Η δασκάλα μας η Ζωή…

 «​Τα μέλη της κυβέρνησης με το παράδειγμά τους, με την αυτοσυγκράτηση και την τήρηση των αρχών της πολιτικής και θεσμικής ευπρέπειας, θα πρέπει να δίνουν τον τόνο και να συγκροτούν το θεσμικό υπόδειγμα, ώστε αυτές οι αρχές να γίνονται σεβαστές και από την αντιπολίτευση…».

Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο της επιστολής της Ζωής Κωνσταντοπούλου προς τον κ. Τσίπρα, κηδεμόνα των δύο υπουργών Μάρδα και Πανούση, στους οποίους και προσάπτει ότι στρέφονται εναντίον της με «ανοίκειες και προσβλητικές δηλώσεις» και γενικώς ατακτούν.

Ενδιαφέρον, διότι εφιστά την προσοχή του ενδιαφερόμενου κηδεμόνα στις βλαπτικές παρενέργειες που έχει η συμπεριφορά των ατακτούντων...

Με αυτά που κάνουν θα πάρουν θάρρος και οι άλλοι, που έτσι κι αλλιώς είναι έτοιμοι για καζούρα και θα της χαλάσουν την τάξη.

Το θετικό με την κ. Κωνσταντοπούλου είναι ότι δεν διαψεύδει τις προσδοκίες που η ίδια δημιουργεί.

Γνωρίζαμε από τη θητεία της στην αντιπολίτευση πως κάτω από ορισμένες συνθήκες ο οργανισμός της απελευθερώνει την ανεξέλεγκτη πλευρά του χαρακτήρα της, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Πολλοί πίστεψαν πως, αν αλλάξουν οι συνθήκες και από τα έδρανα των βουλευτών την ανεβάσουν στο προεδρείο, τα φαινόμενα θα περιορισθούν. Η ίδια απέδειξε πως μπορεί να παράγει τα ίδια συμπτώματα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ο χαρακτήρας της έχει καθολική ισχύ, όπως οι νόμοι της επιστήμης.

Υπηρετεί με συνέπεια τη δυστροπία της, είτε έχει να κάνει με υπάλληλο πρατηρίου βενζίνης είτε με νομοσχέδια από τα οποία εξαρτάται η σωτηρία της χώρας.

Πολλοί είχαν επισημάνει το δασκαλίστικο ύφος της. Ακούγοντάς την να εξηγεί τον Κανονισμό της Βουλής, περίμενες να ζητήσει από τους βουλευτές να βγάλουν μια κόλλα χαρτί για το έκτακτο διαγώνισμα.

Ακόμη δεν ήρθε η ώρα για το διαγώνισμα, ήρθε όμως η ώρα για την προειδοποιητική επιστολή προς τον κηδεμόνα.

Μπορούμε να τον φανταστούμε με κομμένα τα φτερά, να περνάει την αίθουσα του γραφείου της και να την παρακαλεί να δώσει στα παιδιά μια δεύτερη ευκαιρία, γιατί είναι καλά παιδιά, και διαβάζουν, δεν είναι ότι δεν διαβάζουν, απλώς, «ξέρετε, στην οικογένεια, τον τελευταίο καιρό έχουμε προβλήματα».

Αυταρχική; Ελάτε τώρα. Αναγκάζεται να γίνει αυστηρή για το καλό των παιδιών και της δημοκρατίας. Η ψυχούλα της το ξέρει.

Το πραγματικό όμως ενδιαφέρον με την κ. Κωνσταντοπούλου εντοπίζεται στο ύφος της ρητορείας της. Είναι ο τέλειος συνδυασμός της κομμουνισμένης απλοϊκότητας της ελληνικής αριστεράς και του μειξοκαθαρευουσιάνικου δικογράφου των ελληνικών δικαστηρίων.

Εχει αφομοιώσει στην πολιτική της συμπεριφορά όλη την τυπολατρία, την υποκρισία και την κουτοπονηριά του δικηγόρου των ποινικών δικαστηρίων. Στην πραγματικότητα, αυτό που ζητάει από τον Τσίπρα στην επιστολή της είναι να εφαρμόσει στο Κοινοβούλιο και στους βουλευτές του τη βασική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Η ίδια μπορεί να ψηφίζει και να λέει ό,τι θέλει, όμως η ίδια δεν είναι «σαν κι αυτούς».

Η νομικίστικη τυπολατρία σε συνδυασμό με τη δυστροπία παντός καιρού νομίζω ότι μου δίνουν το δικαίωμα να συμπεράνω πως η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι ένα τέλειο προϊόν της ελληνικής φύσης.

Είναι απ’ αυτούς που δεν θα ήθελες να τρακάρεις με το αυτοκίνητό τους, δεν θα ήθελες να είναι διαχειριστές στην πολυκατοικία σου και δεν θα ήθελες με τίποτε να πάρει ο αέρας την ομπρέλα σου στην αμμουδιά και να τη ρίξει πάνω της.

Δεν είναι η μόνη θα μου πείτε.

Ναι, αλλά αυτή στο είδος της είναι ολοκληρωμένη, στα όρια του κλασικού.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή