Ο νικητής των εκλογών…

Η παρελθούσα εκλογική αναμέτρηση, εξελίχθηκε σε μεγάλο θρίαμβο του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η νίκη εναντίον της δεύτερης και συσπειρωμένης (;) Νέας Δημοκρατίας με 7,5 μονάδες διαφορά, η εκ νέου συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ. μετά την οριακή είσοδό τους στην βουλή και το εξωπέταγμα της Αριστερής Πλατφόρμας συν των βαριδίων Ζωής, Ραχήλ, Γιάνη και αρκετών ακραίων, γραφικών και ιδεοληπτικών από το κόμμα και από τη Βουλή;

Την προεκλογική περίοδο γίναμε μάρτυρες μιας πρωτόγνωρης δημοσκοπικής ομοφωνίας.

Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις έδειχναν ισοπαλία μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων ή νίκη με πολύ μικρή διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αναποφάσιστοι, προερχόμενοι κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν, φοβούμενοι μήπως τελικά καταφέρει ο Μεϊμαράκης και φέρει ξανά στην εξουσία τη Δεξιά, έτρεξαν τελευταία στιγμή να δώσουν σάρκα και οστά στο «δεύτερη φορά Αριστερά».

Αν προσθέσουμε και την αψυχολόγητη (;) δήλωση του Μιχαλολιάκου περί ανάληψης της πολιτικής ευθύνης της δολοφονίας Φύσσα, τότε αντιλαμβανόμαστε πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του και το μεγαλύτερο μέρος των αναποφάσιστων. Βέβαια, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την γοητεία που ασκεί ο Τσίπρας στα πλήθη, φέρνοντας μνήμες από τον τελευταίο γητευτή των μαζών Ανδρέα Παπανδρέου…

Απορίας άξιο είναι και το γεγονός ότι το 62% του «όχι», που στο δημοψήφισμα ψήφισε εναντίον της γερμανικής πολιτικής, στις εκλογές ψήφισε μαζικά, τον μνημονιακό πλέον ΣΥΡΙΖΑ!

Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω και προσθέτοντας κάποια γεγονότα ακόμα θα διαπιστώσουμε πως είναι αρκετά πιθανό να μείνει ο Τσίπρας στην εξουσία για πολλά χρόνια, δικαιώνοντας τον χαρακτηρισμό αυτού και των συντρόφων του ως μεγίστων τακτικιστών.

Το πρώτο γεγονός είναι η σχεδόν οριακή είσοδος του Ποταμιού στην Βουλή, παρά τις διαφορετικές προσδοκίες των στελεχών του.

Το δεύτερο είναι η επανεμφάνιση μετά από καιρό,  του μυστικοσύμβουλου, όπως έχει γραφτεί, του Τσίπρα, Κώστα Λαλιώτη.

Το τρίτο γεγονός είναι η κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο μετριοπαθείς απόψεις σε ορισμένα θέματα, η ψήφιση του μνημονίου και γενικά μια στροφή προς το πολιτικό κέντρο και την σοσιαλδημοκρατία.

Το τέταρτο είναι η κατάργηση της διαχωριστικής γραμμής μνημόνιο – αντιμνημόνιο και το τελευταίο, ότι το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων και αρκετών βουλευτών και υπουργών πλέον του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από πρώην πασόκους, με τη γνωστή εμμονική δίψα για εξουσία…

Έτσι, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πως η συγκρότηση μιας μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης με αρχηγό τον Αλέξη είναι ante portas! Αυτό επιβεβαιώνεται και από την, όλο και μεγαλύτερη, σύμπτωση απόψεων που παρατηρείται σε πολλά θέματα μεταξύ των τριών προαναφερθέντων κομμάτων κατά την πάροδο του χρόνου και τη συζήτηση που διεξάγεται γύρω από το αυτό το θέμα.

Αν επιπλέον, θέλουμε να δώσουμε τροφή στους συνομωσιολόγους, θα προσθέταμε την περίεργη φήμη περί κατάθεσης υποψηφιότητας για την κούρσα διαδοχής της ΝΔ, από τον προερχόμενο από το ΕΚΚΕ Τατούλη, ώστε να μην υπάρχει δεξιό κόμμα και να δοθεί άπλετος χώρος στη Χρυσή Αυγή!

