Ο Πατριώτης …

Ετούτη την ώρα που ένας κύκλος δείχνει να κλείνει, τούτη την ώρα θα σου μιλήσω για τον Αντώνη.

Πολλοί νεόκοποι ή κεκορεσμένοι της πολιτικής θα με διαβάλουν ή θα με πουν ψεύτη.

Δεν αρνούμαι την αγάπη και την προκατάληψή μου για το πρόσωπό του, ούτε όμως κανείς μπορεί να μου αμφισβητήσει την περηφάνια και τη χωρίς κανένα αντάλλαγμα στάση. Όσα πω, πριν τα υιοθετήσεις ή τα αρνηθείς, Έλληνα, να τα ακούσεις και να τα κρίνεις.

Η μεγάλη και μακριά πορεία του Σαμαρά προς τους Έλληνες ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια, τότε στα 26 του, κυριαρχούσαν μέσα του οι φωνές της προγιαγιάς του για τη μία και μοναχική πατρίδα. Σε κάθε γωνιά του σπιτιού της Κηφισιάς υπήρξε ο αντίλαλος από μια γυναίκα που δεν κατάφεραν ποτέ να σκλαβώσουν, γιατί πέταξε πριν την πιάσουν…

Τούτες οι φωνές τον στοίχειωσαν…

Δε θα σου πω για το δρόμο που περπάτησε, που είναι λίγο- πολύ γνωστός, πάντοτε στη λεπτή γαλάζια γραμμή, με μόνο κριτήριο τη συνείδησή του, από τα σκισμένα γαλόνια του κλαδάρχη αστυνομικού διευθυντή το ’83 στα σαλόνια του υπουργείου Οικονομικών το ’89, στα αλώνια του ΥΠΕΞ το ’91 και στην απόλυτη σύγκρουση του Μακεδονικού.

Στα μυστικά του Βάλτου πάντα έψαχνε την Κούγκα του και όταν το ’93 τη βρήκε, την υπερασπίστηκε με το τραγούδι του Ζέζα στα χείλη μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη.
Η Λαϊκή Δεξιά των φτωχών νοικοκύρηδων πατριωτών του ευπατρίδη Αβέρωφ ήταν πάντα το αστέρι που του έδειχνε το δρόμο και όταν ο μοναδικός πρίγκιπας της δεξιάς αποφάσισε, βρήκε τη δύναμη να μη γίνει βασιλιάς.
Ο δήμαρχος Σερρών το ’92 εξομολογήθηκε ότι «είδε τον υπουργό στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό ολομόναχο, παρατημένο, όμως όλοι οι Μακεδόνες ήταν- είπε- μαζί του». Δε δίστασε, φίλε, ο Σαμαράς να κλωτσήσει καρέκλες για την Ιδέα, για τα κόκαλα του Τέλλου Άγρα.
Πάντοτε το αγαπημένο παιδί της Δεξιάς, ο Τρελαντώνης της, που μολονότι οι Δεξιοί ένοιωσαν ότι τους πρόδωσε, έπειτα από 20 χρόνια αυτοί οι ίδιοι κινηματικά τον έκαναν αρχηγό τους και μετά αρχηγό της πατρίδας στη δυσκολότερη ώρα της.
Ξέρεις, οι δεξιοί χωλαίνουν σε πολλά, αλλά έχουν, μεταξύ άλλων, οξύ ένστικτο, δεν κάνουν εύκολα λάθη, αμύνονται, δικάζουν, τιμωρούν, μα ξέρουν. Όχι οι κατά περίπτωση δεξιοί, οι ευεργηθέντες, που δε δίστασαν να ζητήσουν τον εκλεγμένο πρωθυπουργό να αφήσει την έδρα της Μεσσηνίας, αυτοί που υπάρχουν εξαιτίας του. Δεν αντέχουν ότι η ιστορία που του χάρισε ένα ολόκληρο λαμπρό κεφάλαιό της, τους αναφέρει ως υποσημειώσεις.

Έτσι είναι, όμως, έτσι ήταν πάντα, η αχαριστία και η προδοσία δεν ήταν ποτέ αστέρι, αλλά αστερίσκος στα μεγάλα κείμενα της ζωής.

Είναι τιμή μας και τιμή του που ως πρωθυπουργός υπήρξε βουλευτής Μεσσηνίας και εάν οι Σαμαρικοί μέχρι σήμερα δεν έχουν μιλήσει, το κάνουν γιατί κρίνουν ότι δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για την πατρίδα. Είναι, όμως, πάντα εδώ, πιο δυνατοί και δικαιωμένοι από ποτέ. Οι υπόλοιποι Μεσσήνιοι δεν ξέρω πώς αισθάνονται για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.
Όταν πήρε το πηδάλιο της χώρας, αυτή αιμορραγούσε και αργοπέθαινε. Κατά κοινή ομολογία, μέσα από λάθη και αστοχίες την κράτησε ζωντανή και τη σήκωσε όρθια, κι ας γονάτισε αυτός. Αυτό, εξάλλου, της αξίζει, όλα όσα ο Σαμαράς πέτυχε ήταν ανέλπιστα και θαυμαστά και κλείνονται μέσα σε μια από τις τελευταίες φράσεις πριν φύγει: «Παρέλαβα χάος και παρέδωσα χώρα».
Η παταγώδης αποτυχία του Σαμαρά και η παντοτινή «αχίλλειος πτέρνα του» ήταν η επικοινωνία. Όταν το 1998, ως φοιτητής, έγραψα για το «εξ αμάξης» αρχικά και για το «ΧΥΜΑ» στη συνέχεια, τον «ΠΑΙΚΤΗ», δεν περίμενα ότι έπειτα από 11 χρόνια, όταν εξελέγη ο Αντώνης αρχηγός της Ν.Δ., θα αποτελούσε τη μόνη πηγή πληροφοριών για όλες τις εφημερίδες της χώρας.

Κολακεύτηκα τότε, ταυτόχρονα όμως απόρησα, «ήταν δυνατόν να μην υπάρχει άλλη πηγή πληροφοριών για το Σαμαρά, να μην έχει φτιάξει ο ίδιος ένα τουλάχιστον μακάρι, προπαγανδιστικό βιογραφικό κείμενό του;» και όμως ήταν, γιατί ο Αντώνης απέτυχε παταγωδώς να πουλήσει αυτό που έκανε. Δε φταίνε οι μετριότητες που στάθηκαν δίπλα του, φταίει αυτός που τις επέλεξε και τις υπερασπίστηκε. Άλλοι κάνουν ένα και το πουλάνε για 100, αυτός ο πλέον άοκνος πρωθυπουργός, κατά κοινή ομολογία, έκανε χιλιάδες και τα χάριζε ή, μάλλον, τα έκρυβε…
Όλη η αγωνία και οι αγώνες του Αντώνη ήταν για τον τρόπο ζωής μας, υπερασπίστηκε μέχρι τέλους τον τρόπο που οι Έλληνες με όλα τα λάθη και τις υπερβολές τους επέλεξαν να ζουν, στην Ευρώπη του φωτός και όχι στα σκοτάδια της ανατολής.
Για μας, τους φίλους του, η πιο μεγάλη προσφορά του δεν ήταν όταν σταθεροποίησε τη χώρα και την οδήγησε στο ξέφωτο, ούτε όταν πέτυχε να γυρίσει το παιχνίδι ως πρωθυπουργός και να ξαναδώσει πικρή αλλά βιώσιμη ελπίδα, δεν ήταν ούτε όταν πιο πριν κινηματικά γκρέμισε τα τζάκια του νεποτισμού στη διαδοχή της ηγεσίας των δεξιών, ούτε καν όταν ακόμη πιο πριν έδωσε τη μάχη για το όνομα και την ψυχή της βόρειας πατρίδας μας – η πιο μεγάλη του στιγμή για εμάς, τα αδέλφια του, ήταν όταν έβρισκε κάθε φορά τη δύναμη να μην αποδράσει, είτε μέσω σίγουρης εκλογικής νίκης στις αρχές του 2014 με πρόωρες εκλογές, είτε με παραίτηση αμέσως μετά την αυτοκτονική απόφαση των Ελλήνων στις αρχές του 2015.

Κατάφερε και στις δύο περιπτώσεις, κι ας το πλήρωσε, να σταματήσει τα παιχνίδια των δραχμολάγνων, να κρατήσει τη χώρα ζωντανή και τον τρόπο ζωής μας επίσης. Τον καμαρώναμε όταν ζητιάνευε στις αυλές της Ευρώπης για χάρη της μάνας – πατρίδας, γιατί για μας και για εκείνον δεν υπάρχει μεγαλύτερος έρωτας απ’ την Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που το μοναδικό σύνθημα που τον ακολούθησε στη μακριά πορεία του αποτελείται από τα ονόματα της πατρίδας και το δικό του μόνον: «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς».
Τον Σαμαρά, φίλε, θα τον κρίνει η ιστορία πλέον, εσύ όμως σκέψου καλά. Πότε παρέλαβε την τύχη σου στα χέρια του, πώς ήσουν και πού πηγαίνεις, πώς την κράτησε, πώς την παρέδωσε και πώς είσαι σήμερα. Τότε θα καταλάβεις πολλά και, κυρίως, ποιοι τον έριξαν και γιατί, θα καταλάβεις τι ευκαιρία, όχι έχασες, αλλά σου έκλεψαν με την υπογραφή σου.
Την αποστολή του απέναντι στην πατρίδα ο Σαμαράς την εκπλήρωσε ακέραια, παρέδωσε καλύτερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβε, σήμερα ξαναμπλέξαμε ως λαός, αλλά δε θα χαθούμε, «είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει», δε χανόμαστε γιατί οι Έλληνες βγάζουμε από μέσα μας Σαμαράδες, ανασφαλείς, θλιμμένους πατριώτες, που θα πέθαιναν για την Ελλάδα.

Ελάχιστοι λαοί το μπορούν αυτό, δεν ξέρω κι άλλον.
Με κουρασμένο χαμόγελο και σιωπηλό, ως φρυκτωρία χαιρετάμε εμείς τον αδελφό μας, το δικό μας Αντώνη, τον Αντώνη της Ελλάδας.

Μεσσήνιος εκ Μεσσηνίας

Θάρρος News