Πρώτο εξέπνευσε το «αριστερό ήθος»…

Μ​​εγάλος ντόρος έγινε με το «πρώτη φορά Αριστερά» και στη συνέχεια με το ερώτημα αν η πρώτη «αριστερή κυβέρνηση» θα ανατρεπόταν «εκ των έσω». Και τα δύο ζητήματα αποδείχθηκαν καθαρώς θεωρητικά.

Διότι, αυτό που ζήσαμε το επτάμηνο Τσίπρα, ήταν ένα ιδεολογικό-πολιτικό κακέκτυπο της Αριστεράς.

Με το ίδιο πνεύμα ουδέποτε υπήρξε περίπτωση «αριστερής παρένθεσης», αλλά μάλλον βιώνουμε μια πρωτόγνωρη και ιλαροτραγική κατάσταση, στον χώρο της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς...

Αν θέλετε να ανατρέξουμε στην πρώτη απόδειξη κατάρρευσης του αριστερού μύθου, πρέπει να γυρίσουμε και στην πρώτη κυβερνητική εξαγγελία του κ. Τσίπρα. Ο νέος και «παντοδύναμος» πρωθυπουργός ζήτησε από τους βουλευτές του να μην κάνουν χρήση του προνομίου για δωρεάν αυτοκίνητο.

Οι βουλευτές του αντέδρασαν άμεσα και δυναμικά. Η πρώτη «σπίλωση» του «αριστερού ήθους» αντιμετωπίσθηκε παθητικά από τον κ. Τσίπρα, που δήλωσε: «Ενιωσα άσχημα όταν έμαθα ότι σε συνεδρίαση της Κ.Ο. (!) βουλευτές αντέδρασαν και διαφώνησαν με την οδηγία να μην παίρνουν δωρεάν αυτοκίνητο. Αντέδρασαν να δίνουν 300 και 400 ευρώ, όταν παίρνουν 6.000 μισθό», σημείωσε «με έκπληξη και ενόχληση» ο πρωθυπουργός, για να προσθέσει:

«Να μην γίνουμε σαν τους άλλους. Εμείς ήλθαμε, για να ανατρέψουμε δομές και προνόμια». Προσωπικά, δεν πιστεύω πως η πρωθυπουργική «έκπληξη και ενόχληση» είχαν οποιαδήποτε δόση ειλικρίνειας.

Αν ο κ. Τσίπρας ένιωθε κάτι τέτοιο, είχε όλη την δύναμη να επιβάλει την «οδηγία» στους βουλευτές, όπως διέθετε και την πλειοψηφία να καταργήσει αμέσως το «προνομιακό δικαίωμα». Αλλωστε, μετά την πρώτη «σπίλωση», ακολούθησε, ταχύτατα, η πλήρης καταρράκωση του περιβόητου «αριστερού ήθους». (Αθρόες προσλήψεις συγγενών και φίλων στο Δημόσιο, χρηματικές διασυνδέσεις υπουργών με υποθέσεις απολυμένων υπαλλήλων, αποκαλύψεις «αριστερών» καταθετών στο εξωτερικό, κρούσματα εξαγωγής συναλλάγματος, λαθραίας ή «εγκαίρου», εν όψει των «επερχομένων» capitals controls, κ.λπ.).

Πρόκειται για μια -μόλις επτάμηνη- «συγκομιδή», έναντι της οποίας μάλλον ωχριά το πολύχρονο «παλιό» και αποδεικνύει, ως αναπόδραστα θνησιγενές το «νέο». Και πέραν τούτων.

Προκύπτει, πλέον, σαφέστατα, ότι το «πρώτη φορά Αριστερά», προήλθε και βασίσθηκε, όχι σε Αριστερούς, αλλά σε βουλιμιώντες για την εξουσία. Ηταν το μόνο «κίνητρο», που διατήρησε, επί ένα επτάμηνο, ενιαίο το συνονθύλευμα των κυβερνώντων. Ετσι εξηγείται το γιατί η πλειονότητα των «ιδεολόγων», που αντέδρασε δυναμικά και αποτελεσματικά στην αφαίρεση του δωρεάν αυτοκινήτου, υπέγραψε «στα τέσσερα» (για να θυμηθούμε τον... αγέρωχο κ. Καμμένο) το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο.

Ωστόσο, υπήρξαν και μερικές αριστερές «εκλάμψεις». Κυριότερη ήταν η απόπειρα ισοπέδωσης της Παιδείας, με την επιβολή «ισότητας», μεταξύ Αριστείας και Μετριότητος, η οποία, δυστυχώς, ήταν εκτός της «επαχθούς» εποπτείας των εταίρων. (Ευτυχώς, δεν πρόκαμαν, όπως θα έλεγε ο - γνήσια αριστερός- Χαρίλαος Φλωράκης).

Ομως, το «δεν πρόκαμαν», δεν έχει καταστεί τελεσίδικο. Οι γιαλαντζί αριστεροί του κ. Τσίπρα, τους οποίους, άλλωστε, ο ίδιος επανατοποθετεί, ως εκλόγιμους, θα επιχειρήσουν ξανά να εκφράσουν την «αριστεροφροσύνη» τους στους ξέφραγους, από την Ευρώπη, τομείς.

Οπως η διάλυση της Παιδείας, η κομματικοποίηση του Κράτους, η αναβίωση του κομματοσυνδικαλισμού, η ναρκοθέτηση των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδύσεων, κ.λπ.

Αρκεί να έχουν την ευκαιρία. Ή -καλύτερα- να τους δώσουμε εμείς το «δικαίωμα», την ερχόμενη Κυριακή...

Στάμος Ζούλας

Καθημερινή