Το διαδίκτυο δεν ξεχνά…

Το διαδίκτυο δεν ξεχνά. Τα γραπτά μας, οι φωτογραφίες που αναρτούμε, οι προτιμήσεις που δείχνουμε και οι δεσμοί που μοιραζόμαστε στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα (Facebook, Twitter, LinkedIn, Pinterest, κ.λπ.) αποθηκεύονται για πάντα.

Αύριο ή σε λίγα χρόνια μπορεί να τα δουν ο εργοδότης στον οποίο πάμε για συνέντευξη, ο νέος μας σύντροφος, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας και οι εχθροί μας. Προσέχουμε λοιπόν τι αναρτούμε στο διαδίκτυο…

Το διαδίκτυο δεν κρατά μυστικά. Το εμπιστευτικό μήνυμα που στείλαμε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μπορεί αύριο να το διαβάζει όλος ο πλανήτης· επειδή κάποιος πάτησε ένα λάθος κουμπί ή επειδή κλάπηκε ο φορητός υπολογιστής του παραλήπτη.

Όταν μια υπηρεσία υπόσχεται ότι θα διαφυλάξει τα προσωπικά μας δεδομένα, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά είναι πραγματικά ασφαλή. Αυτό το έδειξαν οι διαρροές αρχείων της Αμερικανικής Υπηρεσίας Ασφάλειας (NSA) και το έμαθαν τον Ιούλιο με μεγάλο κόστος οι πελάτες της υπηρεσίας εξωσυζυγικών γνωριμιών Ashley Madison.

Προσέχουμε λοιπόν τι αποθηκεύουμε σε υπηρεσίες του διαδικτύου.

Οι υπολογιστές, οι ταμπλέτες και τα τηλέφωνα κρατούν μέσα τους όλη την προσωπική μας ζωή: επαφές, φωτογραφίες, ημερολόγιο, τις κινήσεις μας στον ψηφιακό και στον πραγματικό κόσμο.

Προστατεύουμε την πρόσβαση σε κάθε συσκευή με συνθηματικό, ενημερώνουμε τακτικά το λογισμικό και εγκαθιστούμε νόμιμα μόνο τα ευρέως διαδεδομένα προγράμματα που μας είναι απολύτως απαραίτητα. (Νόμιμα δεν σημαίνει απαραίτητα και ακριβά· το λεγόμενο «ελεύθερο λογισμικό» είναι και νόμιμο και δωρεάν.) Ο κίνδυνος να κάνει κατάληψη στη συσκευή μας ένα άγνωστο θελκτικό πρόγραμμα που εντοπίσαμε σε μια άκρη του διαδικτύου είναι πολύ μεγάλος για να αναλάβουμε το ρίσκο.

Προσέχουμε λοιπόν την υγεία των ηλεκτρονικών συσκευών μας.

Τα συνθηματικά μας (password) είναι τα κλειδιά του ψηφιακού κόσμου. Τα συνθηματικά είναι σαν τα εσώρουχα: δεν τα φανερώνουμε δημόσια, δεν τα μοιραζόμαστε με άλλους και τα αλλάζουμε τακτικά. Αν χρειαστεί κοινή πρόσβαση σε ένα έγγραφο, σε μια υπηρεσία, ή σε ένα λογαριασμό μας (π.χ. του Twitter) υπάρχουν τρόποι να το κάνουμε, χωρίς να μοιραστούμε το συνθηματικό μας. Επίσης, διαλέγουμε συνθηματικά που είναι δύσκολο κάποιος να μαντέψει και δεν χρησιμοποιούμε το ίδιο συνθηματικό σε διαφορετικές υπηρεσίες.

Το διαδίκτυο επιτρέπει σε κάθε απατεώνα του πλανήτη να μας χτυπήσει την πόρτα.

Αγνοούμε συνεπώς χωρίς δεύτερη σκέψη ηλεκτρονικά μηνύματα που μας προτρέπουν να κάνουμε κλικ σε έναν δεσμό, ή να ανοίξουμε ένα συνημμένο, εκτός αν εμείς το έχουμε ζητήσει και το περιμένουμε.

Αν έχουμε οποιαδήποτε αμφιβολία για ένα μήνυμα, το επιβεβαιώνουμε τηλεφωνικά. Δεν πιανόμαστε κορόιδα από μηνύματα που υποτίθεται ότι μας στέλνει η τράπεζά μας, η εφορία, ο πάροχος μιας υπηρεσίας, η «Google Incorporated», τα λαχεία της Αυστραλίας ή ένας πλούσιος έκπτωτος Νιγηριανός υπουργός.

Και κάτι τελευταίο: αν δεν μπορούμε να τηρήσουμε τους κανόνες αυτούς, δεν μπλέκουμε με την πολιτική.

Διομήδης Σπινέλλης

Protagon