Το φαινόμενο «Αλέξης»!

Ότι και να λέμε, κι εγώ ειδικά έχω πει πάρα πολλά, για την ανεπάρκεια του Αλέξη Τσίπρα, η πραγματικότητα είναι ότι ο πρωθυπουργός μας αποτελεί ένα ιδιαίτερο φαινόμενο.

Δοξάστε με... γίδια!

Ένα φαινόμενο που θα πρέπει να αναλυθεί ενδελεχώς από πλευράς πολιτικής επιστήμης, αλλά και ψυχολογίας (της μάζας). Όχι όμως τώρα.

Ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος να μπορέσουν να  βγάλουν κάποτε άκρη, σκύβοντας με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πάνω από τα σημερινά περίεργα πολιτικά τεκταινόμενα ... σήμερα όμως, όπως όλα δείχνουν ο Αλέξης καβαλάει αγέρωχος το κύμα και είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Πως τα καταφέρνει άραγε; Ποιο είναι το μυστικό του;

Πως γίνεται και ένα νεαρό (σχετικά) παιδί, που εν έτει 2015 δηλώνει «κομμουνιστής», χωρίς κανένα ιδιαίτερο προσόν, χωρίς καμιά ιδιαίτερη παιδεία, χωρίς κουλτούρα, χωρίς κατάρτιση, χωρίς οικογενειακές πολιτικές πλάτες… χωρίς… χωρίς…  πως μπορεί και πείθει έναν από τους πιο απείθαρχους λαούς του πλανήτη;

Και άντε τον Ιανουάριο δεν είχε ακόμη δοκιμαστεί, και μπορεί η πλειοψηφία των χειμαζόμενων Ελλήνων να πίστευε πραγματικά πως ο πρώην κνίτης  καταληψίας θα έσκιζε το απεχθές μνημόνιο, θα έπαιζε τον ζουρνά και θα χόρευαν οι τοκογλύφοι, και στο τέλος, εκτός από την Ελλάδα θα άλλαζε και την Ευρώπη γκρεμίζοντας τον καπιταλισμό! Με την μαντάμ Μέρκελ να παρακολουθεί ανήμπορη να αντιδράσει στο κύμα του τσιπρισμού που θα σάρωνε τον πλανήτη…

Σήμερα όμως; Μετά από τους επτά πιο καταστροφικούς για τη χώρα μήνες από την εποχή της κατοχής; Με τον Αλέξη να κάνει την πιο θεαματική κωλοτούμπα όλων, να υπογράφει (κυριολεκτικά στα τέσσερα) την πιο σκληρή συμφωνία, και να γίνεται περίγελως σε όλη την Ευρώπη; Καθιστώντας την χώρα μας παράδειγμα προς αποφυγή, και τους πολίτες της τους νέους «Αλβανούς» της ΕΕ;

Πως μπόρεσε και έκανε το θεαματικό εκλογικό comeback, έχοντας χάσει ολόκληρη την αριστερή παρέα του που τον στήριζε χρόνια τώρα, δεχόμενος αήθεις επιθέσεις ακόμη κι από την κολλητή του  ζουρλή, που την είχε κάνει πρόεδρο της Βουλής, ακόμη κι από τον Δρα Μπαρουφάκη που τον είχε κάνει παγκοσμίως διάσημο, ακόμη κι από την τρελοκαμπέρω την Ραχήλ, που την είχε δεχτεί στο κόμμα του κόντρα σε κάθε λογική και αριστερή φωνή;

Τώρα, όχι μόνο ο Αλέξης είναι και πάλι πρωθυπουργός, αλλά όλα εκείνα τα βαρβάτα ονόματα της ελληνικής (γιαλαντζί) Αριστεράς, που χρόνια τον συντρόφευαν, και που τον έκαναν αυτό που είναι, έχουν όλα εξαφανιστεί (τουλάχιστον από την βουλή), ενώ ο Αλέξης πανηγυρίζει στο Μαξίμου αγκαλιά με τον … συγκαμένο.

Τους εξαφάνισε όλους ο Αλέξης… τον Λαφαζάνη, την Βαλαβάνη, τον Λαπαβίτσα, την ζουρλή, τον Γλέζο, ακόμη και τον τιτανοτεράστιο Αριστερό αγωνιστή του λαού, τον Στρατούλη!

Όπως πιο πριν είχε εξαφανίσει τον μέντορά του Αλέκο Αλαβάνο.

Όπως σε κάποια φάση εξαφάνισε και τον κυρ Φώτη τον Κουβέλη, που ακόμη περιμένει το τηλεφώνημα του Αλέξη για να ράψει κοστούμι Προέδρου.

Και να ήταν μόνο αυτοί;

Που είναι ο πολύς Βενιζέλος;

Που είναι ο Σαμαράς;

Που είναι ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου;

Που είναι ο Κωστάκης ο κουρασμένος;

Που είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης;

Που είναι σήμερα ο Μεϊμαράκης;

Όλοι αυτοί είναι στην άκρη, στο παρασκήνιο, σχεδόν ξεχασμένοι, ενώ οι προβολείς είναι σταθερά πάνω στον Αλέξη. Την ελπίδα της Ευρώπης!

Και τους μοιράζεται μαζί με έναν εξίσου ανεπαρκή λαοπλάνο, τον κολλητό του τον συγκαμένο, ο οποίος με ένα ποσοστό της τάξης του 3.4% όχι μόνο επιβιώνει πολιτικά, όχι μόνο ρυθμίζει το παιχνίδι, αλλά συγκυβερνά σε μια «αριστερή» κυβέρνηση επί ίσοις όροις… απειλώντας να υπουργοποιήσει ακόμη και την Ξουλίδαινα, κι όλα αυτά επειδή έμεινε πιστός στον νεομνημονιακό Αλέξη, την ώρα που οι άλλοτε σύντροφοί του απ τα παλιά τον εγκατέλειψαν και τον επικήρυξαν ως νέο … γερμανοτσολιά.

Θα μου πείτε ότι αν ο συγκαμένος είχε στοιχειώδη αξιοπρέπεια θα είχε παραιτηθεί προ πολλού, αφού όπως ο ίδιος διατυμπάνιζε μήνες τώρα, προτιμά να φύγει από την πολιτική παρά να υπογράψει μνημόνιο… βέβαια ποιος έχασε την αξιοπρέπεια για να τη βρει ο Πανούλης; Ο οποίος μαζί με τον Αλέκο Φραπεδιάρη, μιλάνε τώρα για μια συμφωνία αναπτυξιακή… και όχι για μνημόνιο! Αυτά είναι λόγια των δοσίλογων λένε, που υπέγραφαν τα  μνημόνια στα τέσσερα.

Εν πάση περιπτώσει έτσι έχει η κατάσταση, με τον Αλέξη να «κερδάει» τις εκλογές ακόμη και με κλειστές τις τράπεζες, ακόμη και με την ανεργία να σπάει ρεκόρ, ακόμη και με τη χώρα πλημμυρισμένη από λαθρομετανάστες, ακόμη και με το μελάνι της υπογραφής του στο νέο αριστερό μνημόνιο να μην έχει καλά καλά στεγνώσει.

Πως τα καταφέρνει; Η απάντηση (για μένα) είναι απλή: Ο Έλληνας (ανέκαθεν) αρνείται την πραγματικότητα, και πάντα (από την αρχαιότητα) σιγοντάρει αυτούς που θα του χαϊδέψουν τα αφτιά, λέγοντάς του πόσο ανώτερος είναι, και πως τον κυνηγάνε οι κακοί οι ξένοι, και πως αυτός θα τους σώσει. Άσχετα αν πάντα στο τέλος μας έσωζαν οι κακοί οι ξένοι, και καθάριζαν για πάρτη μας την βρώμικη μπουγάδα, ενώ εμείς απλά τρωγόμασταν μεταξύ μας (συνήθως για τα δανεικά κι αγύριστα).

Επίσης, επειδή τις δυο τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ιδιωτική τηλεόραση, και η τεχνητή ευμάρεια σε συνδυασμό με την απόλυτη ισοπέδωση στα πάντα δημιούργησαν έναν νέο Έλληνα, ημιμαθή, καλοπερασάκια, κενό, και άλλα πολλά… αυτός που επιπλέει πολιτικά δεν μπορεί να είναι κάτι το διαφορετικό από τον μέσο ψηφοφόρο. Κατώτερος ναι, ανώτερος όχι.

Γι αυτό, και επειδή ο Αλέξης προσωποποιεί τον μέσο καπάτσο ημιαγράμματο μπατακτσή νεοέλληνα, που πάντα τα καταφέρνει με απειλές, φωνές, εκβιασμούς, κούφια λόγια, γλύψιμο, κλπ… γι αυτό και αρέσει. Είναι ο καθρέφτης της δικής μας ανεπάρκειας.

Ένας γνήσιος δηλαδή, έστω Τζανετάκος, ένας από εμάς, που μπορεί να  τον σφαλιαρίζουν οι κακοί ξένοι, αλλά στο τέλος, με την αγνότητά του, με την καπατσοσύνη του, με την λεβεντιά του, πάντα κερδίζει το κορίτσι.

Όπως και να έχει, το φαινόμενο Αλέξης θα μας απασχολεί για πολύ.

Μπορεί η διακυβέρνησή του να αποδειχθεί όντως μια αριστερή παρένθεση, αλλά ο ίδιος θα μας κατσικωθεί για πολλά ακόμη χρόνια, αφού αποδεικνύεται μαέστρος της κυβίστησης, μάγος της εξαπάτησης, και άρα ο ιδανικός πολιτικός ηγέτης για έναν λαό που έχει χάσει από καιρό την μπάλα…

Του βαράω λοιπόν προσοχή, και αναφωνώ: Ave Alexis, morituri te salutant….

Strange Attractor

ΥΓ- Να σημειώσουμε ότι ένα ακόμη βέλος στη φαρέτρα του Τσε Παπάρα, εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους και τις οικογένειές τους, είναι και οι μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, που σε εκλογικά ποσοστά του δίνουν τεράστια φτερά.

Είναι, λένε, σέξι και γλυκούλης ο στραβοστομιασμένος ζουμπάς… αφού και εδώ  ο Αλέξης καλύπτει τις φυσιογνωμικές προδιαγραφές: Ούτε πολύ όμορφος, ούτε πολύ άσχημος, ούτε ψηλός, ούτε κοντός, ούτε γυμνασμένος, ούτε λαπάς… και μάλιστα με χαμόγελο, είναι δηλαδή ο μέσος Έλληνας, the boy next door,  και άρα ακίνδυνος για παράπλευρες συνέπειες ενός άνομου φλερτ, ή μιας ονείρωξης… αφού δεν απειλεί τον σύζυγο, που τον θεωρεί χειρότερο απ’ αυτόν εμφανισιακά, και άρα δεν τον ζηλεύει, αλλά  ούτε είναι και απρόσιτος στη μέση θείτσα, αφού δεν είναι δα και Τζορτζ Κλούνει…

Ψηφάτε τον λοιπόν άφοβα… λυσσάρες (κυράτσες σε κλιμακτήριο), και αναλύστε τις χάρες του στις ουρές των ΑΤΜ, κι αργότερα σε αυτές των συσσιτίων.

ΥΓ 2- Κάποιοι νεοδημοκράτες, στα πλαίσια της αμήχανης ενδοσκόπησης και της αναζήτησης νέου αρχηγού λόγω ήττας, άρχισαν ήδη να μιλάνε για την ανάγκη εύρεσης ενός «αντι-τσίπρα», όπως κάποτε ο Μητσοτάκης ήταν ο «αντι-Ανδρέας».

Και αναφέρουν ως τέτοιον τον Απόστολο Τζιτζικώστα!

Τους πληροφορώ ότι ο Τζιτζικώστας δεν είναι ούτε και μπορεί να είναι ο «αντι- τσίπρας», διότι είναι «φιρφιρίκος» (όχι απαραίτητα κακό) και κάθε άλλο παρά καθρέφτης του μέσου Έλληνα, ενώ ο Αλέξης είπαμε είναι το λαϊκό παιδί, η σαρξ εκ της σαρκός του μέσου ανεπρόκοπου συριζαίου αφισοκολλητή (πρώην πασόκου).

Για να νικηθεί λοιπόν ο Αλέξης, αφού πλέον τον φάγανε τον Σαμαρά τα εσωτερικά φέουδα της ΝΔ, για μένα η μόνη λύση  είναι ο Μαυρουδής (Βορίδης). Έχει όλο το πακέτο.