Τι ψηφίζουμε ρε παιδιά;

H ανίκανη, τυχοδιωκτική και ιδεοληπτική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προκαλεί για τρίτη φορά μέσα σε οκτώ μήνες γενικές εκλογές.

Η ούτως ή άλλως γενική παράλυση της διοικητικής μηχανής που έχουν προκαλέσει έχει ήδη φέρει ορατά αρνητικά αποτελέσματα στην παραγωγική, γενικότερα στην οικονομική ζωή, με άσχημες επιπτώσεις κυρίως στον ιδιωτικό τομέα.

Νέα λουκέτα σε επιχειρήσεις, νέες χαμένες θέσεις εργασίας, κι άλλη ανεργία, λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, μεγαλύτερη ύφεση, μεγαλύτερος υποχρεωτικός δανεισμός, επιμήκυνση του χρόνου αδυναμίας δανεισμού του κράτους από τις αγορές.

Ο δημόσιος τομέας επηρεάζεται κι αυτός ανάλογα...

Τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακώματα που στήνονται από ομάδες συμφερόντων που δράνε μέσω των κομμάτων και η πολεμική ατμόσφαιρα που στήνουν δεν ευνοεί την ανάγκη να θέτουμε τα κατάλληλα ερωτήματα για να βρούμε απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας μας. Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος δείχνει για πρώτη φορά από το 2010 να μην βολεύεται στην ευχάριστη αντιμνημονιακή ρητορική, να κατανοεί ότι πρόκειται για απλή δημαγωγία που δημιουργεί ατμόσφαιρα διχασμού.

Αυτήν την ατμόσφαιρα ζήσαμε τα πέντε προηγούμενα χρόνια.

Αυτή έφερε στην πάνω πλατεία, αχνές στην αρχή, τις  φιγούρες των υπερπατριωτών που σύντομα αναγνωρίσαμε στις φάτσες των εγκληματιών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Γρήγορα, περάσαμε στον γενικευμένο πολιτικό τζόγο του «γερμανοτσολιάδικου τόξου», κοινή ιδεολογική πλατφόρμα πάνω και κάτω πλατείας.

Ακολούθησε ένα μεγάλο διάστημα που ήταν αδύνατον να αναγνωρίσουμε την πατρότητα των ανακοινώσεων των εντελώς πατριωτικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, από το περιεχόμενό τους αν δεν διαβάζαμε ποιό απ’ αυτά τα κόμματα την είχε εκδώσει!

Η μόνη, αλλά όχι πάντα ορατή διαφορά τους, ήταν ότι οι μεν λεβεντιές των ΑΝΕΛ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ  δημοσιοποιούσαν τις «απόψεις» τους στο όνομα της πολεμικής αρετής των Ελλήνων, οι δε νεοπρολετάριοι/μαχητές του Περισσού και της Κουμουνδούρου στο όνομα του αντιστασιακού ήθους του ελληνισμού.

Έγκυροι, πάντως, αναλυτές σημείωναν ότι ο γιαουρτοπόλεμος, οι ύβρεις και οι προπηλακισμοί που οι ακροαριστεροδέξιοι πατριώτες εξαπέλυαν κατά των προσκυνημένων γερμανοτσολιάδων, ήταν η σύγχρονη έκφραση του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς ριζωμένου στον υπέρτατο ηθικό νόμο του Προφήτη, γνωστό και ως «νόμο της υπεραξίας».

Η καθ’ ημάς ιδεολογική τζιχάντ κατά των Ευρωπαίων τοκογλύφων σε πλήρη εξέλιξη. 

Συνηθίσαμε να αποκαλούμε την πενταετία 2010-2015 ως περίοδο «της κρίσης», όρος που κατέληξε να συσκοτίσει αντί να διαυγάσει την καταγωγή και την ουσία των προβλημάτων της χώρας μας που αυτή ξαναέφερε στο προσκήνιο.

Η ανάγκη για μία νέα αντίληψη διακυβέρνησης συναινετικού πραγματισμού για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία, εκτοπίστηκε στο περιθώριο, συκοφαντούμενη από όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως, ως νεοφιλελεύθερη απειλή και στην καλύτερη περίπτωση ως αναγκαίο προσωρινό κακό.

Η επάρατος δεξιά έγινε και πάλι το βολικό άλλοθι κάθε αντιδεξιού ψυχάκια που στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει το προσωπικό του αντιδεξιό ντιριντάχτα, πάσχιζε να την ξανακλείσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τα υπόλοιπα ήρθαν…. από μόνα τους.

Οι εγγυήσεις της συνταγματικής ελευθερίας, το σύστημα εξασφάλισης του τρίπτυχου κοινοβουλευτική δημοκρατία-ατομικά δικαιώματα-ανοικτή αγορά, δοκιμάστηκε άγρια, στην αρχή με την υποκατάστασή του από μία πολιτικά θρησκόληπτη Κεντρική Επιτροπή και στη συνέχεια από τα capital controls και τα αποτυχημένα σχέδια μπούκας στο Νομισματοκοπείο, κατάργησης του συστήματος πληρωμών του κράτους και εισαγωγής παράλληλου εικονικού νομίσματος, από τον Τσίπρα και τον στενό ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ για τα οποία ως γνωστόν έφταιγε ο πούστης ο Ντράγκι και όσοι άλλοι προετοίμαζαν την καταστροφή της Ελλάδος αγνοούντες ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Οι μικρόνοες!

Πάντως, πολιτικοί παρατηρητές εικάζουν ότι εκείνη η χαρωπή, στρατοκαυλίζουσα ευτραφής προσωπικότητα της συγκυβέρνησης δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα.

Ούτε στα μυαλά του πιο Μαοϊκού βλάκα τέτοια μεγάλη αναταραχή δεν φάνταζε τόσο θαυμάσια κατάσταση, όσο στα μυαλά του Τσίπρα, του Βαρουφάκη, του Δραγασάκη, του Κοτζιά και του Λαφαζάνη.

Πιο βλάκας ήταν μόνο κάθε ένας και κάθε μία που τους ψήφισαν, αφού ήταν βέβαιοι ότι αυτά όλα ήταν δημοσιογραφικές προβοκάτσιες που οργάνωνε «το σύστημα» για να πλήξει την πρώτη φορά αριστερά, που κυβέρνησε για επτά μήνες παρεούλα με την πατενταρισμένη ακροδεξιά σα να μη συμβαίνει τίποτα, υπό τις έναρθρες κραυγές κάποιας κυρίας Ζωής, ζωήν να έχει το κορίτσι να μας διασκεδάζει.

Αλλά ακόμα και ο πιο βλάκας, άρχισε πια να καταλαβαίνει ότι εκείνο το παιδικό παραμυθάκι που μίλαγε για μνημόνιο και αντιμνημόνιο το ‘λεγε ένας Άγγελος-Εξάγγελος (Νιόνιο μου) που μας ήρθε από μακριά, από κει που μας έρχονταν τα παιδιά της ΚΝΕ και πιασμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι του ακροδεξιού ψεκασμένου, μας έφερε τα νέα που ήταν όλα μια ψευτιά μ’ ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας, γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας. Με την υπογραφή του όμως κάτω από το τρίτο μνημόνιο έκανε ακόμα και τον πιο βλάκα να τραγουδάει προ των εκλογών «…αφού δεν είχες νέα ευχάριστα να πεις καλύτερα να μη μας πεις κανένα».

Έτσι λοιπόν, οι πιο μπολσεβίκοι (δηλαδή αυτοί με τα λιγότερα έως καθόλου ένσημα) επέστρεψαν στον καθαρό Μαρξισμό-Λενινισμό, με τον Λαπαβίτσα (τον πιο άρρωστο απ’ όλους) να δηλώνει ότι θα πρέπει ν’ αλλάξουμε καταναλωτικές συνήθειες(!) αφού θέλουμε δε θέλουμε έχει σκοπό να μας οδηγήσει στον παράδεισο της λαϊκής δημοκρατίας τύπου Στάλιν (ας είναι βαρύ το χώμα που τον σκεπάζει).

Αλλά υπάρχουν και χειρότερα:

Κάποια κυρία Γεροβασίλη που εκπροσωπεί επίσημα το (σα δεν ντρεπόσαστε ρε ΚουβελοΠανούσηδες) σοσιαλδημοκρατικό πλέον ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε σοβαρά-σοβαρά  ότι «εμείς θα συνεργαστούμε με όποιον έχει την άποψη ότι τα μνημόνια είναι καταστροφικά…» ενώ την ίδια ώρα ο Γιάννης ο Σοβαρός (όχι ο αγορίνος) δήλωνε ότι «φταίμε κι εμείς που δαιμονοποιήθηκαν τα μνημόνια» και την ίδια ώρα ο Τσίπρας χωρίς να ντρέπεται δήλωνε «…θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ χωρίς τα βαρίδια του», στα οποία βαρίδια περιέλαβε μεταξύ άλλων τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο, τη στιγμή που στον ΣΥΡΙΖΑϊκό συρφετό κάνουνε παρέλαση όλα τα ΠΑΣΟΚικά χοντρολαμόγια.

Όχι δεν πρόκειται για θράσος.

Πρόκειται για αδίστακτο Γκαιμπελίσκο κατωτάτης υποστάθμης, τον οποίο επιχειρούν συντονισμένα ορισμένα δημόσια πρόσωπα και μιντιακό κατεστημένο να παρουσιάσουν ως ένα λαϊκό παιδί, τίμιο και άπειρο, που γοητεύτηκε μεν από τους μεγαλόσχημους connesseures (άλα τις και το Γαλλικό ο καφετζής), αλλά αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία για να μην εφαρμόσει το μνημόνιο που υπέγραψε αλλά κάποιο παράλληλο πρόγραμμα!

Γι αυτό σας λέω ότι τα ερωτήματα πριν τις εκλογές προκειμένου ν’ αποφασίσουμε τι να ψηφίσουμε μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ είναι δύο και μόνο:

1.       Υπάρχει άλλος τρόπος να βγει η χώρα από το μνημόνιο από την πλήρη εφαρμογή του; Τι μας δείχνει η πορεία όλων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών που βγήκαν με επιτυχία από παρόμοιες δανειακές συμβάσεις με την Τρόϊκα;

2.      Ποιο πρέπει να είναι πρώτο κόμμα ώστε η κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει με ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, να είναι σίγουρα υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη και στο ευρώ, να επαναφέρει το νόμο Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ και τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία, να προσελκύσει μεγάλες ξένες επενδύσεις και να επαναφέρει τη χώρα στην ανάπτυξη;

Θεόδωρος Ζαρέτος

Μεταρρύθμιση