Η επιστροφή των «γριών»!

Στη μάλλον αδιάφορη πρεμιέρα της Super League του ελληνικού πρωταθλήματος, εάν κάτι ξεχώρισε ήταν το στοιχείο της επιστροφής. Τόσο της ΑΕΚ, όσο και του Ηρακλή που και οι δυο τους έκαναν κάπως πιο πολύχρωμη τη μάλλον μουντή διοργάνωση.

Μάλιστα ο τελευταίος, μετά από 4χρονη απουσία, κερδίζοντας εκτός έδρας την Καλλονή, σκόρπισε ενθουσιασμό τόσο στους φιλάθλους του, όσο και σε πολλούς άλλους ουδέτερους φιλάθλους που διάκεινται θετικά απέναντι στον... ροπαλοφόρο «Γηραιό».

«Οι γριές», λοιπόν, όπως πειρακτικά αποκαλούνται οι Ηρακλειδείς, είναι και πάλι πρωταγωνίστριες!

Βγήκαν από τη ναφθαλίνη και μοιάζουν αποφασισμένες για όλα. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον και καλό για ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Διαχρονικά, ο Ηρακλής είχε πάντοτε αυτό το στοιχείο, μιας ευρύτερης αποδοχής. Είναι κάπως όπως η ΑΕΚ (χωρίς φυσικά τις διακρίσεις της) για τη Θεσσαλονίκη.

Η τρίτη καλύτερη ομάδα πίσω από ΠΑΟΚ και Άρη.

Η οποία, πέρα από μεγάλους παίκτες που έχει βγάλει και τροφοδότησαν τις ομάδες του τέως ΠΟΚ στα 70's, κατόρθωσε να κερδίσει τη γενική προσοχή κυρίως λόγω του Βασίλη Χατζηπαναγή.

Ενός βιρτουόζου άσσου από το Παχτακόρ της πρώην ΕΣΣΔ, ο οποίος ξέφυγε από την προσοχή των «μεγάλων» και ήρθε στον Γηραιό -με τρένο...- στα μέσα της δεκαετίας του '70, θαμπώνοντας τους Έλληνες φιλάθλους, με λαμπερή πρεμιέρα του σόου του τον τελικό κυπέλλου τού '76, το 4-4 στην παράταση με τον Ολυμπιακό.

Όπως χαρακτηριστικά μου εξομολογήθηκαν Θεσσαλονικείς όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Γιάννης Ιωαννίδης, «εμείς πηγαίναμε στο γήπεδο για να θαυμάσουμε τον Χατζηπαναγή, ανεξαρτήτως με ποιον έπαιζε ο Ηρακλής. Και μιλάμε για Αρειανούς, ΠΑΟΚτσήδες και σε εποχές μεγαλύτερης πίστης στην ομάδα σου από τη σημερινή. Αλλά ο Χατζηπαναγής ήταν φαινόμενο, δεν μπορούσες να μην υποκλιθείς στο μοναδικό ταλέντο του».

Έτσι, με σημαία τον Χατζηπαναγή ο οποίος ποτέ δεν εγκατέλειψε τον Ηρακλή, παρά τις πιεστικές προσπάθειες Κοσκωτά, και με μια πλειάδα άλλων άσσων της μπάλας δίπλα του, όπως ο Κωφίδης, ο Καραΐσκος, ο Λάκης Παπαϊωάννου, ο Γηραιός κατόρθωσε να είναι συμπαθής σε πολλούς, ακόμη και Αθηναίους.

Ήταν μια ομάδα που πάντοτε έπαιζε χορταστικό και θεαματικό ποδόσφαιρο, περισσότερο εστιάζοντας στη διαδικασία παρά στον σκοπό, στο ωραίο παιχνίδι παρά στο γκολ.

Κάπως -τηρουμένων φυσικά των αναλογιών- την «παλιά» εθνική Βραζιλίας που μπορεί να μην πήρε παγκόσμιο τίτλο επί 24 χρόνια αλλά, τουλάχιστον εκείνη τού '82 και του '86, την αγάπησαν όλοι.

Στην πορεία των χρόνων, ο Ηρακλής πέρασε από περιπέτειες. Δημιουργήθηκε ένας κύκλος ανθρώπων γύρω του που αντιπροσώπευε την ελαφρότητα, την επιπολαιότητα αλλά και την επιφανειακή κατάσταση της εποχής: Ρέμος, Αρναούτογλου, Τριανταφυλλόπουλος. Διοίκηση-τηλεοπτικό πάνελ. Αδιαφανείς διαδικασίες, ελλείψεις οργάνωσης και δομής, και χρέη, τον οδήγησαν τελικά στην Δ' εθνική, παρά τις πορείες που διοργάνωσαν οι φίλαθλοί του τότε στη Θεσσαλονίκη. Για να επανέλθει στον φυσικό του χώρο φέτος. Ξεκινώντας μάλιστα με μια νίκη που, τουλάχιστον σε επίπεδο ηθικού, θα του είναι χρήσιμη για τη συνέχεια και τονωτική.

Η επιστροφή της γηραιάς κυανόλευκης κυρίας στο σαλόνι της Super League είναι γεγονός. Και, όπως είπαμε και στην αρχή, μαζί με αυτήν της ΑΕΚ, μπορεί να μετατρέψει ένα μάλλον βαρετό πρωτάθλημα σε ενδιαφέρον. Και σίγουρα οι καιροί έχουν αλλάξει αλλά ο Γηραιός δείχνει να κρατά σφιχτά στα χέρια το ρόπαλό του... 

Γιάννης Τριανταφύλλου

Protagon

Σημ. Ο- Όλα καλά,  αλλά εκείνο το "τρίτη καλύτερη ομάδα μετά τον ΠΑΟΚ και τον Άρη" τι το ήθελε ο αρθρογράφος;

Χίλια χρόνια Ηρακλής ρε…..