δημιουργία ισχυρού εφαλτηρίου για δυναμική επανεκκίνηση την επόμενη μέρα.

Και πράγματι, τα πρώτα αποτελέσματα έγιναν ορατά ήδη από το Νοέμβριο του 2012. Η συμφωνία εκείνου του Eurogroup με το οποίο η κυβέρνηση δεσμεύτηκε για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος στο τέλος του 2014, με παράλληλη συμφωνία των εταίρων για ελάφρυνση του χρέους αποτέλεσε κορυφαία διαπραγματευτική επιτυχία της χώρας μας.

“Περάσαμε τον τελευταίο κάβο”, είχατε δηλώσει τότε και, όντως, δεν είχατε άδικο. Με τις προοπτικές της οικονομίας να φαίνονται ήδη σταθερές και βελτιούμενες, τα πρώτα δημοσιεύματα περί Grecovery άρχισαν να κάνουν δειλά την εμφάνισή τους στο διεθνή τύπο το χειμώνα του 2013.

Ο πρώτος στόχος της κυβέρνησης είχε επιτευχθεί. Χωρίς να έχει γίνει ακόμη εμφανές στην καθημερινότητα των πολιτών, η παραμονή της χώρας στο στενό πυρήνα της ευρωζώνης είχε διασφαλιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Οι δεσμεύσεις ωστόσο, τις οποίες είχε αναλάβει η κυβέρνηση και οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία που έπρεπε να υλοποιηθούν ήταν ακόμη αρκετές.

Μιλώντας για το ευρύτερο πλαίσιο της περιόδου εκείνης, αξίζει να τονίσουμε τη δυσλειτουργία που προκαλούσε στο κυβερνητικό έργο η υποκατάσταση του Υπουργικού Συμβουλίου από την τριμερή των πολιτικών αρχηγών που στήριζαν την τότε κυβέρνηση.

Οι αντιρρήσεις που προβάλλονταν από στελέχη της Αριστεράς για την υλοποίηση πολλών συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων δυσχέραιναν τις προσπάθειες για θετική αξιολόγηση από την Τρόικα και ταχύτερη επιστροφή στην ανάπτυξη. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα δεν είναι άλλο από αυτό του κυρίου Μανιτάκη, ο οποίος στο νευραλγικό υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, επέδειξε μια πρωτοφανή κωλυσιεργία ως προς την υλοποίηση των πολιτικών οι οποίες ήταν της αρμοδιότητάς του.

Με τη δέσμευση της κυβέρνησης για 3.500 απολύσεις από το Δημόσιο, μέχρι τις αξιολογήσεις του Ιουνίου και του Σεπτεμβρίου του 2013 φθάσαμε στα γεγονότα της ΕΡΤ.

Αξίζει να σταθούμε στα γεγονότα του Ιουνίου του 2013, μιας και ήταν από τα πιο καθοριστικά σημεία της συνολικής κυβερνητικής θητείας.

Παρά την προπαγάνδα της Αριστεράς, μεγάλο μέρος των πολιτών είδε με ανακούφιση το κλείσιμο της ΕΡΤ των έξι λογιστηρίων, η οποία δε συμβόλιζε τίποτε άλλο από ένα “κάστρο” της αδιαφάνειας και του πελατειακού κράτους. Για άλλη μια φορά ωστόσο, η επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης δεν ήταν η κατάλληλη. Όχι μόνο το κλείσιμο της ΕΡΤ αποφασίστηκε εν μία νυκτί, ακριβώς λόγω της αδράνειας των προηγούμενων μηνών και της επερχόμενης αξιολόγησης, αλλά δεν υπήρχε καν ένα ολοκληρωμένο πλάνο για τη συγκρότηση ενός νέου δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα που δε θα στηρίζονταν στις παθογένειες του παρελθόντος. Αποτέλεσμα ήταν το “μαύρο”, το οποίο εκμεταλλεύτηκε πολιτικά με τον καλύτερο τρόπο η Αριστερά, στερώντας από τα στελέχη της κεντροδεξιάς τη δυνατότητα να υποστηρίξουν δημόσια μια απολύτως αναγκαία τομή.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε λίγους μήνες αργότερα με το ζήτημα των απολύσεων των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, όπου και πάλι, η καθυστέρηση στην αναγκαία αξιολόγηση οδήγησε σε οριζόντιες λύσεις, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε την απροθυμία πολλών πρυτάνεων να συνεργαστούν με το υπουργείο και να αποστείλουν τις λίστες που όφειλαν. 

