Ιδού ο Λαφαζάνης, ιδού και το πήδημα…

Ο ΣΥΡΙΖΑ «πέθανε», ζήτω... ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν μπορεί, μέσα σε μόλις έξι λέξεις, να αποτυπωθεί η εικόνα που παρουσιάζεται εντός του κυβερνώντος κόμματος, μετά την ολοκλήρωση της... τριλογίας της ψήφισης του νέου Μνημονίου, ίσως αυτές να είναι οι πιο κατάλληλες, για να περιγράψουν την πραγματικότητα.

Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα φέρνει στη χώρα το πιο σκληρό Μνημόνιο και δείχνει να στρέφεται στη ρεαλιστική συνειδητοποίηση ότι, εάν θέλει να παραμείνει στην εξουσία, θα πρέπει να μεταλλαχθεί σε ένα κεντροαριστερό κόμμα «τακτικής διακυβέρνησης» -κάτι σαν ένα... New Age ΠΑΣΟΚ, δηλαδή-, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα του διαχωρίζουν τη θέση τους, διατρανώνουν την αντίθεσή τους με τη «μεταμόρφωση» αυτή, επιμένουν ότι το ευρώ δεν είναι... φετίχ και διατηρούν την πίστη και πεποίθησή τους ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος -έστω κι αν δεν είναι στρωμένος με... ροδοπέταλα…

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Αν ναι, δεν απατάσθε.

Είναι, πάνω-κάτω, όλα όσα υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα προ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου.

Είναι τα συνθήματα εκείνα,με τα οποία η Κουμουνδούρου πρώτα ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και μετά «σκαρφάλωσε» στην εξουσία. Με μια πιο προσεκτική ανάγνωση, θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά.
Καθώς λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες της κυβερνητικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ του αλλοτινού 3%, που καλείται πλέον να εφαρμόσει ένα Μνημόνιο πιο σκληρό και από αυτά που θα... καταργούσε «με ένα νόμο και ένα άρθρο», ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι σύντροφοί του επιμένουν ακριβώς σε αυτήν την κατάργηση των Μνημονίων.

Με αυτή τη «σημαία» θα κατέβουν στον εκλογικό στίβο, όταν πια θα έχει ολοκληρωθεί η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα μιλήσουν για έξοδο από το ευρώ, κρατικοποίηση τραπεζών, δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο στις στρατηγικές δομές της οικονομίας και των δικτύων, αναδιανομή του πλούτου, δίκαιη και ηπιότερη φορολογία κ.ά. Και θα επιχειρήσουν να εκφράσουν μια πολύ μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ -ιδιαίτερα εκείνους που θεωρούν ότι προδόθηκαν από τη μη υλοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων του Αλέξη Τσίπρα-, αλλά και να απευθυνθούν στη νεολαία, που αναδεικνύεται εσχάτως σε μια δεξαμενή-«κλειδί» για την έκβαση των εκλογικών «μαχών».
Αν θέλει να «αγγίξει» τους νέους, βέβαια, το κόμμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, δεν μπορεί να περιμένει πως θα το κάνει με τον ίδιο ή τον Δημήτρη Στρατούλη επικεφαλής. Δεν αρκεί να βγουν μόνο οι δυο τους μπροστά. Χρειάζονται και άνθρωποι με «γκελ» στη νεολαία, όπως π.χ. η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Τόσο η πρόεδρος της Βουλής όσο και ο τέως υπουργός Οικονομικών δείχνουν να μην έχουν θέση στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και έχουν καλλιεργήσει τόσο επιμελώς το προφίλ του «επαναστάτη», ώστε να μην μπορεί να αποκλειστεί το σενάριο να αναζητήσουν πολιτική «στέγη» στον... ΣΥΡΙΖΑ του Λαφαζάνη.
Εάν συμβεί αυτό, τότε αλλάζουν τα δεδομένα, με τα οποία θα «μετρήσουμε» την εκλογική δυναμική του νέου κόμματος. Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή έχουν επίσης ψηφοφόρους, που δεν συμφωνούν απόλυτα με τις επιλογές και τη φυσιογνωμία των ηγεσιών τους και, δυνητικά, θα μπορούσαν να στραφούν σε αυτή τη νέα πρόταση και να προστεθούν στους απογοητευμένους και τους «προδομένους» του ΣΥΡΙΖΑ.
Με τέσσερα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) να ευθυγραμμίζονται στη μνημονιακή πολιτική, ποιος μπορεί να αγνοήσει τη δυναμική μιας πρότασης, που θα ξεφεύγει από αυτήν τη λογική;

Στο κάτω-κάτω, εάν υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις σε αυτήν την κοινωνία, που θεωρούν ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι η λύση για την έξοδο από τα δεινά που έφερε ή θα συνεχίσει να φέρνει το ευρώ, τότε... ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Όποιος πραγματικά είναι υπέρ της δραχμής και θεωρεί ότι η ψήφος του στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου δεν βρήκε πουθενά την κομματική έκφρασή της, δεν έχει, παρά να ταχθεί στο πλευρό του Λαφαζάνη.

Κι ας μετρηθούμε, για άλλη μια φορά -ίσως και τελευταία...

Βασίλης Αναστασόπουλος

Πρώτο Θέμα