Το ΟΧΙ του Σαμαρά VS το ΟΧΙ του Τσίπρα…

Κάθε μέρα γράφονται εκατοντάδες άρθρα για το πως φτάσαμε ως εδώ. Πολλοί λένε οτι φταίει το αντιμνημονιακό κίνημα για την κατάντια μας.

Αλλά όλως περιέργως κανέναν δεν τον απασχόλησε το πιο βασικό, δηλαδή εάν το ΟΧΙ του Σαμαρά ήταν το ίδιο με το ΟΧΙ του Τσίπρα.

Αυτή η παράλειψη οδηγεί στην δημιουργία της υπόθεσης ότι οι Έλληνες δεν έχουν κατανοήσει τις διαφορετικές αφετηρίες αλλά και τη διαφορετική στόχευση του ΟΧΙ των δυο πολιτικών...

Τον Ιούνιο του 2010 η Ελλάδα ήταν μια χώρα με ΑΕΠ 330 δις δολάρια.

Είχε έλλειμμα 15% του ΑΕΠ, ανεργία 12% και καταθέσεις 245 δις ευρώ και ύφεση -5%.

Σε αυτές τις συνθήκες υπεγράφη από την κυβέρνηση ΓΑΠ το μνημόνιο. Λίγες μέρες μετά ο Σαμαράς στο Ζάππειο δίνει συνέντευξη τύπου και λέει:

-Το κράτος πρέπει να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία η οποία παραμένει στο μεγάλο της μέρος αναξιοποίητη ώστε με αυτό το τρόπο να την καταστήσει οικονομικά ενεργή-να παράγει έσοδα που θα μειώσουν το έλλειμμα.

-Χρειάζεται μείωση των δημοσίων δαπανών γιατί η αύξηση των φόρων δεν είναι λύση

-Στο μνημόνιο οι ξένοι δεν έχουν υπολογίσει καλά τα νούμερα σε σχέση με την ύφεση που θα φέρουν τα προτεινόμενα από αυτούς μέτρα

-Η Ελλάδα μπορεί να προτείνει μέτρα καλύτερης απόδοσης από αυτά τα οποία ζητούν οι ξένοι

-Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας ο καθένας να είναι νοικοκύρης στο σπίτι του

-Το μνημόνιο είναι δεσμευτικό κείμενο που περιορίζει την Ελλάδα και δεν μπορεί να καταργηθεί

-Αποδεχόμαστε το Ευρωπαίο πλαίσιο και σε συνεργασία με τους φίλους-εταίρους θα προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε πτυχές του μνημονίου που είναι επιβλαβείς για τη χώρα

-Ζητούμε να συνεργαστούμε με την κυβέρνηση στην παραπάνω κατεύθυνση για να ξεπεραστεί γρήγορα η κρίση

Αυτά τα είπε ο Σαμαράς το 2010- πράγματα τα οποία αν υπήρχε η διαχειριστική ικανότητα στο ΠΑΣΟΚ θα ήταν εφικτά να πραγματοποιηθούν και να ξεπεράσουμε ανώδυνα την κρίση.

4 χρόνια μετά οι συνθήκες είχαν ως εξής: ΑΕΠ 242 δις, 0,8% πλεόνασμα, ανεργία 26% και καταθέσεις 160 δις Ευρώ και ανάπτυξη 0,5%.

Με αυτά τα δεδομένα και αμέσως μετά την εκλογική του νίκη στις ευρωεκλογές, ο Τσίπρας αρχίζει να αναπτύσσει το δικό του ΟΧΙ. Ας δούμε ποια είναι τα βασικά σημεία του ΟΧΙ του Τσίπρα όπως τα ανέπτυξε σε ομιλίες προκειμένου να συγκρίνουμε.

-Η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει μόνη της

-Οι ξένοι δεν θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα

-Το μνημόνιο μπορεί να ακυρωθεί μονομερώς

(Η επαναδιαπραγμάτευση είναι μια έννοια που χρησιμοποιήθηκε πολύ αργότερα οπότε δεν περιέχεται στο αρχικό ΟΧΙ).

Ας δούμε τώρα τις τεράστιες διαφορές των παραπάνω θέσεων:

Ο Σαμαράς κατέθεσε δικές του-λεπτομερείς προτάσεις για να αιτιολογήσει την επί μέρους διαφωνία του. Ταυτόχρονα δήλωνε ότι αποδεχόταν το γενικό πλαίσιο (δηλαδή τη διεθνή σύμβαση). Δεν είπε ποτέ οτι θα ακυρώσει με ένα νόμο στη Βουλή τη σύμβαση.

Αντίθετα ο Τσίπρας δεν μίλησε ποτέ για συγκεκριμένα μέτρα που θα λάβει τα οποία θα έχουν στόχο την σταθεροποίηση της οικονομίας.

Ο Σαμαράς διαφώνησε τη στιγμή που άρχιζε το βάθεμα της κρίσης σε μια προσπάθεια να προλάβει τα χειρότερα και όχι τη στιγμή που (όπως παρατηρείτε στα βασικά οικονομικά μεγέθη) η κρίση είχε αρχίσει να ξεπερνιέται με εξάλειψη του ελλείμματος και δειλή εμφάνιση ανάπτυξης.

Ο Τσίπρας τη στιγμή που η κρίση φαινόταν ότι μας αποχαιρετά ποιό λόγο είχε να διαφωνήσει απόλυτα και μη αποδεχόμενος ούτε το Ευρωπαίο πλαίσιο; Στρεφόμενος σε έναν λόγο εθνικιστικό (η Ελλάδα μπορεί μόνη της) και ανατρεπτικό (θα καταργήσω τα μνημόνια της υποτέλειας) τη στιγμή που η ελπίδα οτι θα ξεπεραστεί η κρίση είχε αρχίσει να δημιουργείτε βοήθησε τη θέση της χώρας μας μέσα στην Ευρώπη; Η μήπως έκανε μάγκες όλους τους ανθέλληνες που μας θέλουν μόνους και αβοήθητους χωρίς συμμάχους;

Συμπερασματικά, ο κύριος Τσίπρας χωρίς οικονομική ανάλυση- χωρίς καμία πολιτική λογική (ζητούσε την κατάργηση του μνημονίου την ώρα που βγαίναμε σιγά σιγά από την κρίση που μας έφερε τα μνημόνια), χωρίς γεωπολιτική αίσθηση (παραλίγο να χάσουμε και τους λιγοστούς συμμάχους μας εξαιτίας των παιχνιδιών του με τη Ρωσία) και για άγνωστους λόγους διαστρέβλωσε το ΟΧΙ που πρωτοείπε ο Σαμαράς και το χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει ένα λαικό κίνημα το οποίο τον έφερε στην εξουσία.

Και όταν παρέλαβε την εξουσία τότε φάνηκε απατεώνας, λίγος για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, εξουσιομανής και ψεύτης.

Αντίθετα ο Σαμαράς όταν κλήθηκε να υπηρετήσει το μνημόνιο πάλεψε σκληρά να μειώσει τους φόρους που είχε ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ, κάποια πράγματα μπόρεσε να τα διορθώσει, με εξουθενωτικές διαπραγματεύσεις πέτυχε μειώσεις στο ΦΠΑ, στον ΕΝΦΙΑ και μοίρασε χρήματα στον φτωχό κόσμο δίνοντας του ελπίδα ότι έρχονται καλύτερες μέρες, τις οποίες δυστυχώς τους τις χάλασε ο Τσίπρας με την ερασιτεχνική, καταστροφική, και εξουσιαστική πολιτική του.

Μάνθος Καψάλης