Είμαστε όντως σε αδιέξοδο;

Εξέφρασε την αγανάκτηση του μέσου Έλληνα το Όχι στο πρόσφατο δημοψήφισμα, σύμφωνα με την άποψη του παραιτηθέντος πρωθυπουργού. Προφανώς ξεχνά τις συνεχείς προσπάθειες του για να αποσπάσει αυτό το Όχι και τις διαβεβαιώσεις του πως απλώς θα ήταν ένα ακόμη εργαλείο για να επιτευχθεί μια καλύτερη συμφωνία.

Θυμόμαστε όλοι πώς μας καθησύχαζε για την προσήλωση του στο κοινό νόμισμα και για το ότι η συμφωνία-συμφωνία σαφώς πιο επωφελής από κείνες που έκλειναν οι προηγούμενοι «προσκυνημένοι» όπως φυσικά κι από την πρόταση Γιουνκέρ-ήταν ήδη στο στάδιο της καθαρογραφής...

Εκ των υστέρων φυσικά μάθαμε πως ο σχεδιασμός για δραχμή ήταν στα πλάνα της κυβέρνησης από την πρώτη στιγμή της εγκατάστασης της, και πως τελικά επικράτησε πανικός και σήμανε άτακτη υποχώρηση όταν έγινε αντιληπτό πως οι Ρώσοι αδελφοί μας δεν σκόπευαν να μας χορηγήσουν την έκτακτη ρευστότητα δια της οποίας θα στηριζόταν το νέο εθνικό νόμισμα.

Όταν είχα μάθει πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν μιλά αγγλικά, είχα απογοητευτεί. Η απογοήτευση μου όμως δεν είχε να κάνει με το ρεζιλίκι του να μην χρησιμοποιεί την πλανητική lingua franca ο σαραντάχρονος πρωθυπουργός της πατρίδας μου. Είχε να κάνει με την αναπόφευκτη άγνοια που θα είχε αυτός ο άνθρωπος για τους νόμους που διέπουν την παγκόσμια κοινότητα της οικονομίας και της διεθνούς πολιτικής.

Σήμερα, ένα άτομο δεν μπορεί να λογίζεται πολίτης του δυτικού κόσμου όταν όλη του η ενημέρωση προέρχεται από αυτιστικά ελληνικά έντυπα, ΜΜΕ και κομματικό κουτσομπολιό.

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς όταν ο Τσίπρας μας δηλώνει με θλιμμένη αδιαφορία πως υποτίμησε την δύναμη και την αποφασιστικότητα του παγκόσμιου κεφαλαίου και των αγορών.

Όταν οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις κάποιου προέρχονται αποκλειστικά από τα ανούσια φοιτητικά αμφιθέατρα και τις ανέξοδες ακτιβιστικές εκδηλώσεις, είναι απολύτως λογικό αυτός να μην μπορεί να φανταστεί πως στον δυτικό κόσμο οι διαπραγματεύσεις γίνονται βάσει αριθμών και εφικτών σχεδίων, κι όχι βάσει «ανθρωπιστικών» προθέσεων και υψηλών προσδοκιών.

Και τώρα, αυτός ο πρώην πρωθυπουργός, ο αποδεδειγμένα ανίκανος στη διοίκηση και στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ο ανερυθρίαστος ψεύτης και αδίστακτος τακτικιστής, ο καταστροφέας της πραγματικής οικονομίας, ο πολιτικός που δεν διαθέτει κάποιο λογικό και συνεκτικό όραμα για τη χώρα και που δηλώνει πως θα πολεμήσει το δικό του Μνημόνιο, ζητά εκ νέου την ψήφο μας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό το αίτημα του θα αντιμετώπιζε την χλεύη, θα προκαλούσε υστερικά γέλια.

Όχι όμως στην Ελλάδα, όπου ο Τσίπρας θα πετύχει πιθανότατα την καλύτερη εκλογική επίδοση. Είναι τόσο τρελοί κι ανόητοι οι έλληνες να επαναλάβουν μια αποδεδειγμένα ζημιογόνα επιλογή σαν εκείνη του Ιανουαρίου, ή ακόμη και του δημοψηφίσματος;

Όσο ιδιόρρυθμοι κι αν είμαστε σαν λαός, δεν παύουμε να αξιοποιούμε και την λογική ανακατεμένη με την παρόρμηση μας όταν αποφασίζουμε για κρίσιμα θέματα.

Και στην περίπτωση αυτή η λογική μας θυμίζει πως, πριν τον Τσίπρα, την χώρα αυτή την κυβερνούσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και πρώτοι εκείνοι, βάζοντας την εκλογική τους επιβίωση πάνω από το εθνικό συμφέρον, οδήγησαν την χώρα σε παρατεταμένη ύφεση μέσω παράλογης υπερφορολόγησης, απειροελάχιστων ιδιωτικοποιήσεων και προσχηματικών μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσαν να είχαν βελτιώσει την ποιότητα ζωής των πολιτών και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Οι έλληνες έχουν ακόμη φρέσκια στη μνήμη τους την αγωνία των βουλευτών αποκλειστικά για την επανεκλογή τους και την στήριξη που αυτοί παρείχαν στις δυνάμεις εκείνες που κρατούν την χώρα όμηρο των συμφερόντων τους.

Άλλωστε, μήπως πίστεψαν κι εκείνοι στις αλλαγές; Ο Σαμαράς δεν ήταν εκείνος ο αρχηγός που πρώτος έσπευσε να απονομιμοποιήσει ηθικά το πρώτο Μνημόνιο; Είδατε ποτέ σας τα τελευταία χρόνια κάποια κατανοητή ολοσέλιδη καταχώρηση που να εξηγεί γιατί θα πρέπει να αναμορφωθεί το ασφαλιστικό σύστημα; Ή γιατί θα πρέπει να προσελκυστούν ξένες επενδύσεις; Ή γιατί θα είναι κοινωνικά επωφελές το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων; Τίποτα απ’όλα αυτά δεν εξηγήθηκε στον λαό, δεν υπήρξε ποτέ ανοικτός και γόνιμος διάλογος για τα μεγάλα ζητήματα του Μνημονίου, μάλλον επειδή οι παλιοί πολιτικάντηδες ήλπιζαν πως σύντομα όλα θα επέστρεφαν στους παλιούς ωραίους ρυθμούς.

Συνεπώς, για πολλούς έλληνες ο Τσίπρας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερα κακό, ελπίζουν ακόμη πως θα αποδειχθεί καλύτερος από τους προηγούμενους και το σκέφτονται να του δώσουν μια ακόμη ευκαιρία. Και στην τάση τους αυτή τους διευκολύνει κι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με την απόφασή του να τηρήσει ευλαβικά την σειρά κατάταξης των υποψηφίων, εκλεγμένων και μη, κατά τις εκλογές τους Ιανουαρίου.

Με απλά λόγια να παλινορθώσει την γνωστή αντιμεταρρυθμιστική κοινοβουλευτική ομάδα που οδήγησε τη ΝΔ στο δημοσκοπικό 17 % των προηγούμενων μηνών.

Δεν είναι πια πανίσχυρος ο Αλέξης Τσίπρας, όσο κι αν ακόμη στηρίζεται από κάποια έντυπα. Τσαλακώθηκε άσχημα μετά την διάσπαση του κόμματος του και εξακολουθεί να μην έχει ιδέα πώς θα μπορέσει να μεταμορφωθεί σε έναν σύγχρονο ευρωπαίο σοσιαλδημοκράτη.

Παραμένει επιπόλαιος και κυνηγά με μανία την καρέκλα, ενώ θα έπρεπε να καθίσει στην άκρη για να υποστεί μια αναγκαία ιδεολογική αναμόρφωση, η οποία θα μπορέσει να του εξασφαλίσει μια φρέσκια πολιτική σταδιοδρομία.

Οι πολίτες που απογοητεύτηκαν από αυτόν τον-κατ’όνομα-νέο πολιτικό θα σφάλλουν αν απέχουν από αυτές τις εκλογές. Άθελα τους θα συμβάλλουν στη τέλεση μιας εθνικής αυτοχειρίας.

Ανάμεσα στην διάσωση ενός ξεκάθαρα ακατάλληλου ηγέτη και στην επανάκαμψη εκείνων που αργά μα σταθερά οδήγησαν την Ελλάδα στα βράχια, υπάρχουν υγιείς ευρωπαϊστικές δυνάμεις που αξίζουν της ψήφου όλων μας. Δυνάμεις συγκροτημένες από ανθρώπους καθημερινούς, της εργασίας, άσχετους με τους κομματικούς σωλήνες.

Στην τελική, ας μη ξεχνάμε το γνωστό κλισέ, πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Φάνης Ουγγρίνης

Vima Press