Και ο Παυλόπουλος να κάνει τη βασίλισσα…

Ας πούμε ότι είναι έργο των Monty Python. Λονδίνο.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρωθυπουργός. Η Ζωή πρόεδρος της Βουλής των Κοινοτήτων. Και ο Προκόπης Παυλόπουλος ρίχνει κάτι σε κόκκινο πάνω του και κάνει τη βασίλισσα.

Σε μία χώρα χωρίς γραπτό Σύνταγμα. Θα έβγαζε κούκο το Big Ben.

Όμως κάτι τέτοιο δεν θα έβγαινε ποτέ από τον κόσμο της κωμωδίας.

Σε μία χώρα με δημοκρατική παράδοση αιώνων, οι θεσμοί θέτουν  όρια, αλλά είναι οι άνθρωποι που δίνουν έκφραση στο περιεχόμενο τους. Και όχι μόνο εκεί.

Δεν πρέπει να υπάρχει χώρα του δυτικού κόσμου με σκηνή για το νούμερο που παρακολουθούμε εδώ.

Σίγουρα δεν υπάρχει. Διότι στον πολιτισμένο κόσμο υπάρχουν πολιτικοί αυτοματισμοί και στεγανά. Όχι, όμως, εδώ...

Συχνά οι πολιτικοί αρχηγοί αναφέρονται στις «δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας». Κουταμάρες. Οι δημοκρατικές παραδόσεις δεν είναι σαν τα έθιμα της Καθαράς Δευτέρας.

Η ιστορία αυτού του τόπου είναι σπαρμένη, σαν ναρκοπέδιο, με εκτροπές, μικρές ή μεγάλες παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας. Πού στο καλό να ανθίσουν και να δώσουν καρπό οι παραδόσεις; Ακόμα και στη μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης, θα βρεις αποστήματα με πύον.

Τυχαία παραδείγματα: Από τα ομοιόμορφα ψηφοδέλτια για την εκλογή Σαρτζετάκη μέχρι τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Και από τις αλλαγές του εκλογικού νόμου μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών κατά το συμφέρον του εκάστοτε πρωθυπουργού. Οι θεσμικοί πλειοψηφικοί τραμπουκισμοί δεν είναι ξένοι προς τη σύγχρονη κοινοβουλευτική μας ιστορία. Και όχι μόνο στη Βουλή, μην κοροϊδευόμαστε.

Το πολιτικό σύστημα λειτουργεί με τρόπο που αποδέχεται τον τραυματισμό της Δημοκρατίας, ακόμα και στο όνομα της προάσπισης της.

Συχνά στα βιογραφικά σημειώματα πολιτικών στελεχών αναφέρεται ότι «διακρίθηκε σε κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες». Ε, πολλές φορές αυτή η διάκριση έρχεται επειδή το στέλεχος έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες.

Ο τύπος που μπουκάρει και καταλαμβάνει ένα κτίριο δεν είναι δημοκράτης. Μπορεί να είναι στο σπίτι του ή στον ελεύθερο χρόνο του. Όχι, όμως, όταν αδειάζει τενεκέδες με σκουπίδια στο γραφείο του πρύτανη.

Αλλά στην Ελλάδα αυτό θεωρείται ακτιβισμός, θεμιτός στο πλαίσιο των «κοινωνικών και συνδικαλιστικών» αγώνων.

Κάποτε, λοιπόν, θα συνέβαινε και το κωμικοτραγικό που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες. Εδώ δεν αναγνωρίζουμε ότι η Δημοκρατία έχει και αισθητική και fair play. Εδώ ουρλιάζουμε κουνώντας κάποιον κανονισμό.

Η πρόεδρος της Βουλής μαλλιοτραβιέται με τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Συγκαλεί διάσκεψη των προέδρων και, με τη βοήθεια του Στρατούλη, συμπεραίνει ότι έχουμε δικτατορία.

Το Μαξίμου της απαντά ότι η ίδια δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία λάθος επιλογή. Ναι, αλλά ήταν ένα αναμενόμενο λάθος.

Θυμηθείτε πώς πολιτεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση.

Δείτε πάλι τη Ζωή από τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Πάνω από 40.000 συμπολίτες μας επιβράβευσαν τη στάση της.

Αν, λοιπόν, ο Τσίπρας ήθελε πρόεδρο της Βουλής που να εκφράζει πολιτικά και αισθητικά το στίγμα του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, τότε η Ζωή ήταν λες και γεννήθηκε για να βρεθεί εκεί πάνω. 

Κώστας Γιαννακίδης

Protagon