Η απομυθοποίηση ενός πρώην «ηγέτη»…

Ανάμεικτα συναισθήματα οίκτου και ανησυχίας προκαλούν οι εικόνες του φυλλορροούντος πρώην κυβερνητικού σχήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπειτα από μία ολιγόμηνη θητεία με τη γνωστή επίδοση, θα έπρεπε να είχε αυτοδιαλυθεί ή να μην είχε ψηφοφόρους πέραν του κομματικού πυρήνα.

Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει κάτι πέρα από αυτό που μπορεί να μετρηθεί ή να αξιολογηθεί στην κλίμακα του δημοσίου βίου.

Εκφράζει την απέχθεια στον ρεαλισμό και την έλξη στις ασυναρτησίες.

Είναι η επιβράβευση της θεωρίας των νεφελωμάτων…

Γι’ αυτό και απορεί κανείς πώς έπειτα από όλα τα εξωφρενικά και καταστροφικά του τελευταίου επταμήνου, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί και πάλι την πρώτη θέση. Βεβαίως, αυτήν την φορά η πόλωση είναι λίγο-πολύ τεχνητή, διότι ακόμη και αν ο Αλέξης Τσίπρας πάρει τη «νίκη», θα έχει έρθει πρώτος ενώ θα είναι επί της ουσίας ηττημένος. Θα είναι -για να παραφράσουμε τη δική του λογική- ένας νικητής χωρίς νίκη.
Ομως, πλέον, το ζητούμενο δεν είναι αν ο Τσίπρας θα μπορεί να υπερισχύσει του Μεϊμαράκη σε αυτήν την αναμέτρηση. Το ζητούμενο είναι αν ο Τσίπρας μπορεί να αντέξει την απομυθοποίηση του εαυτού του και κατ’ επέκταση αν μπορεί να διαχειριστεί την πραγματικότητα.

Ακόμη και αν πάρει τη νίκη, θα έχει χάσει το δικαίωμα της αχαλίνωτης δημαγωγίας.

Η μετά-Τσίπρα εποχή άρχισε στα τέλη Ιουλίου.
Το υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό, παρά τη ρευστότητα και την αβεβαιότητα, είναι σαφώς καλύτερο από το σκηνικό που είχαμε πριν παραιτηθεί ο Τσίπρας.

Η απρόσμενη δυναμική της Νέας Δημοκρατίας προκαλεί αναταράξεις στον ευρύτερο μεσαίο χώρο. Και ακόμη δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει κατά πόσον θα ενισχυθεί η κίνηση των ψηφοφόρων προς τη Ν.Δ. από τα μικρότερα κόμματα του κέντρου όσο δυναμώνει η πεποίθηση ότι το ενδεχόμενο της πρωτιάς για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη είναι απολύτως ρεαλιστικό.

Πολλοί ψηφοφόροι της δεξιάς και του κέντρου, αν και αδημονούν για την απομάκρυνση του Τσίπρα από την πρώτη θέση, διχάζονται ανάμεσα στην επιλογή του ηττημένου και ταπεινωμένου ΣΥΡΙΖΑ και στην επιλογή ενός ΣΥΡΙΖΑ αφομοιωμένου σε ένα κυβερνητικό σχήμα ευθύνης.
Οι λίγες όμως ημέρες λειτουργίας της υπηρεσιακής κυβέρνησης μας δείχνουν πώς είναι μία χώρα όταν στοιχειωδώς κυβερνάται.

Το είχαμε ξεχάσει και ομολογουμένως μας είχε λείψει πολύ.

Νίκος Βατόπουλος

Καθημερινή