Σε κάθε περίπτωση όμως, η κυβέρνηση έδειξε ότι είχε τη βούληση να προχωρήσει σε συγκρούσεις με κατεστημένες νοοτροπίες και συμφέροντα.

Αυτή η βούληση έγινε εμφανής μάλιστα, στον ανασχηματισμό του κυβερνητικού σχήματος που ακολούθησε τα γεγονότα της ΕΡΤ και την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ. Η τοποθέτηση σε κομβικά υπουργεία των κυρίων Μητσοτάκη και Γεωργιάδη, από κοινού με προηγούμενους επιτυχημένους υπουργούς, έδωσε σαφές μεταρρυθμιστικό πρόσημο στη νέα κυβέρνηση καθιστώντας την, εκ του αποτελέσματος την πλέον αξιόλογη των τελευταίων χρόνων.

Αμέσως μπήκαν μπροστά προγράμματα αξιολόγησης και απομάκρυνσης αχρείαστων υπαλλήλων στο ευρύτερο Δημόσιο, ενώ η σύγκρουση με τη σπατάλη και τη διαφθορά των νοσοκομείων καθώς και με τα συμφέροντα πολλών συντεχνιών της υγείας ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα.

Με την αποκατάσταση της ομαλότητας να γίνεται όλο και πιο εμφανής, (βοηθούντος και του τουρισμού στο σημείο αυτό), η χώρα πέτυχε τη θριαμβευτική επάνοδό της στις αγορές την άνοιξη του 2014, με επιτόκια χαμηλότερα πολλών ευρωπαικών χωρών και με τη ζήτηση των ελληνικών ομολόγων να ξεπερνά κάθε προσδοκία.

Την ίδια περίπου περίοδο, η επισημοποίηση της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος ένα χρόνο νωρίτερα από το στόχο του προγράμματος καθώς και η υιοθέτηση του μεγαλύτερου μέρους των προτάσεων της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, παρά τις αντιδράσεις πολιτευτών της ευρύτερης ''λαϊκής Δεξιάς'', επιβεβαίωσε την επάνοδο της χώρας στην ομαλότητα και αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή επιβεβαίωση του κυβερνητικού έργου. 

Οδεύοντας μάλιστα προς τις ευρωεκλογές, η Νέα Δημοκρατία έδειξε πως διέθετε όραμα για τη νέα Ελλάδα καταθέτοντας τα 30 σημεία της για τη συνταγματική αναθεώρηση.

Ήταν μια πρόταση, η οποία εντόπιζε στον πυρήνα της τα πολιτειακά προβλή ματα της χώρας και η οποία φιλοδοξούσε να χτίσει ένα θεσμικό σύστημα πλήρως απαλλαγμένο από τις αδυναμίες της υπάρχουσας προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής  Δημοκρατίας.

Παρά ωστόσο τις προαναφερθείσες, αδιαμφισβήτητες, επιτυχίες η κυβέρνηση αποδοκιμάστηκε στις ευρωεκλογές του Μαίου του 2014. Και με αφορμή το γεγονός αυτό, είναι αναγκαίο να εντοπίσουμε τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αδυναμίες που απομάκρυναν τους πολίτες από την κεντροδεξιά παράταξη.

Τα τελευταία 2,5 χρόνια μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και ελεύθεροι επαγγελματίες είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά ως αποτέλεσμα της άγριας φορολόγησης και των υπέρογκων ασφαλιστικών εισφορών που συνεχίστηκαν επί της υπουργίας του κ. Στουρνάρα. Παρά τις σημαντικές προσπάθειες, η κυβέρνηση επέδειξε ατολμία στην υλοποίηση πολλών διαρθρωτικών αλλαγών, δείχνοντας αδύναμη να συγκρουστεί με τις παθογένειες του πελατειακού κράτους και της κρατικής διαφθοράς.

Οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, με κυριότερη την κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, η απελευθέρωση αγορών και προϊόντων, καθώς και η πάταξη της γραφειοκρατίας στο δημόσιο είτε δεν προχώρησαν καθόλου, είτε υλοποιήθηκαν με βήμα αργό, μη επιτρέποντας την αναγκαία μείωση της φορολογίας νομικών και φυσικών προσώπων, αλλά και το συνολικότερο αναπτυξιακό ''σοκ'' που θα προκαλείτο στην οικονομία.

Ταυτόχρονα, σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης έδωσαν την εντύπωση ότι δεν υπήρχε η αναγκαία πίστη στο υλοποιούμενο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Αναφέρομαι φυσικά, στην απόφαση για διανομή του ''κοινωνικού μερίσματος'' αμέσως μετά την επισημοποίηση του πλεονάσματος και πριν τις ευρωεκλογές.

Η απόφαση αυτή μετέτρεψε για άλλη μια φορά την κεντροδεξιά παράταξη σε παρακολούθημα της αριστερής παροχολογίας, δίνοντας λανθασμένα μηνύματα τόσο στο εξωτερικό όσο και στους ανθρώπους της αγοράς στο εσωτερικό που συνέχιζαν να παλεύουν για την επιβίωσή τους απέναντι στα συμπλέγματα του κρατισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, η κορυφαία ίσως αστοχία ήταν ο ανασχηματισμός που ακολούθησε την ήττα των ευρωεκλογών.

Η ένταξη στο κυβερνητικό σχήμα άκρως αντιμεταρρυθμιστικών στελεχών, καθώς και το ευρύτερο κλίμα της προετοιμασίας για εκλογές αδρανοποίησε πλήρως το κυβερνητικό έργο. Έτσι, η αστική παράταξη επιδόθηκε σε μία προσπάθεια ανταγωνισμού της Αριστεράς σε παροχές προκειμένου να κερδηθούν οι περισσότερες ομάδες συμφερόντων που είχαν θιγεί από το μεταρρυθμιστικό έργο της προηγούμενης περιόδου.

Μόνο που όταν αποφασίζεις να παίξεις εκτός έδρας, στο γήπεδο του λαϊκισμού και της παροχολογίας, το γήπεδο κατηφορίζει σε βάρος σου.

Έτσι λοιπόν, και με την προοπτική των εκλογών να γίνεται όλο και πιο εμφανής, πολλά από τα κεκτημένα της χώρας, με σημαντικότερο την εμπιστοσύνη των αγορών, χάθηκαν και η χώρα βυθίστηκε εκ νέου στην αβεβαιότητα.

Σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η Νέα Δημοκρατία γιόρτασε τα 40 χρόνια προσφοράς της στην Πατρίδα.

Προκειμένου όμως, να μην αποσιωπήσουμε καμία λεπτομέρεια, οφείλουμε να συγχαρούμε την κυβέρνηση τόσο για ενέργειες που έλαβαν χώρα το τελευταίο εξάμηνο της διακυβέρνησής της, όπως την έναρξη των διαδικασιών για την αποκρατικοποίηση των περιφερειακών λιμένων και αεροδρομίων, όσο και για τη σαφέστερη επιβεβαίωση των προσπαθειών που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων για την ανάπτυξη και την ανεργία.

Με το ένα ή το άλλο τρόπο, η κυβέρνηση πέτυχε την πολυπόθητη επιστροφή στην ανάπτυξη και την αντιστροφή της πορείας της ανεργίας.

Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι, παρά τα λάθη και τις αστοχίες, η πορεία προς τη ''Νέα Μεταπολίτευση'', για την οποία πρώτος εσείς μιλήσατε, θα είχε ήδη δρομολογηθεί, αν δεν μεσολαβούσε η ανατροπή της κυβέρνησης από αυτούς που σήμερα οδηγούν τη χώρα στα βράχια και τη διεθνή απομόνωση.

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου και μια παρατήρηση, η οποία θεωρώ ότι δεν έγινε ευρέως γνωστή, ως ίσως όφειλε. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη στάση που τήρησαν οι εταίροι απέναντι στην κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες του 2014 και της διαπραγμάτευσης που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.

Όχι απλώς δεν τήρησαν τη δέσμευσή τους για ελάφρυνση του χρέους μετά την επίτευξη πλεονάσματος, αλλά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν την επίτευξη ευνοϊκής για τη χώρα και την κυβέρνηση συμφωνίας, ανεβάζοντας συνεχώς το λογαριασμό των μέτρων που ζητούνταν να υλοποιηθούν.

