Χίτσκοκ και Ιονέσκο…

Η χειρότερη κληρονομιά αυτής της κυβέρνησης δεν θα είναι η εκτίναξη του χρέους, μετά τους βαρουφακισμούς στην εξάμηνη «διαπραγμάτευση».

Σαράντα δισ. είναι ο λογαριασμός των σηκωμένων γιακάδων στα Eurogroup, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΔΝΤ...

Ομως φουσκωμένο χρέος μάς άφησαν κι άλλοι.

Το μεγαλύτερο έλλειμμα είναι λογικής, χάσμα που πρέπει γρήγορα να κλείσουμε για να αποφύγουμε τον όλεθρο της χρεοκοπίας...

Δεν αναφερόμαστε στον αρχιτέκτονα του εξάμηνου φιάσκου, ο οποίος βλέπει στον καθρέφτη του τον Κέινς, και γι’ αυτό χρειάζεται μια νέα Συνθήκη των Βερσαλιών. Είναι παλιά η λαϊκή σοφία που λέει ότι κι από τα κορδωμένα παγόνια, «κρα» θα ακούσεις. Αναφερόμαστε στον παραλογισμό των υπόλοιπων είτε ψήφισαν εκ του ασφαλούς«Οχι», είτε κλαίγοντας «Ναι».
Η υποκρισία των Λαφαζάνηδων είναι εμφανής διά γυμνού οφθαλμού: στηρίζουν μια κυβέρνηση για να εφαρμόσει μέτρα με τα οποία οι ίδιοι διαφωνούν και καταψηφίζουν.

Δεν είναι μόνο ο Χίτσκοκ που σχίζει τα πτυχία του, κατά το πετυχημένο σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου (Η Καθημερινή, 25.6.2015). Είναι και ο Ευγένιος Ιονέσκο. Το Θέατρο του Παραλόγου παύει ως καλλιτεχνική κατηγορία. Εγινε πολιτική. Πιθανώς έτσι να είναι «ο άλλος κόσμος που είναι εφικτός»: και η πίτα της «αντίστασης» ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος, με βουλευτικές αποζημιώσεις και άλλα προνόμια.
Οι βουλευτές του «Ναι» κινήθηκαν στη σφαίρα της κουβέλειας φαιδρότητας. «Η αποψινή ήταν η πιο εξευτελιστική στιγμή στη ζωή μου από τότε που κατουρήθηκα στο σχολικό στην τρίτη δημοτικού.

Οι πρώτες λέξεις που είπα ως βουλευτής ήταν ένα ΝΑΙ σε κάτι που δεν πιστεύω, ψήφισα μνημόνιο, αισθάνομαι άρρωστος», έγραψε ο νέος βουλευτής κ. Γιώργος Κυρίτσης, και πάλι καλά να λέμε που δεν μας ιστόρησε -πολιτικώς, πάντα- την πρώτη του επίσκεψη σε οίκο ανοχής.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Φίλης ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι «η μικρή Ελλάδα αναγκάστηκε να βγει μπροστά και δεν είναι η πρώτη φορά που οι γάτες του Άι Νικόλα φαρμακώνονται -για να θυμηθούμε τον Σεφέρη- αλλά συνέχισαν να δίνουν τη μάχη τους».
Κάποια στιγμή το πολιτικό προσωπικό που εκλέξαμε πρέπει να έρθει στα σύγκαλά του, μπας και προχωρήσει η χώρα.

Τα πυροτεχνήματα και οι λεκτικές πιρουέτες έχουν κάποια χρησιμότητα, αλλά μόνον όταν υπάρχει πολιτικό υπόβαθρο. Ισως να μην κατάλαβαν ότι η διαπραγμάτευση (καλή, κακή, ακόμη και η καταστροφική που έκανε ο κ. Βαρουφάκης) είναι ένα μέσο οικονομικής πολιτικής και όχι το άπαν. Το σημαντικό είναι η αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας, έτσι ώστε να αποκτήσει παραγωγική βάση και να μη χρειάζεται διαρκώς μνημόνια.

Από διουρήσεις και φαρμακωμένα γατιά δεν ωφελείται κανείς. Ούτε καν οι λαλήσαντες.
Σίγουρα δεν ωφελούνται οι πολίτες, που πρέπει να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι «κακοί Γερμανοί» ή οι «χειρότεροι Φινλανδοί» επειδή αρνούνται να μας δανείζουν δίχως όρους.

Το πρόβλημα είναι εδώ, σε μια χώρα που αρνείται να δει την πραγματικότητα και πάντα χρειάζεται δανεικά, αφού συντεχνίες και συμφέροντα δεν την αφήνουν να σηκώσει κεφάλι.

Κυρίως χρειάζεται να επιστρέψει η λογική.

Αρκετά τη γρονθοκόπησαν ως αντιπολίτευση, ας τη θεραπεύσουν ως κυβέρνηση.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή