Έλεος! Ναι, για τον Χαϊκάλη μιλάω...

Δεν πάει άλλο! Έχει όρια η πλάκα. Και στην Ελλάδα τα έχουμε υπερβεί από καιρό. Δεν μπορεί να απαιτείται από έναν πολίτη, προκειμένου να αναλάβει ένα αξίωμα σε οποιαδήποτε θέση του δημοσίου (καλά, για τον ιδιωτικό τομέα δεν το συζητώ) να πληροί τις βασικές προϋποθέσεις, να μην ισχύει τουλάχιστον το ίδιο και για τους πολιτικούς.

Ναι, για τον Χαϊκάλη μιλάω! Γιατί με αυτόν ξεχείλισε το ποτήρι. Εάν έχει τα προσόντα να αναλάβει την ευθύνη της διοίκησης του τομέα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, θέλω να το ξέρω.

Να βγει κάποιος και να μου πει, εμένα του μαλάκα πολίτη αυτής της χώρας, που έχω χτυπήσει τα τελευταία χρόνια 57 πόρτες με το βιογραφικό μου ανά χείρας, τι ξέρει ο άνθρωπος αυτός από διοίκηση, από συντάξεις και γενικά από το αντικείμενο το οποίο καλείται να υπηρετήσει και να διαχειριστεί…

Εάν έχει τις απαιτούμενες γνώσεις και τα απαραίτητα χαρίσματα για να ηγηθεί μιας τόσο καίριας υπηρεσίας ενός υπουργείου (που, διάολε, τον μόχθο μιας ζωής των ανθρώπων έχει ως αντικείμενο) να μου τις πουν αυτοί που τον επέλεξαν ώστε να ησυχάσω. Διότι τώρα αναστατωμένος είμαι. Και ανήσυχος όσο δεν παίρνει πιο πέρα.

Όταν οι ξένοι μού πετάνε κατάμουτρα ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους Έλληνες, η ανάληψη από τον Χαϊκάλη που ξέρουμε, ενός τόσο σημαντικού αξιώματος, άμεσα συνυφασμένου με τα σκληρά μέτρα που καλούμεθα να πάρουμε, δεν έχω σοβαρό αντίλογο να τους αντιτάξω. Δίκιο έχετε, τους λέω, με το κεφάλι σκυφτό και την ψυχή άδεια.

Το σύντομο πολιτικό παρελθόν του Χαϊκάλη, όχι μόνο δεν με πείθει για την επιλογή του, αλλά με βάζει στην πρίζα του φόβου από σήμερα κιόλας, και δεν ξέρω αν και πότε θα βγω απ’ αυτήν. Ξαναλέω: Αν κάποιοι γνωρίζουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς για αυτόν -να 'χει κανά ντοκτορά στη Δημόσια Διοίκηση από το Χάρβαρντ, ή να έχει ασχοληθεί στα κρυφά τόσα χρόνια με τις κοινωνικές ασφαλίσεις, ξέρω γω;- πρέπει να μας το πει.

Εάν πάλι, αυτός ή αυτοί που τον επέλεξαν, έχουν κάποιον δικό τους λόγο να πιστεύουν ότι ο συγκεκριμένος βουλευτής των ΑΝΕΛ έχει ένα κρυφό χάρισμα που θα εκδηλωθεί μόλις καθίσει από αύριο στην υπουργική του καρέκλα, πάλι θέλω/απαιτώ να ξέρω.

Πρώτον, για να ηρεμήσουμε.
Και δεύτερον, για να του ζητήσουμε συγγνώμη.

Μέχρι να υπάρξει αυτή όμως η ενημέρωση, θα φωνάζω. Διότι όσο τα κρατάω, πνίγομαι.

Δεν αντέ-χω ά-λλο! Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι Υπουργός μπορεί να γίνει «όποιος νάναι». Λείπει από τη φράση το συμπλήρωμα «αρκεί να το αξίζει, και να το μπορεί».

Προσέξατε ότι δεν ανέφερα ούτε στιγμή το επάγγελμά του εδώ. Αυτό του ηθοποιού. Τέτοιος ήταν και ο Ρέιγκαν και κυβέρνησε, κατά πολλούς με μεγάλη επιτυχία, την ισχυρότερη χώρα στον κόσμο.

Ηθοποιός ήταν και ο Χορν -απείρως μεγαλύτερος μάλιστα από τον Χαϊκάλη- και εάν δεχόταν ποτέ ο ίδιος να αναλάβει πόστο κυβερνητικής ευθύνης, πάλι θα ήθελα να ξέρω όσα ζητώ τώρα, αλλά θα 'μουν από την άλλη αρκετά πιο ήσυχος, πιο αναπαυμένος, διότι νομίζω πως οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν ποτέ κάτι που δεν μπορούν να υπηρετήσουν καλά.

Η ανάληψη κυβερνητικών θέσεων πρέπει να υπόκειται και στην αυστηρή κρίση από μια πραγματικά ανεξάρτητη επιτροπή, και στην επικύρωση από αυτήν της επιλογής από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Ο οποίος, πρέπει να αισθάνεται ότι και ο ίδιος ελέγχεται για την επιλογή του πριν αυτή «πέσει στα βαθιά», και όχι μόνο «εκ του αποτελέσματος», όπως λέμε.

Τα «τυπικά προσόντα» είναι ένα κριτήριο επιλογής κάποιου. Τα «πραγματικά προσόντα» είναι συναφή.

Εάν ο κ. Χαϊκάλης είχε αποδείξει στη μέχρι τώρα πορεία του, παράλληλη με την ηθοποιία, την πολιτική και διοικητική του οξυδέρκεια, αυτό θα μπορούσε να «σώσει» κάπως την πιθανή έλλειψη πτυχίων ή και ειδικών γνώσεων, και να μας κάνει να πούμε «έστω, ας τον αφήσουμε να δοκιμαστεί, εφόσον έτσι έχει κρίνει η επιτροπή».

Αλλά πάλι, πρέπει να τα ξέρουμε και αυτά τα κρυφά «πραγματικά προσόντα» που μπορεί να έχει οσμιστεί ο κάθε πρωθυπουργός! Δεν μπορούμε να ζούμε αναμένοντας συνεχώς την ευχάριστη έκπληξη.

Κυρίως όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που μέχρι τώρα, εκτός μικρής και μεγάλης οθόνης, μας έχει βυθίσει σε δυσάρεστες…

Χρήστος Μιχαηλίδης

Protagon

Υ.Γ Εννοείται πως ό,τι γράφω εδώ, ισχύει για όλους τους Χαϊκάληδες, τότε και τώρα, που δεν είναι λίγοι.