Περί Μεϊμαράκη…

Είμαι από αυτούς που τα τελευταία χρόνια έχοντας συνειδητοποιήσει τι παίζεται για την Ελλάδα, στήριξα όσο μπορούσα τον Σαμαρά, αν και ούτε ήμουν, ούτε είμαι, και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω νεοδημοκράτης.

Και τον στήριξα διότι διαθέτοντας κοινό νου, από νωρίς αντιλήφθηκα ότι κάνει ότι μπορεί καλύτερο προκειμένου η χώρα να μπορέσει κάποτε να ορθοποδήσει, αφού δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά, και εν πάση περιπτώσει οι εναλλακτικές λύσεις ήταν επιπέδου Βενεζουέλας και … Σουδάν (εκεί που ακόμη τρώνε ζωοτροφές).

Αλλιώς, τι πιο εύκολο γι αυτόν… απ’ το να συνεχίσει τον «αντιμνημονιακό αγώνα» που πρώτος ξεκίνησε, και να πουλάει φούμαρα στον ευκολόπιστο λαό, που ψάχνει παντού σωτήρες…

Ο Σαμαράς όμως επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, και δυόμιση χρόνια πρωθυπουργός δούλεψε σαν το σκυλί, δεχόμενος μαχαιριές τόσο από τους ξένους εταίρους, όσο και από την αντιπολίτευση. Για να μην αναφερθώ στην λυκοφιλία των συγκυβερνώντων Βενιζέλου και Κουβέλη, ή στον εσωκομματικό πόλεμο από καραμανλικούς, ντορικούς, κλπ.

Εν ολίγοις, ο Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές για τη χώρα, έχοντας να παλέψει με θηρία εντός και εκτός συνόρων.

Και κατά τη γνώμη μου τα κατάφερε όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσε.

Έχοντας απέναντί του έναν Αλέξη, που όχι μόνο υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες, αλλά πριόνιζε συνειδητά και την οποιαδήποτε προσπάθεια της κυβέρνησης, καλή ή κακή.

Με αποτέλεσμα ο λαός, που πολιτικοποιήθηκε βιαίως στα χρόνια της κρίσης,  να τον θεωρεί λαϊκό ήρωα, και από το 3% στο οποίο βολόδερνε να τον κάνει πρωθυπουργό, ενώ τον Σαμαρά να τον θεωρεί δοσίλογο και να τον καταριέται ακόμη… Άσχετα αν το μνημόνιο που φέρνει ο φίλος του λαού Αλέξης είναι τρισχειρότερο και πολύ επαχθέστερο των προηγουμένων… αυτά είναι λεπτομέρειες.

Το βράδυ της παραίτησης του Σαμαρά από την προεδρία της ΝΔ, είπα πως καλά έκανε, και μάλιστα πολύ άργησε. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Στη θέση του Σαμαρά εγώ θα τα είχα βροντήξει προ πολλού. Δεν αξίζει τον κόπο αυτή η προσωπική κόπωση και φθορά.

Μάλιστα, χωρίς να γνωρίζω τα της ΝΔ, θεώρησα ότι ο Μεϊμαράκης είναι μια καλή λύση, και όχι μόνο μεταβατική.

Μέχρι που τον είδα χθες βράδυ να συνεντευξιάζεται στην ΕΡΤ της Ζωζώκας. Και έφριξα…

Κατ αρχήν τι δουλειά είχε εκεί; Γιατί να νομιμοποιήσει με την παρουσία του  ένα μέσο, που αν δεν μεσολαβούσε η κωλοτούμπα του Αλέξη, τον Μεϊμαράκη θα τον πετούσαν έξω με τις κλωτσιές οι σεκιουριτάδες, ή τα τσιράκια της Ζωζώκας, αν τυχόν προσπαθούσε να μπει μέσα.

Τέλος πάντων, επαγγελματίας πολιτικός είναι, και άρα αυτός ξέρει γιατί πήγε.

Από κει και πέρα όμως, η όλη εικόνα που παρουσίασε, τόσο ως άτομο όσο και ως αρχηγός της ΝΔ, ήταν επιεικώς αξιοθρήνητη.

Με ένα ύφος απολογητικό, και με μια ηττοπάθεια, που να σε κάνει να αναρωτιέσαι: Μα καλά, εγώ αλλού ζω τα τελευταία χρόνια;

Και εν πάση περιπτώσεις, αυτός είναι ο «μάγκας» και «πολλά βαρύς» έμπειρος λαϊκός δεξιός Μεϊμαράκης; Αυτό το συναινετικό γατάκι;

Αλλιώς πώς να εξηγήσεις αυτή την αδυναμία υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου του Σαμαρά, που στο κάτω σε σχέση με αυτά που βλέπουμε έξι μήνες τώρα είναι μέρα με τη νύχτα.

Γιατί δεν υπερασπίστηκε το σπάσιμο των συντεχνιών (ΔΕΗ, ΕΡΤ, κλπ), την αποπομπή των αιώνιων φοιτητών, το συμμάζεμα της λαθρομετανάστευσης, τις ιδιωτικοποιήσεις (αεροδρόμια, κλπ), τον περιορισμό της εγκληματικότητας, την εξαφάνιση των μπαχαλάκηδων, τις ΑΟΖ, τις αξιολογήσεις στο δημόσιο, και άλλα πολλά, που παρά τον πόλεμο από παντού που δέχονταν, ο Σαμαράς μπόρεσε και τα προχώρησε;

Για να μην αναφερθώ στην οικονομία, όπου πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα, και η ανάπτυξη άρχισε δειλά δειλά να κάνει την εμφάνισή της, ενώ οι οίκοι αξιολόγησης κάθε τόσο μας αναβάθμιζαν.

Όπως επίσης να μην αναφερθώ στις διεθνείς σχέσεις, με τα ανοίγματα στο Ισραήλ, κι αλλού… σχέσεις τις οποίες διέλυσε κυριολεκτικά μέσα σε λίγους μήνες το τσίρκο που μας κυβερνά, και στο οποίο ο Μεϊμαράκης έδειξε χθες βράδυ να βάζει πλάτη, αντί να το τσακίσει κυριολεκτικά.

Αλήθεια, γιατί αυτό το συναινετικό πρόσωπο; Γιατί αυτό το μέλι προς τον Αλέξη, τον καταστροφέα της χώρας; Μήπως ο Βαγγέλης ποντάρει σε συγκυβέρνηση, και θέλει να τα έχει καλά με τον Σύριζα;

Ξεχνάει την ζημιά που ο Αλέξης και η παρέα του προξένησαν το τελευταίο εξάμηνο; Με αποκορύφωμα την προκήρυξη του δημοψηφίσματος και τα όσα επακολούθησαν;

Ξεχνάει τον Μπαρουφάκη και τα υπόγεια σχέδιά του για χρεοκοπία και δραχμή;

Ξεχνάει τον Ροζ Πάνθηρα Δραχμαζάνη, που ήθελε να κάνει ντου στο νομισματοκοπείο και να συλλάβει και τον Στουρνάρα;

Ξεχνάει την «γενική εισαγγελέα» και «εθνική ανακρίτρια» Ζωζώκα, που σαμποτάρει κάθε προσπάθεια συμφωνίας, και που προσεγγίζει συνωμοσιολογικά κάθε σοβαρό ζήτημα όπως αυτό του χρέους;

Ξεχνάει τον Μπαλτά που διέλυσε την παιδεία, την Βαλαβάνη που το μόνο που κατάφερε είναι να γλιτώσει τα λεφτά της και αυτά των συγγενών της, υποσχόμενη μάλιστα να «κατασχέσει» και το περιεχόμενο των θυρίδων;

Ξεχνάει τον Λαπαβίτσα που καθημερινά ζητάει δελτίο στα τρόφιμα και στα καύσιμα;

Ξεχνάει τον «ντιντή» Κατρούγκαλο που υπουργεύει με γνώμονα το 12% σε προμήθεια;

Ξεχνάει τον Κουρουμπλή που κάνει πάρτι διορίζοντας τον κάθε κολλητό του σε δημόσια θέση στον χώρο της υγείας η οποία έχει προ πολλού καταρρεύσει;

Ξεχνάει τον Καμένο, που αλωνίζει εν ου παικτοίς στο κρίσιμο υπουργείο της Εθνικής Άμυνας;

Ξεχνάει την Τασία και τις ορδές των «παράτυπων επισκεπτών» που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα;

Ξεχνάει την ύφεση που μας πλάκωσε, τις διαρροές των καταθέσεων, την κατάρρευση των τραπεζών, τις ουρές στα ΑΤΜ, την αύξηση του δημοσίου χρέους, κλπ κλπ.

Ξεχνάει την νέα ελπίδα που ακούει στο όνομα … Χαϊκάλης;

Ή τα ξέχασε όλα αυτά ο Μεϊμαράκης, ή δεν μας τα λέει καλά.

Μάλιστα, όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης, που και τις δόσεις πλήρωνε, και τους μισθούς, και τις συντάξεις, και τις τράπεζες είχε ανοιχτές, αλλά άφησε υπονοούμενα και για την εκλογή Σαμαρά στην αρχηγία της ΝΔ, με την οποία διαφωνούσε, λέει,  επειδή ήταν ανοικτή στον λαό, και άρα στον κάθε πικραμένο περαστικό που θα έδινε δυο ευρώ για να ψηφίσει…  «Δεν πιστεύω σε ανοικτές διαδικασίες σε αυτά τα θέματα» είπε ο κ. Μεϊμαράκης! Ως γνήσιο προϊόν του κομματικού σωλήνα.

Προτιμάει δηλαδή οι εκάστοτε αρχηγοί να εκλέγονται από τα ελεγχόμενα μπλοκ μέσα στα κόμματα, από ελεγχόμενους μηχανισμούς, από εσωκομματικούς διαδρομισμούς… στα σκοτεινά και στα υπόγεια. Για να επιπλέουν οι Ντόρες φερ ειπείν.

Τόσο καλά.

Εν κατακλείδι, τον Σαμαρά θα τον κρίνει και θα τον δικαιώσει η ιστορία. Κανείς άλλος. Διότι ακόμη και αυτός στον οποίο παραιτήθηκε, και του έδωσε την αρχηγία της ΝΔ σχεδόν παράτυπα και πραξικοπηματικά, ακόμη και αυτός τον πούλησε πριν αλέκτορα φωνήσαι  τρις.

Αποδεικνύοντας ότι στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία, όπως ο πρωθυπουργός, έτσι και αυτός δυστυχώς  είναι λίγος…

Πολύ μου λείπει ο Σαμαράς!

Strange Attractor

ΥΓ-Για τον ΕΝΦΙΑ και για  μειλ Χαρδούβελη τι να πούμε; Θα τα ονειρευόμαστε και τα δυο...