Απλά πράγματα για απλά μυαλά…

Αυτό που συνέβη στη χώρα εδώ και επτά μήνες ήταν προδιαγεγραμμένο. Όσοι διαθέτουν στοιχειώδη κοινό νου το είχαν προβλέψει… Ίσως όχι το μέγεθος της καταστροφής που ζήσαμε, αλλά την ίδια την καταστροφή, που επέφερε η τρελή παρέα του Σύριζα.

Και ίσως θα έπρεπε να ζήσουμε αυτή την καταστροφή μπας και πούμε επιτέλους ένα οριστικό αντίο στην (γιαλαντζί) Αριστερά, που στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης όχι μόνο επιβίωσε, αλλά κυριάρχησε…

Μια Αριστερά, που ενώ στον υπόλοιπο κόσμο προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα της ανθρώπινης, οικονομικής, πολιτικής, και επιστημονικής εξέλιξης,  ή μπήκε για τα καλά στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», στα καθ ημάς καθαγιάστηκε, και κουνώντας το δάχτυλο κατάφερε επί δεκαετίες ολόκληρες να παριστάνει τον άμεμπτο κήνσορα… πάντα όμως έξω από τον χορό, πάντα χωρίς ευθύνες.

Κάνοντας κυριολεκτικά το άσπρο μαύρο.

Και ήταν τέτοιο το κλίμα, που όποιος ταλαίπωρος τολμούσε να πει κάτι, να επισημάνει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, υφίστατο των παθών του τον τάραχο. Λοιδορούνταν, απομονώνονταν, και συκοφαντούνταν ως φασίστας, συντηρητικός, ανάλγητος, εχθρός του λαού, και τελευταία ως γερμανοτσολιάς.

Από ποιους; Από όλους αυτούς τους επιτήδειους επαγγελματίες άεργους, κομματικούς, συνδικαλιστές, και άλλους επίδοξους σωτήρες, που όλων μαζί το IQ ίσα που να πιάνει αυτό ενός σπουργιτιού.

Και όμως! Όλοι αυτοί οι ρεμπεσκέδες μας έκαναν (ως κοινωνία) κουμάντο.

Με την υποστήριξη των ΜΜΕ, και με τις πλάτες των «εργολάβων της διαπλοκής», που αυτή η νοσηρή πολιτική κατάσταση βόλευε όσο τίποτα άλλο προκειμένου να τρώνε με χρυσά κουτάλια εις υγείαν των  κορόιδων.

Ακόμη και τα «αστικά» κόμματα, Πασόκ και ΝΔ, που είχαν την εξουσία τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια, ακόμη κι αυτά είχαν μολυνθεί από τον ιό του κρατισμού, και της ατιμωρησίας, που στην ελληνική εκδοχή της Αριστεράς ήταν οι δυο βασικοί πυλώνες της «λαϊκής κυριαρχίας».

Μια Αριστερά που δεν πήρε χαμπάρι τις τρομακτικές παγκόσμιες ανακατατάξεις σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό, γεωπολιτικό, κλπ.

Μια Αριστερά που έφτασε να εκπροσωπείται από τον ημιμαθή Αλέξη, τον ανισόρροπο Στρατούλη, την Ραχήλ με το στραβό το στόμα, και στην πιο σοβαρή της εκδοχή από τον Λαπαβίτσα που ονειρεύεται συσσίτια, την Ζωζώ που ονειρεύεται ανακρίσεις και μπουντρούμια, τον Λεουτσάκο τον «φιλόλογο», και τον Λαφαζάνη, που εκτός από την δραχμή ονειρεύεται ριφιφί στο νομισματοκοπείο, και ντου στην Τράπεζα της Ελλάδας, μπας και ζήσει στα τελευταία του το εφηβικό του επαναστατικό όνειρο στην πράξη. Να λέει κι αυτός ότι μπούκαρε στα δικά του «χειμερινά ανάκτορα».

Μια Αριστερά, που όταν της δόθηκε επιτέλους η εξουσία υπουργοποίησε τον … Χαϊκάλη τον αστρολόγο, ο οποίος ανήμερα της Παναγίας πέρασε στη ζούλα την μείωση κατά 100 ευρώ της κατώτατης σύνταξης!

Για τέτοιους Αριστερούς μιλάμε, που αν τους γνώριζε από κοντά ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Τσε, ή και ο δικός μας ο Άρης, θα τους εκτελούσαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Αριστερούς που μισούν το οτιδήποτε πρωτοποριακό, την επιχειρηματικότητα, τους κανόνες, την τάξη, την ασφάλεια, την οργάνωση, την πειθαρχία, το δημοσιονομικό συμμάζεμα, και γενικά όλα αυτά που είναι αυτονόητα στα αναπτυγμένα κράτη.

Αντ’ αυτού, ονειρεύονται δημόσια και δωρεάν τα πάντα, οχλοκρατία, διαδηλώσεις, μολότοφ, ατιμωρησία, και μηδενική παραγωγικότητα… αποφεύγοντας να μας πουν από πού θα χρηματοδοτήσουν αυτόν τον «παράδεισο» που οραματίζονται.

Εκτός και αν δεν πήραν το μάθημά τους από την πόρτα που έφαγαν πρόσφατα όταν προσπάθησαν να βρουν δανεικά (κι αγύριστα) από την Ρωσία, το Ιράν, και την Κίνα…

Και βέβαια επίσης δεν μας λένε γιατί και πως εκείνα τα δανεικά (αν τα έπαιρναν) θα ήταν καλά, ενώ αυτά των εταίρων της ΕΕ είναι κακά. Όπως επί ψυχρού πολέμου, όταν κατά την ντόπια Αριστερά οι πύραυλοι της ΕΣΣΔ ήταν καλοί, ενώ εκείνοι των ΗΠΑ ήταν κακοί…

Απλά πράγματα δηλαδή, για απλά μυαλά… κολλημένα.

Και έτσι σήμερα, μετά από επτά ολόκληρους μήνες πάνω στο τρενάκι του τρόμου, όπου κάθε μέρα που ξημέρωνε δεν ξέραμε τι θα μας προκύψει, έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να διώξουμε για τα καλά όλον αυτόν τον συρφετό, μπας και δει κάποιο ελάχιστο χαΐρι η χώρα, μπας και σε μερικά τέρμινα ξαναγίνουμε κανονικό κράτος.

Όλα όμως εξαρτώνται από τον βαθμό αντίληψης και την νοημοσύνη του μέσου ψηφοφόρου, και επειδή αν κρίνω από τις τελευταίες επιλογές του κάθε άλλο παρά ευτυχής είμαι, παραμένω ιδιαίτερα απαισιόδοξος…

Strange Attractor

ΥΓ-  Όσον αφορά στα της Νέας Δημοκρατίας, θα επαναλάβω κάτι που διάβασα στο φέισμπουκ, με το οποίο συμφωνώ: Θα ψηφίσουμε για πρωθυπουργό της χώρας, έναν άνθρωπο, στον οποίο, απλά ο απελθών αρχηγός του, του ανέθεσε να δρομολογήσει και να υλοποιήσει τις διαδικασίες, για την ανάδειξη του νέου αρχηγού του;
Μάλιστα…