Αν και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε και παρά την εκτίμηση ότι στόχος ήταν να δεσμεύσουν την επόμενη πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με υπέρογκες απαιτήσεις, η παρατήρηση ότι “τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης”, νομίζω δεν είναι υπερβολική.

Κύριε Πρόεδρε,

Κρίνοντας το κυβερνητικό έργο των 2,5 αυτών ετών, δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτό ήταν απολύτως θετικό. Όχι μόνο γιατί ο στόχος της αποκατάστασης της σταθερότητας της χώρας επετεύχθη, αλλά και γιατί ήταν αυτή η κυβέρνηση που κατάφερε να δώσει τα περισσότερα μεταρρυθμιστικά στίγματα, από κάθε άλλη των τελευταίων χρόνων.

Τα λάθη που επισημάναμε παραπάνω δεν δείχνουν τίποτε άλλο από την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του ιδεολογικού στίγματος της κεντροδεξιάς και της συγκρότησης ενός αστικού μεταρρυθμιστικού φορέα που θα καταφέρει να επανενώσει τη μεσαία τάξη της χώρας γύρω από τις αρχές της ανοιχτής οικονομίας και κοινωνίας, μακριά από τα κρατικίστικα απομεινάρια του χθες, που σήμερα δίνουν μάχη επιβίωσης με οδηγό τους την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Ο στόχος όμως αυτός, στόχος αναγκαίος και επιτακτικός, προυποθέτει έναν κομματικό φορέα που θα είναι δεκτικός σε αλλαγές, τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο.

Και αν μεν το ιδεολογικό επίπεδο προσδιορίστηκε πιο πάνω, το οργανωτικό ίσως αποδειχθεί ακόμη πιο δύσκολο. Και τούτο γιατί ο μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας λειτουργεί με όρους διαφορετικούς από αυτούς που έχει ανάγκη η σύγχρονη εποχή.

Η ανακύκλωση στελεχών που προέρχονται από οικογένειες με κομματικές καταβολές, όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, καθώς και η λογική του “κομματάρχη” των πελατειακών διασυνδέσεων με την οποία λειτουργούν πολλά μεσαία και περιφερειακά στελέχη, συγκροτούν έναν κομματικό μηχανισμό φοβικό σε νέες προτάσεις, ιδέες και αλλαγές και εν τέλει έναν μηχανισμό ανίκανο να εμπνεύσει δημιουργικά τους πολίτες.

Εκεί, κατά τη γνώμη μας, εντοπίζονται και τα συνεχή επικοινωνιακά λάθη απέναντι στην Αριστερά και η αδυναμία συγκρότησης ενός σαφούς μεταρρυθμιστικού λόγου που θα ενέπνεε την κοινωνία σε κατεύθυνση διαφορετική από τις ιδεοληψίες της Αριστεράς.

Μάλιστα, οι ίδιες αντιμεταρρυθμιστικές αντιδράσεις, καθώς και απανωτά λάθη στους χειρισμούς του επικοινωνιακού επιτελείου, οδήγησαν τη Νέα Δημοκρατία στη χρησιμοποίηση, εκ νέου, του καμμένου χαρτιού του φόβου στις πρόσφατες εκλογές, αντί για την παρουσίαση μιας θετικής ολοκληρωμένης πρότασης, παρά τις επιμέρους προσπάθειες που έγιναν.

Κύριε Πρόεδρε,

Πριν κλείσουμε, είναι αδύνατον να αποφύγουμε τον πειρασμό να αναφερθούμε στις πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν τη συνολικότερη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Η συγκυβέρνηση Τσίπρα –Καμμένου, αφού οδήγησε εκ νέου τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με την πρωτοφανή αδράνειά της τους μήνες που πέρασαν, αδράνεια η οποία οφείλεται στις αριστερόστροφες ιδεοληψίες, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τις “κόκκινες γραμμές” της, είναι έτοιμη να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή μία συμφωνία –φοροκαταιγίδα, η οποία είναι απολύτως βέβαιο ότι θα αποτελέσει την ταφόπλακα της μεσαίας τάξης που απέμεινε όρθια. Τη στιγμή λοιπόν που η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε μια χώρα έτοιμη να βγει από τα μνημόνια, απαλλαγμένη από τα ελλείμματα, πώς είναι δυνατόν να ζητείται από την αστική παράταξη να δώσει λευκή επιταγή σε μια συμφωνία, για τις επιπτώσεις της οποίας, όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή ευθύνη, αλλά είναι και ενάντια στις ιδεολογικές της αρχές; Είμαστε βέβαιοι ότι η Νέα Δημοκρατία θα κάνει το καθήκον της εγγυώμενη την ευρωπαική πορεία της χώρας.

Τούτο όμως δεν μπορεί επ' ουδενί να σημαίνει λευκή επιταγή στα εγκληματικά λάθη των τελευταίων μηνών, το κόστος των οποίων θα επωμιστούν οι πολίτες. Φρονούμε ότι η μόνη έντιμη στάση απέναντι στην Ιστορία της παράταξης και πάνω απ' όλα απέναντι στην Πατρίδα, είναι η έκκληση για εθνική συνεννόηση, στη βάση της από κοινού συγκρότησης μιας ελληνικής αντιπρότασης προς τους εταίρους. Μιας αντιπρότασης, η οποία θα φροντίσει να μειώσει το κόστος των δυσβάσταχτων μέτρων για τους πολίτες και παράλληλα θα δίνει συγκεκριμένο μεταρρυθμιστικό πρόσημο στην πολιτική της επόμενης μέρας. 

Εάν και αυτή η πρόταση δεν γίνει δεκτή από τους κυβερνώντες, η παράταξή μας δεν πρέπει και δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στα ψευτοδιλήμματα που θα θέσει η Αριστερά.

Το πολιτικό κόστος μιας καταστροφικής για τους πολίτες συμφωνίας πρέπει να επωμιστεί από αυτούς, οι οποίοι το προκάλεσαν.

Σε περίπτωση καταψήφισης της συμφωνίας, η Νέα Δημοκρατία οφείλει να επιδιώξει το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Προσέξτε, όμως! Πρωθυπουργός αυτής της κυβέρνησης οφείλει να είναι πρόσωπο ευρείας αποδοχής και όχι ο κ. Τσίπρας.

Όχι μόνο διότι η κυβέρνησή του θα έχει μόλις χάσει την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου, αλλά και διότι θα είναι καταστροφικό για την ίδια την παράταξή μας να στηρίξει έναν αριστερό πρωθυπουργό, αναλαμβάνοντας πολιτικό κόστος που δεν της αναλογεί, δικαιώνοντας τα λάθη των μηνών που πέρασαν, μετατρεπόμενη στον μικρό εταίρο της κυβέρνησης και, δεδομένης της λαϊκής στήριξης που απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, χάνοντας τεράστια κοινωνικά και πολιτικά ερείσματα. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτή οφείλει να είναι η κόκκινη γραμμή της Νέας Δημοκρατίας!

Αυτή η παράταξη άλλωστε, η δική μας παράταξη, είναι περήφανη για την Ιστορία της και την προσφορά της στην Πατρίδα.

Είναι η παράταξη των ιστορικά δικαιωμένων εθνικών επιλογών, είναι η παράταξη που πάντα κρατούσε τη χώρα όρθια στα δύσκολα.

Σήμερα λοιπόν, η πρόκληση είναι ίσως πιο επιτακτική από ποτέ. Και αυτό γιατί αφορά την ίδια την ύπαρξη της Πατρίδας και το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς. Πέρα και πάνω λοιπόν από τα σημερινά, μεγάλα εμπόδια, είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε εκείνη τη νέα Νέα Δημοκρατία, που θα τραβήξει μια οριστική κόκκινη γραμμή απέναντι στο χθες και θα χτίσει τη νέα προοπτική για τους πολίτες και την κοινωνία. Γιατί μόνο όταν η Κεντροδεξιά άρθρωνε τον δικό της πολιτικό λόγο, χωρίς να γίνεται παρακολούθημα της Αριστεράς και του λαϊκισμού, κατάφερνε να κερδίζει τις μεγάλες ιδεολογικές μάχες που έχουν κερδηθεί παντού στον δυτικό κόσμο.

Ας κάνουμε πράξη το όραμα για τη νέα αστική παράταξη και τότε, για άλλη μια φορά με τα δικά σας λόγια, ''το αεροπλάνο θα απογειωθεί προτού το καταλάβουν''.

Ιωάννης Χρυσόστομος Κανταράκης