Γιατί
οι Σύριοι πρόσφυγες έρχονται στην Ευρώπη και όχι στις πλούσιες Αραβικές χώρες;
Γιατί
επιλέγουν μόνο Χριστιανικές χώρες για να χτίσουν το μέλλον τους και όχι
Μουσουλμανικές ή το γειτονικό Ισραήλ;
Αν
και μιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν την ίδια θρησκεία οι κυνηγημένοι από τον
εμφύλιο πρόσφυγες προτιμούν να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι
προς την Ευρώπη παρά για να ταξιδέψουν στις χώρες του Κόλπου…
Αποτελεί
σίγουρα ένα παράδοξο για όσους παρακολουθούν το θέμα της μετανάστευσης των
προσφύγων της Συρίας. Το γιατί δηλαδή επιλέγουν να περάσουν όλες αυτές τις
δυσκολίες για να βρεθούν στην Ευρώπη, ενώ θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στις
χώρες του Κόλπου.
Εκεί που και αρκετά χρήματα υπάρχουν (λόγω πετρελαίου) αλλά και τα πολιτισμικά στοιχεία (γλώσσα, θρησκεία κ.λπ.) είναι σχεδόν ταυτόσημα. Ενώ και η πορεία προς αυτές είναι μάλλον πιο εύκολη και σίγουρα πιο σύντομη.
Σύμφωνα με δημοσίευμα στο πρακτορείο Bloomberg οι εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο είναι αρκετές. Κατ' αρχήν οι χώρες του Κόλπου, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, εμπλέκεται στην εμφύλια διαμάχη που έχει ξεσπάσει στην χώρα, ενισχύοντας η κάθε μία την πλευρά που θεωρεί πιο κοντά στα συμφέροντα και το θρησκευτικό της δόγμα.
Παράλληλα ενώ παρέχουν και δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να δημιουργήσουν καταυλισμούς προσφύγων μέσα στην Ιορδανία και το Λίβανο, βάζουν πολύ αυστηρούς περιορισμούς για την είσοδο των ομόθρησκών τους στις χώρες τους. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι μετανάστες είναι Σουνίτες, όπως και η πλειοψηφία των κατοίκων στις χώρες του Κόλπου.
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν δώσει πάνω από 540 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή καταυλισμών στην Ιορδανία και το βόρειο Ιράκ. Και θεωρούν ότι είναι καλύτερο για τους ίδιους να βρίσκονται κοντά στις χώρες τους, έτσι ώστε να είναι εύκολο για αυτούς να γυρίσουν πίσω όταν τελειώσει ο πόλεμος.
Όμως όπως φαίνεται αυτή είναι η εύκολη λύση για τις αρχές αυτών των χωρών. Και ένα άλλοθι για να εμπλακούν πιο άμεσα στο πρόβλημα των μεταναστών, στέλνοντάς τους προς την λύση της Ευρώπης. Για κάποιες από αυτές υπάρχουν κάποια «αντικειμενικά» προβλήματα, όπως για παράδειγμα το Κατάρ, όπου οι μόνιμοι γηγενείς κάτοικοι δεν ξεπερνούν τις 30.000.
Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει χώρες του Κόλπου να δέχονται εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από χώρες όπως η Ινδία και το Μπαγκλαντές, οι οποίοι ζουν σε συνθήκες σκλαβιάς εργαζόμενοι στα αμέτρητα έργα του οικονομικού και οικοδομικού θαύματος που συντελείται εκεί. Ως εκ τούτου το δημογραφικό πρόβλημα δεν φαίνεται να αποτελεί επαρκή εξήγηση.
Η ουσία είναι ότι οι χώρες του Κόλπου κάνουν απλά ότι χρειάζεται για να μην εμπλακούν άμεσα στο πρόβλημα. Προσφέρουν την ελάχιστη δυνατή υποστήριξη, κλείνοντας έξω από την πόρτα τους την δυστυχία των ανθρώπων αυτών. Τους οποίους εξωθούν να αναζητήσουν την τύχη τους σε εντελώς ξένες χώρες, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους.
