Αλέξης Τσίπρας: Πραγματικός ηγέτης;

Τον τελευταίο καιρό, στελέχη των κυβερνώντων κομμάτων (Φωτίου, Παπαδημούλης, Νικολόπουλος κ.α.) αλλά και ένα πλήθος πολιτικών του αντιπάλων (Γεωργιάδης, Γραμματικάκης κ.α.) έχουν πλέξει το εγκώμιο του κ. Αλέξη Τσίπρα ο οποίος έχει αποθεωθεί και από μεγάλη μερίδα του εγχώριου και του ξένου τύπου (guardian, spiegel) ως εθνικός ηγέτης.

Θα επιχειρήσω να αποδομήσω τον ισχυρισμό αυτό ανατρέχοντας σε γνώσεις περί ηγεσίας που οι περισσότεροι μας λίγο πολύ διαθέτουμε...

Ο σωστός ηγέτης πρέπει να είναι και μάνατζερ διαβάζαμε στην Γ' Λυκείου στο ΑΟΔΕ.

Σίγουρα αποτελεί μορφή ηγέτη ο κ. Τσίπρας όπως και καθένας από εμάς που μπορεί να ασκήσει επιρροή σε άλλους ανθρώπους. Είναι όμως ικανός ηγέτης ώστε να αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης της Ελλάδας σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο;

Το καλό μάνατζμέντ διαχωρίζεται σε 4 βασικούς τομείς για όσους δεν είχαν την τύχη να μελετήσουν ΑΟΔΕ:

-Ορθός προγραμματισμός: καθορισμός στόχων και σχεδιασμός δράσης

- Κατάλληλη οργάνωση: διαμόρφωση δομών, στελέχωση και κατανομή πόρων

-Σωστή διεύθυνση: καθοδήγηση και συντονισμός της ανθρώπινης προσπάθειας

-Αποτελεσματικός έλεγχος: επικέντρωση προσπαθειών προς την επιλεγόμενη πορεία και μέτρηση των αποτελεσμάτων

Ξεκινώντας με τον προγραμματισμό, ο Πρωθυπουργός έθεσε μη-ρεαλιστικούς στόχους. Η προεκλογική του δέσμευση ήταν η εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (δηλαδή δημοσιονομική επέκταση 11,3 δις ευρώ) με τις γνωστές ανεδαφικές υποσχέσεις (επαναφορά κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ στις 26 Ιανουαρίου κτλ.).

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ούτε ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης είχε. Επί 5 μήνες παρέμεινε άπραγος ακολουθώντας μια διαπραγματευτική τακτική η οποία εκ του αποτελέσματος το μόνο που κατάφερε είναι να μας χρεώσει επιπλέον 12δις. 

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, γνώριζε εξαρχής ακόμη πως το ελληνικό πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας του Ευρωπαικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας έληγε στις 30 Ιουνίου.

Δεν μπορεί να μην είχε ακούσει επίσης τις δηλώσεις του εκπροσώπου της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας Jörg Asmussen για την περίπτωση της Κύπρου: "Η συνέχιση της παροχής ρευστότητας από τον ELA θα υλοποιούνταν μόνο υπό την προϋπόθεση εφαρμογής ενός προγράμματος που θα εξασφάλιζε τη φερεγγυότητα των κυπριακών τραπεζών. Αυτό λοιπόν που συνέβη είναι η εφαρμογή των κανόνων που ισχύουν για τον ELA, η δε λογική που ακολουθήσαμε κατά την εφαρμογή τους δεν διαφέρει από αυτή που ισχύει για άλλες χώρες. Η ίδια λογική εφαρμόσθηκε και στην ελληνική περίπτωση". Παρόλα αυτά προκήρυξε δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου ύστερα από την λήξη του προγράμματος και κατά συνέπεια την παύση παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ και τον ELA.

Είναι πασιφανές λοιπόν πως δεν υπήρχε κανένας προγραμματισμός από τη μεριά του νυν Πρωθυπουργού.

Όσον αφορά τον δεύτερο τομέα της αποτελεσματικής διαχείρισης, την οργάνωση, ο κ. Τσίπρας αδυνατεί και πάλι να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Τα στελέχη που επέλεξε για να υλοποιήσουν τον σκοπό της κυβέρνησης του αποδεικνύονται ανίκανα να τον υπηρετήσουν και σε πολλές περιπτώσεις αναρμόδια.

