Η ατυχής ανακάλυψη της Αμερικής από τον Αλέξη Τσίπρα…

Πολύ σύντομα θα θέλουν να ξεχάσουν την αμερικανική εβδομάδα του Αλέξη Τσίπρα στην Κυβέρνηση. Όταν θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός θα είναι εύκολο να δει κανείς ότι η ανακάλυψη της Αμερικής από τον πρωθυπουργό ήταν ατυχής έμπνευση. 

Η επίσκεψη εκείθεν του  Ατλαντικού  μόνο επιτυχημένη και αποδοτική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Ας πάρουμε με τη σειρά τα μέτωπα ενός απολογισμού -τον οποίο θετικό δεν τον λες…

Πρώτο: Επί αμερικανικού εδάφους ο Έλληνας πρωθυπουργός επιβεβαίωσε τις πληροφορίες ότι την περίοδο των κρισίμων διαπραγματεύσεων στην Ευρώπη με τους εταίρους της χώρας, ο ίδιος βρισκόταν σε ανοικτή γραμμή με την Ουάσιγκτον. Ας αφήσουμε το πως  συμβαίνει οι Αμερικανοί και οι ‘Αριστεροί’ του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν τόσο στενές σχέσεις. Προφανώς  οι Αμερικανοί έχουν τους λόγους να περιθάλπουν για πρώτη φορά  αριστερή πολιτική δύναμη στην Ελλάδα, όταν υπονομεύουν ακόμη και συντηρητικές κυβερνήσεις όταν δεν ακολουθούν τα κελεύσματά τους.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ;  Αν δει κανείς τις θέσεις που καταγράφει στα κείμενα του προκύπτει ότι συνεχίζει την αντιϊμπεριαλιστική κουλτούρα της  Αριστεράς.  

Αλλά από το ‘ευχαριστούμε του Αμερικανούς ‘ του Γιάννη Δραγασάκη μέχρι την λατρεία του Τσίπρα στον αμερικανικό παράγοντα προκύπτει ότι κάποιος κοροϊδεύει κάποιον. Αν στην Κουμουνδούρου έχουν αλλάξει γνώμη για τους Αμερικανούς να το πουν.

Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Δικαίωμα του πρωθυπουργού είναι να τα βρίσκει με τους αμερικανούς. Ασφαλώς δεν είναι  κακό- το αντίθετο. Αλλά τι  είδους ‘συνεργασία ‘ είναι αυτή  που ομολόγησε με τους αμερικανούς για ένα θέμα  που αφορά την  Ευρωπαϊκή Ένωση- όπως ήταν οι διαπραγματεύσεις για το Μνημόνιο; Με τον τρόπο του ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε ως προγεφύρωμα των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή  Ένωση.  

Έτσι τοποθέτησε τον εαυτό του στη λίστα των επικεφαλής των  ανατολικών κοινοτικών χωρών,  που ζητούν τα λεφτά της Ευρώπης και τη φιλία της Αμερικής. Κι αυτό δεν είναι καλό σημάδι για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας.

Το δεύτερο μέτωπο είναι το Σκοπιανό, όπου  η Ελλάδα υπέστη πανωλεθρία : τα Σκόπια μετείχαν σε εργασίες του ΟΗΕ με το συνταγματικό τους όνομα και όχι με το όνομα που τους έδωσε ΟΗΕ.  Αδιανόητο για την ελληνική εξωτερική πολιτική ως τώρα…

Είναι γνωστό ότι  σχεδόν όλες  ο χώρες του πλανήτη τους αναγνώρισαν με το όνομα  ‘Μακεδονία’.  Παντού τους ονομάζουν έτσι. Αλλά η ονομασία FYROM παραμένει  ως επίσημη διεθνής ονομασία τους. Και δεν μπορούσαν  να  χρησιμοποιήσουν κανένα άλλο όνομα,  τουλάχιστον όταν ήταν παρούσα ελληνική αντιπροσωπεία. Ή όσο περνούσε από το χέρι της Ελλάδας, όπως έδειξε η καθαρή στάση που τήρησαν με θάρρος στο Βουκουρέστι ο Κ. Καραμανλής και η Ντόρα Μπακογιάννη. Παρά τις προειδοποιήσεις του τότε πλανητάρχη τα Σκόπια -λόγω του ονόματος- δεν συνδέθηκαν με το ΝΑΤΟ.

Ότι η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε να μετάσχει στον  ΟΗΕ η γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα αποτελεί το χειρότερο τέλος για την ενδιάμεση συμφωνία που είχε επιβάλει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αν δεν είναι κακό για την Ελλάδα αυτό, τότε γιατί δεν παρέστη στη συνεδρίαση ο πρωθυπουργός;  Αν είναι πρόκειται για ήττα της χώρας που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια του και την αποδέχθηκε.

Το τρίτο μέτωπο είναι ότι τη συνάντηση που είχε ο Γιώργος Σταθάκης με τη Κριστίν Λαγκάρντ  συζητήθηκε ο,τιδήποτε εκτός  από το ελληνικό χρέος.  Ο πιο σημαντικός σύμμαχος της κυβέρνηση σ’ αυτό το θέμα, τραβιέται πίσω στην πιο κρίσιμη στιγμή και αυτό θα παίξει το ρόλο του στη συνέχεια.

Τέταρτο μέτωπο στο οποίο ο πρωθυπουργός κινήθηκε  άστοχα ήταν η ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στην οποία έθεσε το ελληνικό χρέος, κάτι που κάνουν οι τριτοκοσμικές χώρες.

Το ελληνικό  χρέος αποτελείται  κυρίως από δάνεια που χορήγησαν -ως εταίροι της χώρας- οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. Και  οιαδήποτε συζήτηση  για τη διευθέτηση του αφορά την Ευρωζώνη. Αποτελεί πολιτικό λάθος να τεθεί στον ΟΗΕ που, αν  μη  τι άλλο, δεν έχει καμία αρμοδιότητα.

Πέμπτο μέτωπο αποτυχίας , η ατυχής παρουσία του πρωθυπουργού στο συνέδριο για την ανάπτυξη που οργάνωσε το  Ίδρυμα Κλίντον. Η συνδρομή που του προσέφερε η Γιάννα Αγγελοπούλου εξασφαλίζοντας  την ευχέρεια να έχει ο ίδιος  φιλικό  διάλογο με τον Μπιλ Κλίντον – μπροστά σε ενδεχομένους επενδυτές- καταστράφηκε από τη κακή παρουσία του. Η επιλογή να μιλήσει στα αγγλικά – για λόγους που δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς- και η εμφανώς ελλιπής προετοιμασία του χαντάκωσε  την οποιαδήποτε προοπτική να υπάρξει επενδυτικό ενδιαφέρον από αυτή την πλευρά.

Η έπαρση για την αγγλομάθειά του τον οδήγησε σε αυτογκόλ: υπέστη σοβαρό πλήγμα στο προφίλ του. Και όποιος ξέρει από διεθνή πολιτική καταλάβαινε ότι για τον επικεφαλής μια χώρας το κακό δεν είναι διαφωνούν οι άλλοι μαζί του. Είναι να γελάνε  μαζί του.

Την πρώτη φορά που πέρασε τον Ωκεανό ο Αλέξης Τσίπρας ήταν όταν τον πήγε για μια ομιλία στο Τέξας ο Βαρουφάκης.

Επέστρεψε τόσο εντυπωσιασμένος  ώστε τον έκανε υπουργό Οικονομικών με τις καταστροφικές συνέπειες  που ομολόγησε και ο ίδιος.

Αυτή τη φορά με τι θα επιστρέψει;

Γ. Λακόπουλος

Ανοιχτό Παράθυρο