Κάτι που δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στους πιο θετικούς Ευρωπαίους πολιτικούς, οι οποίοι κάνουν λόγο για πραγματικό σκάνδαλο, καθώς χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ξοδεύουν απλά και μόνο χρήματα, χωρίς όμως να θέλουν τους μετανάστες στα εδάφη τους.
Εκεί που και αρκετά χρήματα υπάρχουν (λόγω πετρελαίου) αλλά και τα πολιτισμικά στοιχεία (γλώσσα, θρησκεία κ.λπ.) είναι σχεδόν ταυτόσημα. Ενώ και η πορεία προς αυτές είναι μάλλον πιο εύκολη και σίγουρα πιο σύντομη.
Σύμφωνα με δημοσίευμα στο πρακτορείο Bloomberg οι εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο είναι αρκετές. Κατ' αρχήν οι χώρες του Κόλπου, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, εμπλέκεται στην εμφύλια διαμάχη που έχει ξεσπάσει στην χώρα, ενισχύοντας η κάθε μία την πλευρά που θεωρεί πιο κοντά στα συμφέροντα και το θρησκευτικό της δόγμα.
Παράλληλα ενώ παρέχουν και δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να δημιουργήσουν καταυλισμούς προσφύγων μέσα στην Ιορδανία και το Λίβανο, βάζουν πολύ αυστηρούς περιορισμούς για την είσοδο των ομόθρησκών τους στις χώρες τους. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι μετανάστες είναι Σουνίτες, όπως και η πλειοψηφία των κατοίκων στις χώρες του Κόλπου.
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν δώσει πάνω από 540 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή καταυλισμών στην Ιορδανία και το βόρειο Ιράκ. Και θεωρούν ότι είναι καλύτερο για τους ίδιους να βρίσκονται κοντά στις χώρες τους, έτσι ώστε να είναι εύκολο για αυτούς να γυρίσουν πίσω όταν τελειώσει ο πόλεμος.
Όμως όπως φαίνεται αυτή είναι η εύκολη λύση για τις αρχές αυτών των χωρών. Και ένα άλλοθι για να εμπλακούν πιο άμεσα στο πρόβλημα των μεταναστών, στέλνοντάς τους προς την λύση της Ευρώπης. Για κάποιες από αυτές υπάρχουν κάποια «αντικειμενικά» προβλήματα, όπως για παράδειγμα το Κατάρ, όπου οι μόνιμοι γηγενείς κάτοικοι δεν ξεπερνούν τις 30.000.
Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει χώρες του Κόλπου να δέχονται εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από χώρες όπως η Ινδία και το Μπαγκλαντές, οι οποίοι ζουν σε συνθήκες σκλαβιάς εργαζόμενοι στα αμέτρητα έργα του οικονομικού και οικοδομικού θαύματος που συντελείται εκεί. Ως εκ τούτου το δημογραφικό πρόβλημα δεν φαίνεται να αποτελεί επαρκή εξήγηση.
Η ουσία είναι ότι οι χώρες του Κόλπου κάνουν απλά ότι χρειάζεται για να μην εμπλακούν άμεσα στο πρόβλημα. Προσφέρουν την ελάχιστη δυνατή υποστήριξη, κλείνοντας έξω από την πόρτα τους την δυστυχία των ανθρώπων αυτών. Τους οποίους εξωθούν να αναζητήσουν την τύχη τους σε εντελώς ξένες χώρες, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους.
Κάτι που δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στους πιο θετικούς Ευρωπαίους πολιτικούς, οι οποίοι κάνουν λόγο για πραγματικό σκάνδαλο, καθώς χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ξοδεύουν απλά και μόνο χρήματα, χωρίς όμως να θέλουν τους μετανάστες στα εδάφη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου