Ζούμε αυτό που περιγράφεται σε κάποια βιβλία,
πολιτικά και φιλοσοφικά. Όταν θα έρθει το χειρότερο δε θα το αντιληφθούν
(τουλάχιστον άμεσα) οι πολλοί. Αυτοί που ονομάζουμε πλειοψηφία. Θα είναι
πολιτικά κουρασμένοι από τους προηγούμενους και θα ακολουθούν τους λαϊκιστές
και απίστευτα επιζήμιους επόμενους, δίχως να καταλαβαίνουν τις προθέσεις και το
μέγεθος της καταστροφής που αυτοί επιφέρουν.
Συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και δε κουνιέται
φύλλο. Είναι απίστευτο, αλλά όχι ακόμα για όλους…
Αν η πλειοψηφία στοχάζονταν και αντιλαμβανόταν
έστω και στοιχειωδώς το τι ποιείται, τότε οι πολιτικάντηδες λαϊκιστές και οι
υμνητές τους σοβιετικού ολοκληρωτισμού δε θα υπήρχαν ούτε ως ανάμνηση. Όμως
εδώ, στη χώρα που η κοινή λογική είναι απλώς μια σατιρική έκφραση, έλαβαν
πλειοψηφία και μάλιστα προσπάθησαν να προωθήσουν ένα σχέδιο κρυφό το οποίο ουδέποτε
γνωστοποίησαν έστω και σαν ακραία εναλλακτική.
Απέκρυψαν σκοπίμως τις οργανωμένες προθέσεις
τους που όπως φάνηκε ήταν και το μοναδικό σχέδιο τους.
Αποτέλεσμα του επαίσχυντου λαϊκισμού είναι το
τρίτο και χειρότερο μνημόνιο. Από τον πολιτικό που θα το έσκιζε, θα το
καταργούσε και όλες τις γνωστές γραφικότητες που μεθυστικά ζαλίζουν τους
ημιμαθείς νεοέλληνες.
Η ιστορία τιμωρεί τον πενταετή λαϊκισμό των
εύκολων λύσεων, ο οποίος κατάφερε να πείσει τον πληθυσμό ότι έφταιγαν μόνο τα
μνημόνια για την κρίση στη χώρα.
Το ότι η χώρα χρεοκόπησε και αυτή είναι η αιτία
των δεινών ούτε που πέρασε από κανενός το μυαλό.
Μιλάμε για αδιανόητα πράγματα, εκτός λογικής.
Αντί να ασχολούμαστε με το πως θα βρούμε
επιτέλους συνολική λύση με μοναδικό γνώμονα την αλήθεια και το ρεαλισμό (εδώ
γελάμε), ασχολούμαστε με γραφικές καρικατούρες του (πρώην) πολιτικού περιθωρίου
που το μόνο που έμαθαν να κάνουν από τα φοιτητικά τους χρόνια μέχρι και σήμερα
είναι να μας λένε με τι διαφωνούν χωρίς να προτείνουν απολύτως τίποτα.
Τίποτα πέρα από αριστερίστικες αναχρονιστικές μη
ρεαλιστικές ουτοπικές ανοησίες. οι οποίες εκτός από το πρώτο ασυναίσθητο
μειδίαμα, αποφέρουν και ένα είδος λύπης ως επίγευση στους πολίτες της ιδιωτικής
παραγωγικής τάξης.
Με τους φόρους (κυρίως) της ιδιωτικής παραγωγικής
τάξης πληρώνονται όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι επαγγελματίες αρνητές, οι εκ του
ασφαλούς επαναστάτες παντός καιρού με τους αδιάλειπτα ενημερωμένους
λογαριασμούς.
Στην Ελλάδα, ο λαϊκισμός τελικά πάντα νικά. Ο
καρκίνος δε θεραπεύεται. Οι ρεαλιστές πάντα θα σκύβουμε το κεφάλι σκεπτόμενοι
ότι αυτά που καταφέρνουν οι υπόλοιπες σοβαρές χώρες εμείς δε θα τα κάνουμε
ποτέ. Γιατί εδώ είναι η ιδιόμορφη ελληνικού τύπου σοβιετία.
Εδώ οι πολίτες είναι πελάτες.
Εδώ η διαφθορά είναι κομμάτι του νεοελληνικού
πολιτισμού.
Εδώ δεν υπάρχουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Διότι ο ''στρατός'' των ψηφοφόρων που θέλει το δημόσιο να μην αλλάξει ούτε στο
ελάχιστο, θα βρει πολιτική στέγη στον επόμενο.
Σε αυτόν που θα του δείξει ότι δε θα ακουμπήσει
τίποτα γιατί όλα είναι μια χαρά. Αυτό δεν έγινε πάλι;
Να προχωρήσουμε και στο καλύτερο όλων. Ποιος
άραγε φταίει για την κατάσταση στη χώρα; Μα φυσικά μόνον οι ξένοι.
Πάντα κάποιος άλλος και όχι εμείς.
Για το ασύλληπτα σπάταλο βουτηγμένο στη διαφθορά
και τη δυσωδία δημόσιο φταίνε πάλι οι ξένοι.
Για τη διαφθορά σε όλες της εκφάνσεις της φταίνε
οι ξένοι. Τα γρηγορόσημα, τα φακελάκια, η εκτός ορίων φοροδιαφυγή, η κάθε
είδους παρανομία η οποία γίνεται ''γαργάρα'' γιατί σβήνετε από τον ''γνωστό''
βουλευτή, το πολιτικό βόλεμα είναι έργα των καταραμένων ξένων και αυτά.
Οι κατ'
επάγγελμα συνδικαλιστές, αυτοί οι εκπρόσωποι των ειδεχθών συντεχνιών που
κατασπαταλούσαν δημόσιο χρήμα για προσωπικό όφελος εις το όνομα των
εργαζομένων, είναι μάλλον μια φαντασίωση. Οι ξένοι φταίνε και γι αυτό.
Όταν το πολιτικό σου σύστημα είναι δυσώδες και
ελεεινό πως είναι δυνατόν να αλλάξει; Αφού στηρίζεται πάνω στη διαφθορά. Έχει
οικοδομηθεί με αυτή. Εκμεταλλεύεται την πελατειακή αντίληψη και συνεχίζει να
επιβιώνει κατ' αυτόν τον τρόπο.
Στην Ελλάδα της κρίσης πέραν των αποδεδειγμένα
πολιτικά ανίκανων, έλαβαν τελικά την εξουσία και άνθρωποι γραφικοί οι οποίοι
πιστεύουν ακόμη ότι το δελτίο στα τρόφιμα είναι κοινωνική επανάσταση. Υπάρχει
έστω και μία περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να θέσουν τις βάσεις ώστε να
επιστρέψει η χώρα κάποια στιγμή στην κανονικότητα;
Η ιστορία γράφεται μπροστά στα μάτια μας και
κάποιοι επιλέγουμε να τα κλείνουμε και να ακούμε απλώς ότι λέει η απίστευτη
προπαγάνδα της κυβέρνησης Τσίπρα.
Προπαγάνδα που βαφτίζει το ψάρι κρέας και
κοροϊδεύει ξεδιάντροπα τους πολίτες, και όμως έχει απήχηση σε ένα μεγάλο μέρος
του πληθυσμού.
Ο περιορισμός κεφαλαίων (capital control) ο
οποίος ήρθε ως επακόλουθο της μη συμφωνίας έως την τότε προκαθορισμένη
προθεσμία, έφερε 70% πτώση στην αγορά.
Το χρηματιστήριο Αθηνών κατέγραψε ιστορικά
χαμηλά δεκαετιών όταν άνοιξε πάλι. Παρόλα αυτά οι πολιτικά υπεύθυνοι
απολαμβάνουν την αποδοχή του εκλογικού σώματος λέγοντας του ότι για όλα φταίνε
οι ξένοι και έτσι απλά τους πείθουν...
Τι μας συμβαίνει τελικά; Η απάντηση είναι ότι δε
θέλουμε να αλλάξουμε. Θέλουμε να μας δίνουν λεφτά και εμείς να τα
καταναλώνουμε. Γι αυτό δε θα αλλάξουμε ποτέ. Και αυτοί που θέλουν την αλλαγή
και δεν αντέχουν άλλο αυτή την κατάσταση απλώς φεύγουν και πηγαίνουν σε χώρες
που αυτά τα έχουν λύσει εδώ και πενήντα χρόνια.
Άραγε υπάρχει ελπίδα να μπει μια τελεία σε αυτή
την τρέλα; Εκτός και αν μας ικανοποιεί αυτή η κατάσταση και επιθυμούμε να
είμαστε η γραφική χώρα που είναι ωραία μόνο για διακοπές και τίποτε άλλο. Αυτό
θέλουμε;
Τη χώρα των τεσσάρων θερινών μηνών η τη χώρα των
επενδύσεων, της οικονομικής δραστηριότητας, τη χώρα διαμετακομιστικού εμπορίου
που θα συνδέει ανατολή και δύση (η ελληνική ναυτιλία είναι πρώτη στον κόσμο),
τη χώρα ενεργειακό κόμβο;
Τη χώρα που θα αποκτήσει στοιχειώδη παραγωγή
ανοίγοντας θέσεις εργασίας ενώ παράλληλα θα αποτελεί τον ομορφότερο τουριστικό
προορισμό;
Γιατί όχι όλα αυτά μαζί; Ναι για την Ελλάδα λέω.
Αυτά μπορεί, αλλά δε θέλει να τα κάνει. Πρέπει να δούμε τι θέλουμε και τι όχι.
Να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας...
Τι διάολο θέλουμε τελικά;
Ξέρει άραγε κανείς;
Χάρης Παλάζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου