«Πρώτη ευκαιρία», για Δις Εξαμαρτείν του Κοψοτέτοιου…

Μπορεί η οντότητα του πολιτικά τριπίθαμου Αλεξάκη να είναι μηδαμινή, αλλά το θράσος του είναι απροσμέτρητο. Αυτό ως τώρα φαινόταν σαν πολιτικό εκτόπισμα, αλλά έπρεπε ο εν λόγω να φτάσει στην αυτοακύρωση, για να συνειδητοποιήσουν την οφθαλμαπάτη οι κοψοχέρηδες φίλοι του.

Ας τα καταγράψουμε όλα αυτά τα περίεργα από την αρχή.

Κάθε μέρα που περνάει, λίγο ακόμα πριν λήξει το Άγιο Ελληνικό Καλοκαιράκι, παρατηρούμε μικρές θερινές ιστορίες κοψοχέρηδων και άλλων κοψοτέτοιων. Μάλιστα, θα τις προβάλουμε, όπως τις διαμορφώνει το κλίμα των εκβιαστικών εκλογών, οι οποίες γίνονται παρά τη θέληση των θυμάτων του Αλεξάκη, του απόλυτου πολιτικού απατεώνα της καρδιάς μας…

Έχουνε μια ευκαιρία να λυτρωθούν από την κοροϊδία που έχουνε φάει ως εδώ. Κάποιοι την αρπάζουν και πάνε όψιμες διακοπές, για να μην ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και ατιμωθούν περισσότερο.

Κάποιοι άλλοι πάλι αποφασίζουν να μην του δώσουν την ευκαιρία να τους ξανακοροϊδέψει, ψηφίζοντας κάτι άλλο, είτε το παλιό τους κόμμα, είτε κάποιο πιο φρέσκο. Και κάποιοι τρίτοι άλλοι είναι αποφασισμένοι να επιμείνουν, ο εξευτελισμός τους να γίνει τέλειος.

Το δραματικά αναπάντητο ερώτημα

Η σύγχυση που καλλιέργησε το τρέχον χρεωκόπο αδιέξοδο, διαλύεται σιγά σιγά, μαζί με την κυριαρχία του ως τώρα αήττητου διπόλου «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο», που πλέον ψιλοπερνάει στα αζήτητα. Και τούτο συνέβη, από τη στιγμή που καταλάβαμε ότι ο Αλεξάκης την έκανε σβουρηχτή την κωλοτούμπα. Ενόσω, μάλιστα, έλεγε ο κύριος Νίκος Παππάς «γελάω με όσους ελπίζουν ότι θα κάνουμε κωλοτούμπα!» (τρελά παγωμένα γέλια)...

Και μένουν οι επόμενες εφεδρείες του Αντιμνημονισμού να σέρνουνε το καρότσι της καταστροφής, το κόμμα των Λαφα-Λεου-Λαπα-Τόλιος, οι Ναζί και εσχάτως και το ΚΚΕ… Περιέργως κανείς δεν έχει καταλάβει πόσο όλοι αυτοί οι πρώην κι οι επόμενοι παίζουν το παιγνίδι των Ναζί, αλλά αυτά τα έχουμε ξαναπεί…

Το θέμα είναι γιατί δεν μπορούν όλα τα παιδιά τα αντιμνημονιακά, να δούνε τη φάκα κάτω από το τυράκι.

Το δραματικά περιφρονημένο και αναπάντητο από την πλευρά των αντιμνημονιακών στόκων ερώτημα είναι το εξής. Είναι διεθνής συνωμοσία ή απλώς μια τόσο άδικη ατυχής συγκυρία;

Γιατί κάθε καλός αντιμνημονιακός ηγέτης, με το που αναλαμβάνει την εξουσία, εξαίφνης ξεχνάει την προεκλογικά κυρίαρχη ηθική του αντιμνημονιακή ανωτερότητα;

Γιατί μόλις πάει Μαξίμου, τα απαρνιέται όλα τα αντιμνημονιακά τα λόγια τα μεγάλα και μικραίνει και γίνεται ένας κυνικός μνημονιακός;

Τι φταίει που τον κάνει τόσο απότομα ένα κακό νεοφιλελεύθερο αρνητή της ανθρωπχιάς;

