Οι φονιάδες των λαών…

Σιγά τα ωά, θα μου πείτε. Ενας κυβερνητικός βουλευτής αποκάλεσε στον ΣΚΑΪ τους Αμερικανούς «Φονιάδες των Λαών».

Είναι σαν να άνοιξε την ντουλάπα του, να βρήκε εκεί μέσα ένα παντελόνι καμπάνα, χαμηλοκάβαλο κατά προτίμηση, και να το φόρεσε για να πάει στη δεξίωση υπερήφανος για το κλασικό του γούστο…

Δεν έχει καμία σημασία αν η έμπνευση τον βρήκε τη στιγμή που ο πρωθυπουργός του ίδρωνε να μιμηθεί τους εξωτικούς ήχους της γλώσσας των «φονιάδων», κακοποιώντας την προφανώς για να δείξει το ελεύθερο πνεύμα του.

Εχει αντιθέτως σημασία πως το πολιτικό ρετρό έχει πέραση στην υποπολιτισμένη χώρα, μαζί με τον ιδιότυπο ρατσισμό που αναπτύσσεται όποτε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάποιον που ξέρουμε πως είναι δυνατότερος από εμάς.

Δεν έχει καν σημασία ποιος το είπε.

Υποθέτω πως πολλοί στο κυβερνών κόμμα το πιστεύουν, ως επίσης και πάμπολλοι εκτός κυβερνώσας πλειοψηφίας θεωρούν προφανές ότι για τον ISIS ευθύνονται οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι, όπως φρόντισε να διευκρινίσει ο εν λόγω βουλευτής. Αδραξε δε την ευκαιρία να διατυπώσει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον η κυβέρνηση θα μπορέσει να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο, την προστασία των αδυνάτων.

Δεν διευκρίνισε αν αναφέρεται σε όλους τους Αμερικανούς ή αν έχει εντοπίσει ανάμεσα στα εκατομμύρια και μερικούς οι οποίοι δεν φονεύουν λαούς.

Εχω έναν φίλο στη Νέα Υόρκη ο οποίος, από όσο ξέρω, δεν φονεύει λαούς. Δεν διευκρίνισε επίσης αν, μεταξύ των λαών, συγκαταλέγονται και οι Γερμανοί ναζί, τους οποίους φόνευαν οι Αμερικανοί για να σώσουν την Ευρώπη, ή τον λαό της οικογενείας Κιμ της Βορείου Κορέας, ή τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού που ήθελαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Αλβανία.

Μπορείς να πεις πολλά για την πολιτική των ΗΠΑ. Μπορείς να την κατηγορήσεις για τη διάλυση του Ιράκ και την κατάσταση στο Αφγανιστάν και για ένα σωρό κακοτεχνίες στη διαχείριση του κόσμου μας.

Ψιλά γράμματα για την πολιτική σκέψη που παράγεται στη χώρα από ανθρώπους που τα ξέρουν όλα γιατί δεν μασάνε από τέτοιες λεπτομέρειες.

Ψιλά γράμματα επίσης για όσους πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να απαλλαγεί από την ιδεολογική του σαβούρα μετά την αποχώρηση των Λαφαζάνηδων.

Το πλέγμα των ιδεολογημάτων με τα οποία σιτίζεται η αριστερά κάτι δεκαετίες τώρα, από τη νοσταλγία του εμφυλίου ώς το όραμα της ανατροπής του αστικού καθεστώτος, είναι εξίσου ισχυρό με τη δίψα για εξουσία. Κι αν σήμερα κάποιος ανέσυρε το σύνθημα για τους Αμερικανούς από το «χρονοντούλαπο» –τι όμορφη λέξη, δεν πίστευα ποτέ ότι θα την χρησιμοποιήσω– αύριο κάποιος άλλος θα θυμηθεί πως δεν είναι μνημονιακός.

Και επειδή το «μνημόνιο» για τους αριστερούς έχει την αξία ιδεολογίας και δεν είναι απλώς τρόπος διαχείρισης της κρίσης, όταν έρθει η ώρα, πολύ σύντομα, η αντιμνημονιακή μαγκιά θα ζητήσει τα υπαρξιακά της δικαιώματα.

Διότι μην ξεχνάμε ότι η συνεκτική ύλη της κυβερνώσας παράταξης δεν είναι ούτε η σωτηρία της χώρας, ούτε η παραμονή της στην Ευρώπη.

Είναι ότι οι Αμερικανοί είναι φονιάδες των λαών.

Κοινώς μια συλλογή από παρωχημένα ιδεολογήματα των οποίων το αντίκρισμα έχει προ πολλού εξοφλήσει ο κόσμος μας.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή