Ούτε τη γνώση ούτε την πείρα…

Η φάρσα με τον Αλέξη (κύριε καθηγητά...) Μητρόπουλο, δυστυχώς, έληξε. Δυστυχώς, λέω, γιατί, αφού ξεπέρασα την αλλεργική αντίδρασή μου στη γλοιώδη κολακεία που χρησιμοποιεί προφανώς σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις του ο «κύριος καθηγητής», είχα αρχίσει να τη διασκεδάζω.

Εννοώ να βρίσκω την υπόθεση ενδιαφέρουσα και θα σας πω γιατί.

Η ποιότητα της όλης ιστορίας, η ερμηνεία του ρόλου από τον σοφολογιότατο, τα κείμενα που απήγγελλε ήταν όλα αντάξια του τηλεοπτικού genre που ονομάσαμε «trash-television» και το οποίο εισέβαλε στη ζωή μας στις αρχές της δεκαετίας του 1990…

Το είδος, ουσιαστικά, το γνωρίσαμε με τον Λεβέντη – αυτός ήταν ο πρωτοπόρος, αυτός ήταν που, πολύ πριν από το «Ερωτοδικείο», την Πάνια με το τσίρκο της κ.ά., έφερε πρώτος την τρέλα και την απελπισία να αυτοσχεδιάζουν χωρίς φραγμούς στην τηλεοπτική οθόνη.

Είναι ο ίδιος Λεβέντης που ετοιμάζεται τώρα να μπει στη Βουλή και υπόσχεται, αναφερόμενος στον εαυτό του με το τρίτο πρόσωπο, ότι μπορεί να ξεμπερδέψει με το Μνημόνιο μέσα σε δύο μήνες, χάρη στις γνωριμίες του.

Πώς να προσπεράσω, λοιπόν, την ειρωνεία ότι η φάρσα με τον Μητρόπουλο –επιπέδου Λεβέντη σε όλα της– είναι σήμερα, αναγκαστικά, θέμα του σοβαρού πολιτικού ρεπορτάζ, ενώ την ίδια ώρα ο αυθεντικός Λεβέντης ετοιμάζεται για Βουλή; Σίγουρα μεγαλύτερη ειρωνεία από τη δικαίωση του Λεβέντη δεν μπορεί να υπάρχει...

Αλλά ας μείνουμε στα ρηχά: στον «κύριο καθηγητή» και τις πίκρες του. Αφού αποκάλυψε και κατήγγειλε «σχέδιο προσβολής του λαού και υφαρπαγής της έδρας μου» –κατονόμασε μάλιστα ως πρωτεργάτη της μεθόδευσης τον Αριστείδη Μπαλτά, που του παίρνει τη θέση στο ψηφοδέλτιο της Αττικής– προέτρεψε τους νέους (ειδικά αυτούς, μάλλον γιατί έχει πέραση σε αυτούς...) να μην ψηφίσουν μνημονιακά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μολονότι, δε, χαρακτήρισε την αποβολή του από το ψηφοδέλτιο ως «σταλινική», έκρινε ότι η ψήφος προς τον ΚΚΕ είναι μια «συριζιακή (sic) στάση» – κοινώς, όπως θα έλεγε ο ποιητής, νιώθεται...

Το κυριότερο, ευτυχώς, είναι ότι την τελευταία στιγμή πρέπει να πρυτάνευσε στη σκέψη του το εθνικό συμφέρον και δεν αυτοκτόνησε, όπως είχε απειλήσει. Δεν αποπειράθηκε να τερματίσει μια ζωή αφιερωμένη στην προσφορά, καταπίνοντας, λ.χ., ένα κουτί ασπιρίνες.

Διατηρήθηκε, ως εκ τούτου, στο Μέγα Θησαυροφυλάκιο του Εθνους ως χρυσή εθνική εφεδρεία, μαζί με διαφόρους άλλους ανεκδιήγητους από τους οποίους δεν θα αγόραζες ποτέ οτιδήποτε, ακόμη και αν στο έδιναν τζάμπα.

Το αξιοπερίεργο, βέβαια, είναι πώς επέτρεψε ο Τσίπρας να τον παρασύρει ο σοφολογιότατος Μητρόπουλος στο κύκνειο καραγκιοζιλίκι του – διότι ο αποπεμφθείς, αν θυμάστε, διαρκώς αναφερόταν σε συνεννοήσεις του προσωπικές με τον Τσίπρα, για το ζήτημα της συμμετοχής στο ψηφοδέλτιο, τις οποίες ουδείς μπήκε στον κόπο να διαψεύσει.

Δεν θέλει και πολλή σκέψη η απάντηση: ο Μητρόπουλος ήταν άλλη μία προσωπική επιλογή του Τσίπρα, γι’ αυτό και προτίμησε να κάνει τη στρουθοκάμηλο, όταν η επιλογή απεδείχθη ανάξια και για συριζαίους, που αυτοί ψώνιζαν ό,τι έβρισκαν από vintage ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν κάτι έξυπνο αυτό που έκανε ο Τσίπρας, ούτε και πρωτότυπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν τα θαλασσώνουν, τα χάνουν και δεν κάνουν τίποτα. Ο Τσίπρας, όμως, ήταν πρωθυπουργός και το αστείο (εις βάρος μας, ασφαλώς...) είναι ότι θέλει και να ξαναγίνει.

Η επτάμηνη «τετραετία» του Τσίπρα, ιδίως οι χειρισμοί του στα ευρωπαϊκά θέματα και στην οικονομία έδειξαν ότι ο άνθρωπος είναι εμφανώς ελλιπούς μορφώσεως για τη θέση που προσπάθησε να γεμίσει. Τα δε τραγικά λάθη του στην επιλογή προσώπων έδειξαν ότι και αυτή η σχετική νεότητά του μειονέκτημα είναι παρά πλεονέκτημα, διότι ο άνθρωπος στερείται πείρας – πλην αυτής που απέκτησε σε καταλήψεις και αμφιθέατρα.

Παρότι ως ηγέτης του κόμματος ήταν αδύναμος και στηριζόταν επάνω σε ισορροπίες που δεν διενοείτο να θίξει, ως πρωθυπουργός έκανε τις επιλογές του σαν ανώριμος, κακομαθημένος κληρονόμος. Ειδικά, δε, στις κρίσιμες θέσεις, συμπεριφέρθηκε σαν τον Καλιγούλα, που έκανε θεό το άλογό του· ομοίως ο Τσίπρας έκανε το παγώνι της αυλής του υπουργό Οικονομικών και είδαμε τις συνέπειες.

Ο Μητρόπουλος μια τέτοια επιλογή ήταν, και μάλιστα για τη θέση του Β΄ αντιπροέδρου της Βουλής, ώστε να αντισταθμίζει, υποτίθεται, την ανυπόφορη Ζ. Κωνσταντοπούλου.

Ομοίως και η Τασία Χριστοδουλοπούλου, η μεγαλομπεμπέκα του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, που ενδιαφερόταν μόνο για τη δυνατότητα μαζικής νομιμοποίησης των μεταναστών. Και όμως, αυτή τη γυναίκα επέλεξε και τώρα, ακριβώς την ώρα της κορύφωσης του προσφυγικού από τη Συρία, για την πέμπτη θέση του Επικρατείας – ίσως ως υπόμνηση της κυβερνητικής ανεπάρκειας του ΣΥΡΙΖΑ σε όσους δεν έβαλαν μυαλό.

Αν θέλαμε να παραφράσουμε τον Τσώρτσιλ, θα λέγαμε: «Some sense of timing»... Αυτός όμως είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ας μην αυταπατώμεθα.

Πόσο να αλλάξει πια ο άνθρωπος στα σαράντα του;

Το περισσότερο που μπορούσε ήταν να μάθει τα αγγλικά που έμαθε σε έξι μήνες.

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή