Ο τζαμπαμαγκισμός της Ζωής…

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου εμένα προσωπικά με τρομάζει.Και με τρομάζει και η συμπεριφορά της και η ιδεολογία της, αλλά και το πολιτιστικό πρότυπο που εκπροσωπεί.

Η συμπεριφορά και η ιδεολογία της «μυρίζουν» σοβιετίλα του Ψυχρού Πολέμου και φασιστίλα της εποχής πριν την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Διαστρεβλώνει το θεσμικό της ρόλο, για να ενδύσει τον εαυτό της με εξουσίες οι οποίες έγκεινται στη δικαστική και την εκτελεστική εξουσία…

Διατάσσει εισαγγελεις, αστυνομικούς και ανεξάρτητες αρχές, χωρίς να έχει καμία δικαιοδοσία.

Κάνει έλεγχο κοινωνικών φρονημάτων και του τι νερό θα πίνει ο καθένας (εμφιαλωμένο ή μη).

Καθιστά το κοινοβούλιο τσιφλίκι και παιδική χαρά, στήνοντας επιτροπές οι οποίες μετατρέπονται σε μακαρθικές, ώστε να χτυπηθούν άνθρωποι τους οποίους η αντιμνημονιακή Ελλάδα έχει στοχοποιήσει (π.χ. Στουρνάρας), με ηλίθιες δικαιολογίες και προφάσεις. 

Μυρίζει συντήρηση και λαϊκισμό η Ζωή Κωνσταντοπούλου και μαζί με αυτά συνήθως έρχονται η τυπολατρεία, η στρεψοδικεία και η δημιουργική προσέγγιση των κανονισμών και των νόμων.

Οι περίφημες επιτροπές της άπτονται θέματα εξωτερικής πολιτικής και οι περίφημοι εμπειρογνώμονές της, δεν ανήκουν στον Δυτικό Κόσμο (με εξαίρεση τον Βελγο γυμνοπόδαρο). 

Θέλει να πείσει πως επιτελεί έργο, ενώ, αλά Κάστρο ή Κιμ-Γιονκ-Ουν, εκφωνεί λόγους εν είδει ενημέρωσης και επιβάλλει σε δημοσιογράφους τι θα ρωτήσουν.

Στο βλέμμα της βλέπεις τον άνθρωπο τον διαβρωμένο από την εξουσία, ο οποίος παλεύει να την απολυτοποιήσει.

Και αυτό είναι τρομακτικό.
Με τρομάζει και γιατί έχει θεσμικό ρόλο και εξουσίες και γιατί ως τρίτος πολιτειακός άρχοντας ακούγεται και λαμβάνεται υπόψη, έξω από τα συνορά μας.

Το μετρό της Αθήνας έπαιζε (παίζει;) βιντεάκια προσβλητικά σε συμμάχους και εταίρους, η ίδια χωρίζει τους πολίτες σε μνημονιακούς-αντιμνημονιακούς και πάει λέγοντας.

(Αλήθεια, τι θα μας περίμενε αν είχε την πρωθυπουργία;).

Η ίδια επίσης, προσπαθεί με καψώνια και κολπάκια να αντιδράσει σε κάτι, που στην τελική στηρίζεται τουλάχιστον από τα 2/3 της Βουλής και τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αφού εκεί που μας έφεραν οι περήφανες διαπραγματεύσεις, το Μνημόνιο 3 είναι το βασικό προαπαιτούμενο για την παραμονή στην ΕΕ. 

Η κάτοχος, λοιπόν, της μοναδικής αλήθειας, προεδρεύει του θεσμού της σύνθεσης των απόψεων όλου του πολιτικού φάσματος.

Και προφανώς κρίνει και διαχωρίζει και το κοινοβούλιο σε τρία μέρη: τους κακούς που είναι ενάντια στη δικιά της αλήθεια, τους καλούς που πιστεύουν ό,τι και αυτή (συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Αυγής) και τον πρωθυπουργό, τον οποίο στηρίζει καταψηφιζοντάς τον.

Τρικυμία εν κρανίω; Ίσως. 

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ολόκληρη ο φασισμός του λούμπεν όχλου των αγανακτισμένων: ένας υφέρπων, αμόρφωτος φασισμός, πασπαλισμένος με μπόλικη συνομωσιολογία και «δε φταιω εγώ».

Τη θεωρώ αρκετά μορφωμένη και έξυπνη, ώστε να ασπάζεται τις ιδέες και τη λογική αυτή.

Για μένα, είναι καθαρή αριβίστρια παλαιάς αριστερίστικής κοπής: έχει τόση εκτίμηση στον λαό, ώστε πιστεύει πως δεν του αξίζει τίποτα άλλο παρά ένα παραμύθι και η άσκηση καταπίεσης, ώστε να διαμορφώσει τη -φασιστικά και σοβιετικά εκλαμβανόμενη- «ορθή» συνείδηση.

Γι' αυτό επιμένει και στις φαντασιώσεις περί αυτοκτονιών, νεκρών της ΕΡΤ, επονείδιστου χρέους, ηρώων κτλ.

Λαϊκίζει με σκοπό και στόχο. Με ιδεολογία και πρόγραμμα.

Παίζει τον ιδεοληπτικό «τζαμπαμάγκα», ενώ έχει πιο μακροχρόνια, ποταπά και αντιδημοκρατικά -σίγουρα ιδεολογικά- κίνητρα.

Ποια; Δεν μπορώ να το πω αυτό. Δε μπορώ, αλλά και δε θέλω να μπω στο μυαλό της. Θα λερωθώ. 

Απολαβάνει την εξουσία της και αυτό φαίνεται στο λόγο και το βλέμμα της.

Δεν είναι απαραίτητα κακή η εξουσιομανία, αλλά εμένα προσωπικά δε μου πάει να τη βλέπω σε υπηρέτη πολιτειακού θεσμού.

Με ενοχλεί και με αηδιάζει.

Τέλος, σκέφτεσαι βέβαια, μήπως είναι καλύτερα εκεί που είναι, από Υπουργός Δικαιοσύνης που προοριζόταν.

Μπορεί... 

Απέναντί της δημιουργήθηκε κάτι φρέσκο, υγιές και εντυπωσιακό.

Η ομάδα στο facebook με τα 33.500+ άτομα (δες εδώ).

Μία ομάδα που προέκυψε ως αποτέλεσμα αυτοοργάνωσης. Η οποία απλά ζητάει το προφανές: την κατάθεση πρόταση μομφής από τους βουλευτές.

Αυτοκατευθυνόμενη, χωρίς κεντρική κομματική προσέγγιση και διαμορφώνεται από τη βάση (τα μέλη της).

Όπως ένα σμήνος. 

Η πρωτοβουλία διατηρεί την παρουσία της ζωντανή στο ελληνικό facebook, με μία πολύ συμβολική κίνηση.

Τα μέλη καλούνται να κοινοποιήσουν την ομάδα, κάθε μέρα στις 21.00 ώρα Ελλαδας.

«Είμαστε εδώ», λένε.  Με τη λιγότερη δυνατή φασαρία και τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοπρέπεια.

«Δε μιλάμε για ιδεολογίες, μιλάμε για τα βασικά, ώστε να υπάρξουν ιδεολογίες». 

Και είναι δείγμα υγείας αυτή η ομάδα, γιατί:

α) δείχνει πως ο απλός ψηφοφόρος, ο πολίτης, νοιάζεται για το επίπεδο τυης δημοκρατίας και των θεσμών του και δεν αρκείται πια σε μία ψήφο.
β) δεν υπάρχει κόμματικός οργανισμός από πίσω. Είναι αποτέλεσμα αυτού που αποκαλούν οι ειδικοί της συμπεριφοράς ομάδων, emergent behavior.

Οι αναδυόμενες συμπεριφορές αποτελούν ουσιαστικά αυτή τη στιγμή, την πεμπτουσία (και) της νέας πολιτικής που θα δούμε και που το internet προάγει.

Όποιος, ιδεολογικά κοντά, στην ελευθεριακή (φιλελεύθερη) προσέγγιση της ζωής και της κοινωνίας, ανεξάρτητα οικονομικής ιδεολογίας, θα καταλάβει τη δύναμη που κρύβουν αυτές οι πρωτοβουλίες και οι ομάδες, από κάτω προς τα πάνω. 

Η αυτοοργάνωση λοιπόν, η δημιουργική φιλελευθεροποίηση, η αξιοπρεπής και επιθετική αμφισβήτηση των θεσφάτων και των μεγάλων μαγίστρων είναι το κέρδος και η γοητεία αυτής της ομάδας, όπως και του μένουμε Ευρώπη (άσχετα αν αυτό το καπηλεύτηκαν.

Ζητά κάτι συγκεκριμένο, το ζητά με αξιοπρέπεια, προοδευτικά, πρωτότυπα, χωρίς ιδεοληψίες και αγγίζει τον κόσμο.

Δεν κλείνει δρόμους, δε κραυγάζει, δε βρίζει (ή τουλάχιστον, προσπαθεί).

Απλά, φωτίζει το ελληνικό facebook, κάθε βράδυ στις εννιά.
Είναι ίσως ό,τι προοδευτικότερο βλέπουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα στη "Θεματική ενότητα" του πολιτικού ακτιβισμού.

Και πάνω από όλα, δημιουργεί ιστορία.

Ο Σαββόπουλος το έχει πει πρώτος: "Κάνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες".

Μία καλή, δυνατή ιστορία, η οποία ίσως και να μπορεί να επεκταθεί (δε μιλάω για κόμματα)...

Τη χαίρομαι αυτή την ομάδα και είμαι και εγώ ένας από τους σπαστικούς που σας την κοινοποιούν κάθε μέρα στις εννιά και λίγα λεπτά (αργώ λιγάκι, το ομολογώ).

Χρήστος Δέρδας

EyeDoll

Υ.Γ. Για το αν η ΖΚ είναι τρελή, όπως λέγεται, δεν ξέρω και ειλικρινά δε με νοιάζει. Ως Πρόεδρος της Βουλής οφείλει κατά -μαχητό- τεκμήριο, να έχει επιλεγεί ως λογική και χωρίς κανένα ψυχολογικό θέμα.
Και ως τέτοια κρίνεται. Ας φύγει από πρόεδος του κοινοβουλίου να δούμε την περίπτωσή της.

Υ.Γ.2 Μία σημείωση για τον αναγνώστη: ο Πρόεδρος της Βρετανικής Βουλής, με την αναγόρευσή του, παραιτείται οποιασδήποτε κομματικής ταυτότητας, ακόμα και ως υποψήφιος στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση...