Από τα νοήματα στα βιώματα …

Φυσικά δεν το είχα προβλέψει. Ομως τα σημάδια της υποχώρησης ήταν αισθητά τις τελευταίες 48 ώρες.

Από εκεί που η κυβέρνηση βρισκόταν πάντα ένα βήμα μπροστά από όλους τους άλλους και προχωρούσε κάνοντας χάι-φάιβ, ξαφνικά έχασε το νεύρο της, σαν να τη διαπέρασε ο τρόμος.

Το έβλεπες στα τηλεοπτικά πάνελ· στην αδυναμία των κυβερνητικών να αντιμετωπίσουν με στοιχειωδώς λογικά επιχειρήματα τη νέα πραγματικότητα που τους ρουφούσε μέσα της: την πραγματικότητα που δημιουργούσαν οι ουρές έξω από τα μηχανήματα των κλειστών τραπεζών.
 

Η δεινή νέα πραγματικότητα (έστω και χωρίς το επικατάρατο Μνημόνιο...) έκανε την κυβέρνηση να τα χάσει.

Ενώ, λ.χ., μπορούσε θαυμάσια να εκμεταλλευτεί τη νέα κατάσταση της πραγματικής χρεοκοπίας, εκείνη κατέβασε τα χέρια κάτω από τη ζώνη, όπως λένε στην πυγμαχία…

Δεν το λέω αυτό αψήφιστα. Θα μπορούσε -δίνω ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα- να στείλει τον Νίκο Φίλη στις ουρές των συνταξιούχων, για να τους πει: «Καλά, εσείς ανησυχείτε για τα 120 ευρώ σας;» Δεν θα ήταν αποστομωτικός; Δεν θα τους έκανε να ντραπούν για την γκρίνια τους;

Αντί να έχουν αφήσει τους βουλευτές τους να υποστηρίζουν -κάποιες φορές υστερικά- ότι η πραγματικότητα δεν είναι η πραγματικότητα, γιατί δεν έστελναν τον παρδαλό, πάντα χαρωπό και δημοφιλέστατο Γ. Βαρουφάκη στις ουρές, για να πει στους γέρους ότι «δεν είναι χρεοκοπία, είναι απελευθέρωση από το Μνημόνιο» ή, καλύτερα, τον Ν. Παππά να τους εξηγήσει γιατί ήταν «μια πολύ καλή μέρα» αυτή που ξημέρωσε;
 Ομως, ακόμη και οι μαχητικότεροι εκπρόσωποί της κατέβασαν τα χέρια και κατακρεουργήθηκαν στις τηλεμαχίες.

Με φρίκη, όπως θα έλεγε το «Κόσμημα της Αιδηψού», παρακολούθησα αυτό που έπαθε ο Νίκος Φίλης στα χέρια του Μάκη Βορίδη. Εχετε δει πώς ο έμπειρος ψήστης, με εκείνη τη μακριά μαχαίρα, ορμάει πάνω στο ντονέρ και το πετσοκόβει στα γρήγορα για να μην προλάβει ν’ αρπάξει στη φωτιά;

Ετσι ο Βορίδης κατακρεούργησε τον Φίλη. Τον βομβάρδιζε με απλά, σαφή ερωτήματα για εκείνο που υποσχέθηκαν και γι΄ αυτό που συμβαίνει, ενώ ο Φίλης, σαν αμήχανος υπερφυσικός μπεμπές με φαλάκρα, έμενε ανέκφραστος, με το βλέμμα κενό· και μόνο το χειλάκι του τρεμόπαιζε, γιατί ήθελε ο δόλιος να ρουφήξει καφέ από ένα φλιτζάνι που το κρατούσε μάταια μπροστά στο πρόσωπό του.

Πιο θλιβερή εικόνα ήττας δεν έχετε δει - και μάλιστα όταν η μορφή στην οποία αποτυπώνεται η ήττα είναι του Ν. Φίλη...

Δεύτερη εντυπωσιακή νίκη, λοιπόν, στον ναυτικό πόλεμο! Μετά τη βύθιση του θωρηκτού «Κόσμημα της Αιδηψού» από το εύδρομον «Σία», βυθίζεται αύτανδρο και το θωρηκτό «Φίλης» από το καταδρομικό «Βορίδης».
Το έδαφος έφυγε κάτω από τα πόδια τους και διασπάστηκε η κυβέρνηση.

Τη διάσπαση επεδίωξε να καλύψει ο πρωθυπουργός με το χθεσινό διάγγελμά του, το οποίο νομίζω ότι θα αποδειχθεί σε μέγιστο σφάλμα του, όσο και αν ήταν απαραίτητο για να μην καταρρεύσει η κυβέρνηση.

Ο λόγος είναι ότι ταυτίστηκε με τη σκληρή νέα πραγματικότητα που δημιουργούν οι κλειστές τράπεζες, και μάλιστα, προκειμένου να τη δικαιολογήσει, υπενόησε και την επιστροφή στη δραχμή.

Διότι, όταν απευθύνεται στους συνταξιούχους και τους λέει ότι η ταλαιπωρία τους είναι μόνο προσωρινή, πώς θα γεμίσει τα ΑΤΜ με χαρτονομίσματα, αφού επιμένει στο «όχι»; (Με επαναστατικές δραχμές, υποθέτω, που θα φέρουν τη μούρη του Βελουχιώτη...)

Συνεχίζουν, λοιπόν, στην ίδια πορεία, προς ένα δημοψήφισμα το οποίο καταγγέλλει το Συμβούλιο της Ευρώπης (!), ενώ ισχυρίζονται ότι για όλα φταίνε οι ξένοι. Ξέρουν, όμως, πολύ καλά ότι έχουν μπλέξει πάρα πολύ άσχημα...
Ολο αυτό συνέβη, επειδή, όπως το λέει πολύ εύστοχα ένας καλός φίλος, «περάσαμε, επιτέλους, από τα νοήματα στα βιώματα».

Έτσι είναι· και τώρα πληρώνουμε το τίμημα της αριστερής αυταπάτης, ότι η πολιτική ασκείται εκτός πραγματικότητας.

Η διάθεση του κόσμου γυρίζει εναντίον της κυβέρνησης, και αυτή πανικοβάλλεται επειδή η θέα των ηλικιωμένων, εκείνων που ζουν τα τελευταία τους χρόνια και υφίστανται τώρα το βάσανο της αβεβαιότητας και την ταλαιπωρία της αναμονής, είναι βίωμα. Στα νοήματα (π.χ., να προειδοποιείς για ό,τι βιώνουμε τώρα και να σου λένε ότι κινδυνολογείς) ο ΣΥΡΙΖΑ διέπρεψε. Το πεδίο της πολιτικής, όμως, το διαμορφώνουν τώρα τα βιώματα.

Τι να κάνουμε, κύριοι και κυρίες της κυβέρνησης; Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο άνθρωπος μπορεί να πιστέψει τον κομμουνισμό, αλλά δεν αντέχει να τον βιώσει.
 Κρίμα που έπρεπε ένα τόσο απλό πράγμα, ότι δηλαδή η χρεοκοπία είναι μια φρίκη που την πληρώνουν περισσότερο οι πιο φτωχοί και οι πιο αδύναμοι, να το μάθουμε με τέτοιο σκληρό τρόπο.

Τουλάχιστον όμως ας το μάθουμε, αφού το πληρώνουμε τόσο ακριβά...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή