Η δημοκρατία στα καλύτερά της…

Πριν από πολλά χρόνια, είχα ένα φίλο που ήταν μπάρμαν σε ένα μοδάτο μπαράκι της Θεσσαλονίκης, ο οποίος συνεχώς παινεύονταν ότι ήταν φίλος με διάφορους χάι επιχειρηματίες και πολιτικούς.

Όταν τον ρωτούσα τι σόι φίλος τους είναι, αφού δεν τον καλούν ποτέ στο σπίτι τους, αλλά απλά τους σερβίρει ποτά τα βράδια, κολλούσε… Παρ’ όλα αυτά συνέχιζε να ζει το όνειρο ότι είναι σούπερ δικτυωμένος και κολλητός επωνύμων.

Σαν τα λάιφ στάιλ περιοδικά που αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων για τον τάδε διάσημο hair stylist, που κάνει τα μαλλιά της… Sharon Stone, λες κι αυτό σημαίνει κάτι. Λες και αν δεν ήταν αυτός η Sharon ή ο Brad δεν θα έβρισκαν άλλον μπαρμπέρη…

Εν πάση περιπτώσει, έτσι είναι τα πράγματα, μόνο που τελευταία υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά.

Την αρχή έκανε ο ΓΑΠ, που διόριζε υπουργούς διάφορους άσχετους που τους γνώριζε από εδώ κι από κει… από το γυμναστήριο, από την ποδηλασία, κλπ.

Αν δηλαδή ήταν μπαρόβιος, και γνώριζε τον φίλο μου τον μπάρμαν, μπορεί σήμερα και αυτός να είχε περάσει από υπουργείο, και να κατέληγε εκπρόσωπός μας σε κανέναν διεθνή οργανισμό.

Αυτά σκέφτομαι όλο αυτό το διάστημα, βλέποντας διάφορους μαϊντανούς να «υπουργεύουν», ακόμη και «επιστήμονες αστρολόγους», χώρια τραγουδίστριες κλπ. Όπως π.χ. η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, που δεν ήξερα ότι είναι πολιτικοποιημένη, και που την πρότεινε λένε για υπηρεσιακό υπουργό Τουρισμού ο Προκόπης Παυλόπουλος, που δηλώνει φανατικός θαυμαστής της. Και όπως λέει η ίδια, το κατέχει το αντικείμενο διότι πριν από 40 χρόνια είχε δουλέψει ένα φεγγάρι… ξεναγός! Μάλιστα…

Χώρια του ότι θα συνεχίσει κανονικά τις προγραμματισμένες συναυλίες της, όντας υπουργός, μια αξιοσημείωτη δηλαδή πρωτιά για την χώρα μας. Σαν εκείνον τον βουλευτή των Οικολόγων της Αυστραλίας στη δεκαετία των ‘80ς, που ήταν παράλληλα και διάσημος ροκ σταρ, τραγουδώντας στο συγκρότημα Midnight Oil.

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν αυτό που λέω χρόνια τώρα για την τηλεοπτική μας δημοκρατία. Στην οποία η αναγνωρισιμότητα που σου δίνει το γυαλί είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεται κανείς για να κάνει πολιτική καριέρα. Όλα τα άλλα, πόσο δε μάλλον τα πτυχία και η εξειδίκευση, είναι δευτερεύοντα.

Ο κόσμος κουράστηκε από τους επαγγελματίες αφισοκολλητές και θέλει σελέμπριτις στην βουλή, όπου σελέμπριτι σημαίνει ότι κάποιος είναι διάσημος  επειδή απλά … είναι διάσημος. Το πώς και το γιατί ουδεμίαν σημασίαν έχει.

Γι αυτό βλέπουμε όλους σχεδόν όσοι πέρασαν κατά καιρούς από τα πάνελ του Ζούγκλα ή του Αυτιά, να έχουν καταλήξει βουλευτές, υπουργοί, ακόμη και αρχηγοί κομμάτων. Άσχετα αν είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι. Και άσχετα αν αλλάζουν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα. Είναι αναγνωρίσιμοι… άρα διάσημοι.

Ο κοΖμάκης αυτούς θέλει, κι ας δηλώνουν την μια κομμουνιστές και την άλλη ακροδεξιοί…  ή ας είναι λαμόγια, φοροφυγάδες, κλπ. Λεπτομέρειες…

Να δείτε πως αν ποτέ αποφασίσει η Μενεγάκη ή η Ρούλα Κορομηλά να κατέβουν υποψήφιες, είμαι σίγουρος ότι θα ξεσκίσουν. ‘Όπως ξέσκισε και ο Ζαγοράκης, που ενώ ο κόσμος χάνεται,  αυτός εκεί… στις επάλξεις του ευρωκοινοβουλίου για άλλα τέσσερα χρόνια, να νομοθετεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο! Ο Ζαγοράκης…

Η δημοκρατία δηλαδή στα καλύτερά της! 

υπουργήσιμος!

Και βέβαια για να μην είμαι απόλυτος, τα ίδια συμβαίνουν κι αλλού.  Ακόμη και στην πιο αναπτυγμένη πολιτικά Εσπερία.

Θυμόσαστε την Τσιτσιολίνα;

Γνωρίζετε ότι ο Σβαρτσενέγκερ χρημάτισε Κυβερνήτης της πιο πλούσιας πολιτείας των ΗΠΑ, ή ότι ο κατσέρ Hulk Hogan ήταν επί χρόνια Κυβερνήτης της Μινεσότα; Πολιτείες με μεγαλύτερο ΑΕΠ από την Ελλάδα.

Προσωπικά, ακόμη θυμάμαι αυτό που είχε γράψει ο Φρέντι Γερμανός το 1981,  όταν είχε γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ρόναλντ  Ρέιγκαν. Ότι δηλαδή «πριν από έναν αιώνα ένας αποτυχημένος δευτεροκλασάτος ηθοποιός είχε δολοφονήσει τον τότε πρόεδρο (Αβραάμ Λίνκολν), αλλά σήμερα ένας δευτεροκλασάτος ηθοποιός κατάφερε να γίνει ο ίδιος πρόεδρος» ή κάπως έτσι…

Και ίσως εγώ να είμαι λάθος… ίσως αυτή να είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας, άσχετα με αυτά που πίστευαν σπουδαίοι αρχαίοι φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας.

Ο οποίος Σωκράτης είχε πει το περίφημο «αν χρειάζομαι παπούτσια πάω στον τσαγκάρη, αν χρειάζομαι ψάρια πάω στον ψαρά, κι αν χρειάζομαι ζαρζαβατικά πάω στον μανάβη… γιατί όμως όταν χρειάζομαι το πιο σημαντικό που είναι κάποιοι που θα με κυβερνήσουν, να περιμένω τον τσαγκάρη, τον ψαρά και τον μανάβη να το κάνουν»;

Έλα μου ντε… Αυτή είναι και η δική μου η απορία. Μάλλον γέρασα και έχω γίνει πια ξινός, αλλιώς δεν θα με τρέλαινε ούτε θα με αρρώσταινε αυτό που άκουσα προχθές την συνάδελφό μου την Σούλα (πρώην Πασόκ νυν Σύριζα) να λέει: «Μα γιατί δεν κάνουν υπουργό τον Σκαρμούτσο… οι άλλοι καλύτεροι είναι»;

Είναι; Ποιος ξέρει… Αφού ούτε μια μπεσαμέλ δεν ξέρουν να χτυπήσουν!

Όπως και να’χει, θα το βρει η … υπΕρεσία!

Strange Attractor