Ο μεγαλύτερος όμως νικητής των εκλογών δεν ήταν άλλος από την Μέρκελ και τη Γερμανία.

Γιατί συνέβη αυτό; Πολύ απλά γιατί κατάφεραν να εντάξουν στο «σύστημα» και στην πολιτική τους το μοναδικό αριστερό και μάλιστα ριζοσπαστικό, σύμφωνα με τον τίτλο του, κόμμα στην Ευρώπη. Αυτό βέβαια είχε συμβεί από την ψήφιση του 3^ου και κατά τεκμήριο χειρότερου μνημονίου. Τότε είχε γίνει με «κωλοτούμπα» και απόφαση της κυβέρνησης, τώρα με την εκλογική πιστοποίηση της σύμφωνης γνώμης των ψηφοφόρων της, που της ανανέωσαν πανηγυρικά την εμπιστοσύνη τους.

Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι η κατάργηση, εν τέλει, της διαχωριστικής γραμμής μνημόνιο – αντιμνημόνιο και ο αναβαπτισμός των πρώην μνημονιακών στη συνείδηση του κόσμου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, οι Γερμανοί έτριβαν τα χέρια τους όταν «συνθηκολόγησε» ο Τσίπρας. Αν είχε συμφωνήσει νωρίτερα, ήταν έτοιμοι να δεχτούν να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις, ώστε να πετύχουν το στόχο της ενσωμάτωσης της αριστερής κυβέρνησης στο σύστημα εξουσίας τους και έτσι εκ του αποτελέσματος ενισχύεται η άποψη ότι οι 7 μήνες «διαπραγμάτευσης» μας έβλαψαν πολύ, αφού δεν κερδίσαμε τίποτα απολύτως και στο τέλος πετύχαμε(!!!) τη χειρότερη δυνατή συμφωνία.

Εκτός λοιπόν της επιτυχίας των Γερμανών με την ενσωμάτωση του μοναδικού αριστερού (έστω κατ’ επίφαση) κόμματος στην Ευρώπη, τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών έκοψαν το βήχα στα αριστερά ευρωπαϊκά κόμματα, που ονειρεύονταν εξουσία και αναχαίτιση της γερμανικής λαίλαπας.

Με άλλα λόγια, ή γίνεσαι (νέος) ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δέχεσαι τα μέτρα και συνεχίζουμε να σε βοηθάμε, ή γίνεσαι ΛΑ.Ε. και τελειώνεις πολιτικά.

Αυτός, λοιπόν, είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο επιβεβαιώνονται όσοι έλεγαν ότι ο Τσίπρας δεν έπρεπε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Γενάρη του 2015, αλλά να κάνει υπομονή για να μπει ένα λιθαράκι ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, κάτι που πλέον φαίνεται σχεδόν απίθανο, με υπαιτιότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιοι, προτιμούμε να βάζουμε πάνω απ’ όλα το συμφέρον της πατρίδας και όχι το προσωπικό ή το κομματικό. Γι’ αυτό διαφωνούσαμε παντελώς μ’ αυτούς που έλεγαν ότι πρέπει να αφήσουμε τον Τσίπρα να πιεί το πικρό ποτήρι της εφαρμογής των νέων μέτρων, ώστε να στραφεί ο κόσμος εναντίον του και να γκρεμιστεί απότομα απ’ την εξουσία.

Ο λαός όμως είχε διαφορετική άποψη. Βέβαια, στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε με την ψήφο του 17% του εκλογικού σώματος και το 45% της αποχής λέει πολλά για την απαξίωση του εκλογικού σώματος προς τους πολιτικούς.

Μπροστά μας έχουμε δύσκολες μέρες και η εφαρμογή των νέων μέτρων που προέρχονται από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, θα τις κάνει δυσκολότερες. Η κυβέρνηση με τους 155 βουλευτές εκ προοιμίου δεν πατάει γερά στα πόδια της. Οπότε, δεν είναι καθόλου απίθανο να οδηγηθούμε και σε άλλες εκλογές μέχρι να πετύχει ο Αλέξης και οι συν αυτώ, το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ας έχουμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά και ας γίνουμε επιτέλους ενεργοί πολίτες για να δώσουμε ένα τέλος στην κοροϊδία.

Παναγιώτης Κωστόπουλος

Άρδην/Ρήξη