Φταίει που έρχονται τα νεφελίμ και τον ψεκάζουν και του ξεφουσκώνουνε τον σάκο με το αντιμνημονιακό σθένος; Ή μήπως εκεί που πάνε οι ηγέτες μας στους Γότθους Τοκογλύφους έρχεται η Γερμανίδα και ύπουλα βάζει στο κρασί τους μνημονιακά βοτάνια και τους πέφτει το αντιμνημονιακό φρόνημα;

Εκείνος ο καλός ο άνθρωπος, ο Αντωνάκης Πρωθυπουργός, πώς αμάρτησε έτσι και ξε-αντιμνημονιάστηκε στο ξέμπαρκο; Και πώς μετά ακολούθησαν τα «ουδείς αναμάρτητος!», που ανερυθρίαστα έλεγε για την κωλοτούμπα του στους δημοσιογράφους;… Τι του έκανε η Γερμανίδα;

Και πώς μπόρεσε, η δόλια η Φύρεριν τα ίδια να τα ξανακάνει μετά και στον Αλεξάκη, στον τόσο υπερήφανο αγωνιστή αρχιδιαπραγματευταρά λεβεντάνθρωπο; Τι τους ποτίζουνε και μας τους χαλάνε τους λεβέντες μας, να πάρει η ευχή; Υπάρχει πιο σατανικό σχέδιο υποδούλωσης του αντρειωμένου του λαού μας, που τον πνίγουνε τα δίκια;

Πώς αφήνουμε να μας ελέγχουνε τόσο εξαντλητικά τα ζωτικά μας υγρά;

Μια απάντηση απλή μονάχα δεν τους περνάει από το μυαλό. Ότι η απίστευτη αντιμνημονιακή απάτη, ήταν καλή για να σκαρφαλώσουν επάνω της οι δύο απατεώνες Αντωνάκης και Αλεξάκης, ώσπου να γίνουνε χαλίφηδες στην θέση του προηγούμενου χαλίφη, ο καθείς τους.

Και ότι το φαινόμενο αυτό θα κλείσει μόνο με την απόλυτη ανωμαλαρία της ανόδου των Ναζί (έτσι κλείνει πάντα κάθε τέτοιο Βαϊμαρικό Φαινόμενο) στην εξουσία. Εκτός εάν παραδεχτούνε οι πρωταγωνιστές (τώρα ο Αλεξάκης δηλαδή) την αλήθεια. Και εάν την πούνε φωναχτά στο υπανάπτυκτο εθνικό μας ισλάμ, που προετοιμάζεται για την ολοκλήρωση του φαινομένου…

Να πει ο Αλεξάκης, δηλαδή, ότι στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αντιμνημόνιο, είναι ένα αδιανόητο παρανοϊκό παραμύθι, που όσοι το πίστεψαν, βρίσκονται σε πολύ δυσάρεστη θέση. Και η μόνη λύτρωσή τους είναι εξ ίσου δυσάρεστη, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω…

Και δεν υπάρχει Αντιμνημόνιο, γιατί ενίοτε η ζωή είναι πολύ πιο απλή από τα συνωμοσιολογικά σενάρια, που αενάως γεννοβολάει σαν κουνέλι το καθ’ ημάς ξενοφοβικό εθνικό ισλάμ και ο πολιτικός του βραχίονας, η (ακροδεξιά) Παΐσια «Αριστερά»…

«Πρώτη Ευκαιρία» για Ντιριντάχτα φορ έβερ

Παρ’ όλα αυτά, ο αδιόρθωτος και αμετανόητος Αλεξάκης δεν ζητάει συγγνώμη για την καταστροφική ανωμαλαρία που μας φόρτωσε και ζητάει να του ξαναδώσουμε την «πρώτη ευκαιρία». Δεν μιλάει καν για δεύτερη ευκαιρία ο αδίστακτος ψευτράκος!

Προσπαθεί πάση θυσία να μας αποσπάσει την προσοχή, ώστε να μην μας περάσει από το μυαλό πως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού… Να μας διαφύγει ότι το δις εξαμαρτείν πάντοτ’ ανδρός χαζού.