Ξεκάθαρο παράδειγμα αποτελεί η επιλογή τριών στελεχών της αριστερής πλατφόρμας και η ανάθεση καθηκόντων υπουργείου σε αυτούς (Παναγιώτης Λαφαζάνης (Υπουργός ΠΑΠΕΝ), Κώστας Ήσυχος (αναπλ. Υπουργός Άμυνας) -να σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος κύριος δεν έχει υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό- Δημήτρης  Στρατούλης (αναπλ. Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης) ). Σε αυτούς τους τρείς προστίθενται ο Πάνος Σκουρλέτης, ο οποίος ορίστηκε Υπουργός Εργασίας όντας άεργος μέχρι και σήμερα, ο Παύλος Χαϊκάλης (μετά τον ανασχηματισμό) στην θέση του υφυπουργού εργασίας και η Τασία Χριστοδουλοπούλου στην θέση της Υπουργού Μετανάστευσης η οποία έγινε πηγή γέλιου για τους δημάρχους της Αθήνας λόγω της ασχετοσύνης της στο γνωστό βίντεο. Τέλος, η έλλειψη αλυσίδας εξουσίας στην οργάνωση του κόμματος του οδηγεί σε περιπτώσεις έντονης ασυδοσίας με περίτρανο παράδειγμα αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Ο τρίτος τομέας της διεύθυνσης είναι και αυτός που προσεγγίζει καλύτερα τον ορισμό της ηγεσίας σύμφωνα με τα βιβλία διοίκησης.

Είναι γεγονός πως ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει γαλουχήσει με συνέπεια τα στελέχη του τα τελευταία χρόνια στο αντιμνημόνιο. Τώρα βρίσκεται στην κρίσιμη θέση όπου τα δύο ιστορικά πιο αντιμαχόμενα στρατόπεδα που διχάζουν την Ελλάδα ήδη για περισσότερα από 6 χρόνια και θα συνεχίσουν να τη διχάζουν, βρίσκονται στο ίδιο κόμμα.

Ναι, η πολυφωνία και μέσα στα κόμματα είναι επιθυμητή όμως εδώ πρόκειται για αντιδιαμετρική διαφορά σκοπού.

Η θέση του κ. Τσίπρα είναι η επίλυση αυτών των συγκρούσεων και δυστυχώς αποτυγχάνει καθώς χάνει την υποστήριξη 32 εκ των βουλευτών του ενώ ένας ανεξαρτητοποιείται. Όπως φαίνεται έχει αρχίσει να χάνει ήδη τον έλεγχο του κόμματος στο οποίο προεδρεύει ενώ οι απώλειες στην ουσία τώρα αρχίζουν καθώς οι διαφωνίες αναδεύονται κατά την ψηφοφορία και την εφαρμογή των μέτρων.

Ο τέταρτος τομέας περιλαμβάνει τον αποτελεσματικό έλεγχο. Στην ουσία συνεπάγεται την συστηματική προσπάθεια για επιβεβαίωση ότι τα πράγματα βαίνουν βάσει σχεδίου.

Για πέντε ολόκληρους μήνες ο Πρωθυπουργός ακολουθούσε την ίδια διαραγματευτική τακτική με Υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη η οποία δεν απέφερε εκ των πραγμάτων κανένα αποτέλεσμα.

Όλη αυτή την περίοδο αδυνατούσε να κάνει την αυτοκριτική του και να λάβει διορθωτικά μέτρα με αποτέλεσμα να φτάσει στην ύστατη στιγμή της ανοιχτής απειλής για Grexit.

Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο πράγματι έκανε την σωστή επιλογή και συμφώνησε. Εξασφάλισε έτσι την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη; Η απάντηση είναι όχι.

Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίστηκε ούτε ύστερα από τον μετασχηματισμό της κυβέρνησης καθώς τα στελέχη της φαίνονται ανίκανα να εφαρμόσουν τα μέτρα. Θα κριθεί αυτό όμως εν καιρώ.

Τα ενδεχόμενα πλέον είναι τρία και την ευθύνη της επιλογής την έχει ο κ. Αλέξης Τσίπρας και μόνο.

Πρώτο σενάριο και πιο διαδεδομένο αυτό της προκήρυξης εκλογών. Πρόκειται για λανθασμένη επιλογή καθώς ήδη σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται έναντι της Νέας Δημοκρατίας κατά 10 μονάδες και πλέον.

Την στήριξη του λαού την έχει ο κ. Τσίπρας οπότε δεν έχει νόημα να την ξαναζητήσει. Πέρα από το ανούσιο της προκήρυξης εκλογών, πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν και το οικονομικό κόστος.

Το δεύτερο σενάριο είναι να μείνει ως έχει. Η αντιπολίτευση έχει ξεκαθαρίσει πως δεν θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνάει με δικές της ψήφους. Σύντομα λοιπόν θα το μετανιώσει αν επιλέξει αυτή την οδό επειδή δεν θα δύναται να εφαρμόσει τα μέτρα.

Το τρίτο και τελευταίο σενάριο είναι η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.

Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι καιρός για μικροκομματικά παιχνίδια καθώς η σοβαρότητα του σκοπού δεν το επιτρέπει. Θεωρώ πως μια τέτοια απόφαση θα έσωζε την πατρίδα μας από πολλά δεινά.

Όσοι έχουν την ωριμότητα να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της εφαρμογής της συμφωνίας οφείλουν να συσπειρωθούν για να τελειώνουμε με τα μνημόνια μια και καλή.

Πέτρος Μαγκανάρης
Φοιτητής ΕΜΠ