Η υπό την ηγεσία του γραφειοκρατική ομάδα ξελιγωμένων εξουσιαστών, μόλις έπιασε τα γιοφύρια, συνειδητοποίησε την ανικανότητά της να αντιμετωπίσει το χυδαίο αντιμνημονιακό αντιμάμαλο που η ίδια προκάλεσε, προκειμένου να καταλάβει την εξουσία.

Και απέφερε το τραγικό μπάχαλο, μετά από το αμήχανο Αντάρτικο Χρόνου. Επειδή ψαχνόταν εναγωνίως να βρει κάτι συγκεκριμένο να κάνει. Και δοκίμαζε το κάθε ό, τι να’ ναι που κατέβαζε η κούτρα των τυχοδιωκτών συνεργατών του. Και αυτήν όλη την πανάθλια σούπα, που έφερε τρομακτική καταστροφή, την ονομάζει σκληρή διαπραγμάτευση ο απίθανος απατεωνίσκος της καρδιάς μας!

Σε αυτό το κλίμα, όλοι οι αφελείς αντιμνημονιακοί θιασώτες του αγωνιστικού ντιριντάχτα, καταλαβαίνουν ότι κάτι πάει στραβά, γιατί προφανώς η κωλοτούμπα έχει συμβεί αμετακλήτως… Απλώς δίνουν την παρανοϊκή εξήγηση, όχι την προφανή. Όχι δηλαδή ότι αναγκάστηκε ο ψευτράκος να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, αλλά ότι η Γερμανίδα τον κέρασε μνημονιακά φαρμάκια και αυτός κιότεψε…

Έτσι, ο πολλαπλά ακυρωμένος κ. Γλέζος, μαζί με τα άλλα τα παιδιά, πετάχτηκε εκτός τραίνου δείχνοντας την φρεσκάδα του και τραγουδώντας «Εμπρός ΕΛΑΣ, ΕΛΑΣ, ΕΛΑΣ, για την Ελλάδα, το δίκιο και τη λευτεριά!». Γιατί όχι, όσο τέτοιες ψαλμωδίες το γοητεύουνε το καθ’ ημάς ισλάμ;

Οι επάλξεις, τα μετερίζια και όλα τα συμπαρομαρτούμενα κυρίζια είναι αποτέλεσμα μιας βαθειάς θρησκευτικότητας που έχει το βαθύ εθνικό μας ισλάμ στον τρόπο του. Από αυτό το κλίμα αναπηδούν οι αέναες κροτίδες του αντιστασιακού και γενικότερου αγωνιστικού ντιριντάχτα, με το οποίο είναι γαλουχημένη η κοινωνία μας σε στυλ «Με αγώνες, με αγώνες, μας εφύγαν οι σιαγόνες!»…

Ο γελοίος πάντοτ’ ευκολοπίστευτος λαός, που τσιμπάει στα πιασάρικα συνθήματα, καλόβολα κάθεται να χειραγωγηθεί… Μόνο ντιριντάχτα δόστου και πάρτου τα σώβρακα… Μόνο πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, όλοι στη μάχη για το δίκιο και τη λευτεριά. Αγώνες, που χρειάζονταν επί Χούντας και δεν δόθηκαν, ενώ είναι άχρηστοι επί δημοκρατίας, αλλά δίνονται εν ου παικτοίς…

Όλη αυτή η ντιρινταχτισμένη κλεφτουριά ξαναμμένη και στα κόκκινα, τρέχει λες και έχουμε Κατοχή ή Χούντα. Μα έχει τη βεβαιότητα ότι έχουμε Γερμανική Κατοχή και Χούντα Τραπεζιτών, αφού η γελοιότητα του ποπολαρισμού είναι κυρίαρχη. Και αυτά τα έχει καταστήσει βεβαιότητα του χειραγωγημένου οχλοπολτού.

Έτσι ακούμε για τον ωραίο ασυμβίβαστο συμβιβασμό, που έφερε το αντιμνημονιακό μνημόνιο, όπως το πέτυχε ο Αλεξάκης της καρδιάς μας. Και διαχέονται στα κορμιά μας ρίγη συγκλονιστικής συγκίνησης. Ο ασυμβίβαστος συμβιβασμός που θυμίζει τον μεγάλο Τζανγκουέρο, τον άνθρωπο που πάλευε με τον εαυτό του. Με κάτι λαβές σαν της κυρά Θεανώς, που λέει «υπογράψαμε, αλλά δεν υιοθετούμε το μνημόνιο!». Και πχιο γελοίοι πεθαίνουμε.

Ενώ ο (εντελώς) Ψεκαζμένος λέει με το αδαές και ημιμαθές θράσος του «το δικό μας δεν είναι μνημόνιο όπως τα άλλα». Υπονοεί ότι τα άλλα τον έχουνε τον πωπό από πίσω, ενώ το δικό μας τον έχει από μπρος. Οι λέξεις έχουνε χάσει από καιρό το νόημά τους, αφ’ ότου η αντιμνημονιακή απάτη είναι ακαταμάχητη και κυρίαρχη. Γιατί να μην ρουφάμε, λοιπόν, μετ’ ευτελείας την πάσαν φιλοκαλίαν;

«Πρώτη ευκαιρία» για γέλια ή για κλάματα;

Σημείο προς σημείο καταρρίπτεται ο μικρός ποταπός άρχοντας του ψεύδους, όταν με θράσος μας ζητεί την φαιδρή «πρώτη ευκαιρία».

Δεν βρήκαμε την ευκαιρία να κυβερνήσουμε εφτά μήνες τώρα, λέει, γιατί είχαμε δώσει όλη την ψυχή μας στη σκληρή διαπραγμάτευση για το δίκιο του λαού μας… Ο απίστευτος απατεωνίσκος που ταπείνωσε τη χώρα και τους κοψοτέτοιους που τον πίστεψαν, καμωνόταν επί μήνες ότι έκανε σκληρή διαπραγμάτευση.

Και πήγαινε φωνασκώντας σαν το ποντικάκι στη φάκα της σαστισμένης γάτας. Και φυσικά μας τράβαγε κι εμάς μαζί του στον πάτο των εθνών και μας εξέθετε ως χώρα και λαό σε ανείπωτους κινδύνους. Κάποιοι από αυτούς επιβεβαιώθηκαν ως καταστροφές, χάρη στην ανικανότητα του θρασύτατου απατεώνα, που όλοι μας εξουσιοδοτήσαμε να μας σώσει…

Τώρα συντελείται η κρίσιμη διεργασία, που θα καταλήξει στην επάνοδό του ή στο όπου φύγει φύγει με χίλια του Μεγάλου Τιμονιέρη Αλεξάκη. Τον βλέπουμε όλες αυτές τις μέρες να αναμασάει τα τσιτάτα των διαφημιστών, στον άνευρο και απολιτίκ λόγο του.

Και δόστου τηλεοπτικά σποτάκια για πλύση εγκεφάλων, έτοιμων να ξαναρουφήξουν το ξενοφοβικό «αριστερό» ψεύδος. Το στόρυ με τον Μικρό Ήρωα Αλέξη, που πάει και στέκεται όρθιος απέναντι στις δυνάμεις Κατοχής και μόνος εναντίον όλων τους κάνει με τα κρεμμυδάκια. Κι ας είναι εντελώς αλλιώς η πραγματική ζωή…

«Θέλω αυτόν που στέκεται όρθιος» (στην πραγματική ζωή όταν κατάλαβε τι έκανε, έπεσε άνευ όρων στα τέσσερα κατά πως λέει και ο ακροδεξιός συνεταιράκος του)…

«Θέλω να με υπολογίζουν, να μου λένε την αλήθεια» (από την πολλή αλήθεια που σου λένε έπαθες αναφυλαξία)…

«Θέλω αυτόν που δεν φοβάται να τα βάλει με τη διαφθορά και με τα συμφέροντα» (και δεν λέμε ότι δεν αγγίξαμε όχι μόνο τη μεγάλη διαφθορά, αλλά ούτε κυρίως και τη διευρυμένη μαζική μικροδιαφθορά, που είναι το μεγάλο πρόβλημα. Και σιγά μην τα βάλει μαζί της το Κόμμα της Μικροδιαφθοράς)…

«Θέλω αυτόν που δεν υπηρετεί κανένα συμφέρον» και που θα υπηρετεί μόνο όλα τα συντεχνιακά συμφέροντα του Πελατειακού Παρακράτους, αυτού που διέλυσε τον τόπο…

Στις 20 Σεπτέμβρη ξεμπερδεύουμε με το παλιό. Εμ, βέβαια, το καινούργιο να λέγεται… Το καινούργιο που είναι έτοιμο να μοιράσει λεφτά που δεν υπάρχουν. Να διορίσει κουμπάρους και ξαδέρφια. Να διοικηθεί από μια σάπια Δημόσια Διοίκηση. Και να δώσει κίνητρα δημιουργίας σε ένα καταθλιπτικό απεγνωσμένο νεόκοσμο, που ψάχνεται μόνο για ένα διορισμό σε μια φραπεδιάρικη ανύπαρκτη θέση εργασίας…

Τώρα ζυμώνεται σιγά σιγά στο μυαλό του βραδέος οχλοπολτού η πραγματικότητα: α. Υπήρχαν και χειρότερα, δραματικά χειρότερα, τόσο δραματικά που ακόμα τίποτε δεν είδαμε και όμως ήδη ο πισινός μας τσουρουφλίζεται… β. δεν είχε κανένα ηθικό πλεονέκτημα η «Αριστερά», άλλωστε είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι αποτελεί την νέα μάσκα ΤΟΥ Συστήματος και την μετεξέλιξη ΤΟΥ Καθεστώτος

Κοψοχέρηδες και Κοψοτέτοιοι

Γιατί ακονίζουνε μαχαίρια οι κοψοχέρηδες, πατέρα; Πυκνώνει ολοένα ο αριθμός εκείνων που εθελοντικά και αβίαστα δηλώνουν κοψοχέρηδες. Μα τόσο γρήγορα, πριν περάσει το δωδεκάμηνο; Φαίνεται, η καταστροφή είναι αρκετά μεγάλη, για να χρειαστεί να περάσει ολόκληρος χρόνος χωρίς να φρηκάρει ο οχλοπολτός. Και κάνει εντύπωση, γιατί στο πέρασμα αυτής της καμένης δεκαετίας, συνήθως οι κοψοχέρηδες το καθυστερούσαν λιγάκι το άθλημα.

Οι του Κωστάκη περίμεναν πέντε χρόνια για να νοιώσουν την ευεργεσία του στο πετσί τους και να καταλάβουν ότι ο τύπος σκότωσε αμέριμνα τον τόπο, με την άγνοια και την ανικανότητα να σταματήσει το πάρτυ της καταστροφής. Οι του Γιωργάκη ξύπνησαν στη διετία και άρχισαν να νογάνε νωρίτερα ότι λεφτά δεν υπήρχαν. Όπως και οι του Αντωνάκη παρομοίως βγήκαν στο μεϊντάνι εντός διετίας και τον πέταξαν εκτός τραίνου.

Τι ακριβώς συνέβη τώρα; Άρχισε να γίνεται εξυπνότερος ο σοφός οχλοπολτός; Όχι! Απλώς, ο μεν Γιωργάκης κοιμόταν, όσο ο Κωστάκης μας διέλυε. Ενώ ο Αντωνάκης ξελιγωμένα άρχισε να στήνει αντιμνημονιακά παραγάδια, προκειμένου να βάλει τρικλοποδιά στο Γιωργάκη και να του πάρει την καρέκλα, παρασύροντας μαζί στο γκρεμό και την ήδη πληγωμένη χώρα.

Όσο για τον Αλεξάκη, ήδη από την άνοδο Αντωνάκη (παρά τρίχα θα είχε βρεθεί στη θέση του), αφού είχαν ήδη διαγκωνιστεί στην αντιμνημονιακή πιπερολογία, την έκανε τη διαβρωτική δουλειά από όσο νωρίτερα μπορούσε. Έτσι η περιοδικότητα της εμφάνισης των κοψοχέρηδων διαρκώς συμπιέζεται, γιατί πυκνώνει η εξέλιξη των συμπτωμάτων της λαϊκιστικής εξαθλίωσης. Χρεωκοπήσαμε αφού…

Και λόγω αντίθετων ενδείξεων από πλευράς στατιστικής, αφού δεν μπόρεσαν οι επικοινωνιολόγοι του Αλεξάκη να διανοηθούν την ηθική κατρακύλα του στη συνείδηση του ατιμασμένου οχλοπολτού, τώρα ο Μεγάλος Τιμονιέρης κινδυνεύει να συντριβεί. Και να φάει την αναπάντεχη «αριστερή παρένθεση», θεωρώντας ότι μια νίκη δεν διαλύεται σε έξη εφτά μήνες, όσο μεγάλες καταστροφές κι αν απέφερες στα κορόιδά σου…

Η ολοένα και επιταχυνόμενη κλιμάκωση του φαινομένου «κοψοτέτοιοι», πράγματι, οφείλεται στην αδιέξοδη χρεωκόπο πορεία του Δυνάστη Πελατειακού Εθνολαϊκισμού. Περιμένουμε με ενδιαφέρον την εξέλιξη του φαινομένου, λοιπόν, φτάνοντας στο προεκλογικό σήμερα.

Έφταιγε η απίστευτη καταστροφική ασχετίλα του Αλεξάκη της καρδιάς μας, συνοδευμένη από το θράσος που όμοιό του δεν ξανάδαμε στη Μεταπολίτευση, ώστε ήρθε κι έδεσε το κοψοχεριλίκι αποφασιστικά γρήγορα… Χωρισμένα στα τρία τα περιστεράκια που τσίμπησαν στην Πρώτη Φορά «Αριστερά» φιλολογία του, κατηγοριοποιούνται ως εξής.

Σε μια κατηγορία πάει ο ΣΥΡΙΖΑίος που κατέκοψε το χέρι του και τώρα ετοιμάζεται να το ξανακόψει για κάποιον άλλο. Σε μια άλλη κατηγορία καταγράφεται ο Κοψαμελετητίδης. Εκείνος που κατέκοψε τα γεννητικά του όργανα, γιατί έπαθε βαρειά κατάθλιψη από την απογοήτευση του αδικαίωτου αντιμνημονισμού του. Και σε μια τρίτη κατηγορία εντάσσεται αυτός που θα ξαναψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.

Μην ξεχνάμε, κοψοχέρηδες δεν είναι μόνο οι καλοπροαίρετοι που εξαπατώνται και όθεν ψιλοαπογοητεύονται. Είναι και οι κακοπροαίρετοι πελάτες, που θυμώνουν για την ανικανότητα ΤΟΥ Συστήματος να υποστηρίξει το πλέγμα των υπερβολικών απαιτήσεών τους και ενίοτε γίνονται έξω φρενών. Οι κοψοχέρηδες είναι συμφεροντολόγοι, όχι ιδεολόγοι.

Η δεύτερη κατηγορία έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η ερωτική τους απογοήτευση από την εξαπάτηση του αρχηγού έχει ιδεολογική χροιά και βάση. Οπότε, στρατιές ηττημένων αποσύρονται. Και απογοητευμένοι, κατά μόνας και με μια φαλτσέτα, ή άλλου είδους λεπίδα, κατακόπτουν τα γεννητικά των όργανα. Τσίπρα ήθελαν, ιδού τώρα την αναπαραγωγική τους ικανότητα απώλεσαν, αυτοτιμωρούμενοι για πάρτη του απατεώνα αρχηγού…

Και καλούν ο ένας τον άλλο γύρω από μια εθνική τηγανιά των αμελέτητων της παρηγοριάς, όπου θα σβήσουνε στα τσίπουρα την αντιμνημονιακή τους καψούρα. Δύσκολες μέρες για το έθνος και την πατρίδα, αλλά με καρτερικότητα και αυτό θα το ξεπεράσουμε, μαζί με τις άλλες καταστροφές που έφερε ο Αλεξάκης της καρδιάς μας.

Σακελλάρης Σκουμπουρδής

Athens Voice

Υ.Γ. 1

Το καθεστώς του αποκλεισμού των ναζί από το δημόσιο διάλογο είναι πολύ επικίνδυνο και επωφελές μόνο για τους ίδιους τους ναζί. Γιατί μόνο στο αδιαφανές και αναερόβιο περιβάλλον του μη διαλόγου μπορούν να παραμένουν ζωντανά τα απίστευτα ψεύδη που αμολάνε και που κανείς δεν μπορεί έτσι να τα καταρρίψει. Αν και είναι τόσο έωλα και τόσο πορθητοί αφύλακτοι στόχοι από τα απλά διαλυτικά επιχειρήματα του κοινού νου…

Έτσι, αυτές οι εκλογές είναι νόθες. Τόσο γιατί το μπόνους των 50 εδρών καθιστά υπερδυνάμεις τα δύο τελειωμένα κόμματα του Πελατειακού Λαϊκισμού. Όσο και γιατί οι ναζί λάθρα θα βγουν τρίτο κόμμα, ως δοχείο απορροής κάθε σκοταδισμένου ανωμαλάρα, που δεν παίρνει χαμπάρι ότι το αντιπολιτικό «αλήτες, προδότες, πολιτικοί!» και ο βλακώδης αντιμνημονισμός είναι εθνοκτόνα ζιζάνια…

«Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι η μόνη εθνική επιλογή!», λέει ο χυδαίος εθνολαϊκισμός του Ναζί…

Το απόλυτο ψέμα που δεν μπορείς να καταρρίψεις, όσο προφυλάσσεται και δεν εκτίθεται σε αναγκαστικό φωτοδότη διάλογο…

Εδώ παρεισφρέει και η τόσο βλακώδης σύνδεση μεταξύ «αριστερότητας» και αντιμνημονιακότητας…

Τα γατάκια τα κουτούτσικα δεν καταλαβαίνουν από την εμπαθή τύφλα τους ότι αν ίσχυε αυτό, τότε ποιος θα ήταν ο πιο αριστερός; Μα ο πιο ανυποχώρητα και γνήσια αντιμνημονιακός. Δηλαδή ο εντελώς Μιχαλολιάκος! Θα πείτε, βέβαια, ότι οι αντιμνημονιακοί ναζί δεν πέφτουν και πολύ μακριά από τους καψερούς τους «αριστερούς» και δεν θα ‘χετε κάνα τρελό άδικο.

Ο Αλεξάκης της καρδιάς μας ακόμα και τώρα προλαβαίνει να πει την αλήθεια. Να πει ότι σκόπιμα μας παρέσυρε στον ανύπαρκτο αντιμνημονισμό, για την καρέκλα και μόνο. Οπότε ήταν μπάφα το καρπούζι του σχετικού αγωνιστικού ντιριντάχτα.

Άρα και δεν αξίζει, τώρα, να γίνει η στραβωμάρα. Όλοι οι ξενοφοβικοί ακροδεξιοί λεβεντοβούβαλοι που ριζοσπαστικοποιήθηκαν στα αντιπολιτικά πεδία της Αγανάκτησης, να φύγουν από το ΣΥΡΙΖΑ και να πέσουν σαν χαζοί στην αγκαλιά του Ναζί. Που, είπαμε, είναι το ρήαλ θινγκ του αντιμνημονισμού...

Αλλά δεν θα την πει αυτή την λυτρωτική αλήθεια. Γιατί φοβάται το διπλό ανάθεμα. Φοβάται μην του αποδώσουμε τότε την ευθύνη ΚΑΙ για την αντιμνημονιακή καταστροφή που μας επέβαλε πέντε χρόνια τώρα, αλλά ΚΑΙ για την ενίσχυση της ανωμαλαρίας των Ναζί, που ήταν έργο της πολιτικής του ανωριμότητας…

Υ.Γ. 2

Το ευρώ είναι μόνο μνημονιακό, αυτή ήταν μια συγκλονιστική αποκάλυψη στη συνείδηση του Αλεξάκη της καρδιάς μας, που ως τον Γενάρη έλεγε πως θέλουμε το ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία. Και πρόπερσι έλεγε ότι το νόμισμα δεν είναι ταμπού…

Η δε λιτότητα εκτός ευρώ θα είναι δραματικά χειρότερη, όπως υποψιαστήκαμε, μόνο αφ’ ότου χάσαμε την επαφή με το μνημόνιο στις τελευταίες δραματικές εξελίξεις, το είπαμε και θα το ξαναλέμε ώσπου να καταστεί βεβαιότητα…

Υ.Γ. 3

Καλή χρονιά στα μαθητούδια, παλιά και νέα, που συνιστούν μια μοναδική εικαζόμενη ελπίδα, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ.