Νέα Δημοκρατία: Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών…

Παρακολουθώ εδώ και μέρες τον εμφύλιο «σπαραγμό» που έχει προκύψει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κι από τη μία θλίβομαι, αλλά από την άλλη… το περίμενα.

Θλίβομαι διότι σε αυτή τη κρίσιμη καμπή για την χώρα, με την καταστροφική κυβέρνηση που έχουμε, η Νέα Δημοκρατία αποτελεί, θέλουμε δεν θέλουμε (ως αξιωματική αντιπολίτευση), το μοναδικό θεσμικό ανάχωμα απέναντι στο τσουνάμι του εθνολαϊκισμού που απειλεί να μας καταπιεί όλους μαζί, και μάλιστα αμάσητους.

Αν δεν μπει αυτή μπροστά, κοινοβουλευτικά, τότε ο μόνος εναλλακτικός τρόπος για να αποφύγουμε την επερχόμενη διάλυση είναι πολύ επικίνδυνος ακόμη και για να τον σκεφτόμαστε. Οι λύκοι και οι ουρακοτάγκοι καραδοκούν…

Από την άλλη πάλι, όπως είπα, αυτές οι εσωκομματικές μαχαιριές και συγκρούσεις δεν με εκπλήσσουν καθόλου, διότι από καιρό πίστευα (και το έχω γράψει) ότι η ΝΔ έχει κι αυτή τις συνιστώσες της, πλην όμως άτυπες.

Συνιστώσες που με αφορμή την επερχόμενη εκλογή προέδρου βγήκαν στη φόρα και μάλιστα αγριεμένες… με κίνδυνο ακόμη και διάσπασης του ιστορικού αυτού κόμματος, ή συρρίκνωσής του αλά Πασόκ.

Θα μου πει κανείς τι σε νοιάζει εσένα; Γιατί χώνεσαι εκεί που δεν σε σπείρανε;

Χώνομαι για πολλούς λόγους, με κυριότερο το ότι στα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν, στήριξα με ζήλο το κυβερνητικό έργο του Σαμαρά στο δικό μου μικρό προσωπικό και διαδικτυακό επίπεδο, την ώρα που  ελάχιστα κυβερνητικά στελέχη  βγαίνανε στα κανάλια και στα ΜΜΕ, και την ώρα που όλοι εκείνοι που σήμερα διαφημίζουν την νεοδημοκρατικότητά τους, και το γεγονός ότι υπήρξαν ΟΝΝΕΔίτες, ΜΑΚΙ και γω δεν ξέρω τι άλλο, από τα γεννοφάσκια τους, είχαν λουφάξει κανονικά τηρώντας σιγή ασυρμάτου, με μερικούς μάλιστα να σαμποτάρουν  την κυβέρνηση της ΝΔ.

Σήμερα όμως που η εκλογή νέου αρχηγού σημαίνει νέα οφίτσια, καρέκλες, κλπ, θυμήθηκαν την «παράταξη», βγάλανε τα μαχαίρια, και άρχισαν τους βυζαντινισμούς και τους διαδρομισμούς, ενώ ξάφνου βγήκαν από τις τρύπες τους όλοι οι μέχρι πρότινος εξαφανισμένοι και πουλάνε «νεοδημοκρατικότητα» με το κιλό.

Άσχετα αν αρκετοί απ αυτούς (το ξέρω) έχουν ψηφίσει Ποτάμι, Αν Ελ, ακόμη και Σύριζα, στις προηγούμενες εκλογές (2012, ευρωεκλογές, και Ιανουάριο του ’15), διότι ο Σαμαράς τους «κάθεται στο στομάχι». Τόσο νεοδημοκράτες …

Έτσι λοιπόν έχει η κατάσταση, και δυστυχώς όπως συμβαίνει σε κάθε κόμμα έτσι και στην «γαλάζια γλίτσα» οι εσωκομματικές βολές πάντα είναι πολύ πιο ισχυρές από εκείνες κατά του αντιπάλου δέους (κόμματος). Αν σε αυτή την εμφύλια μάχη προσθέσουμε και το ενοχικό σύνδρομο που κατατρύχει δεκαετίες τώρα την ΝΔ απέναντι στην (γιαλαντζί) Αριστερά… το γλυκό της αποσάθρωσης της κεντροδεξιάς παράταξης έρχεται και δένει.

Τέλος πάντων, ας επικρατήσει ο καλύτερος, για το καλό της Ελλάδας, αν και στην συγκεκριμένη συγκυρία για μένα προσωπικά και οι τέσσερις υποψήφιοι είναι «πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο». Και εν πάση περιπτώσει, όποιος και να βγει, ακόμη κι ο Ιησούς ο ίδιος να κατέβει στη Συγγρού… πάλι με τα ίδια υλικά, με το ίδιο ανθρώπινο δυναμικό, θα πρέπει να δουλέψει. Με Ντινόπουλους, Γιακουμάτους, Ράπτες, Κύρτσους, και λοιπούς πολιτικάντηδες… Οπότε τι να λέμε;

Θα μπορούσε ο αρχηγός να κάνει την μεγάλη διαφορά αλλά δυστυχώς όπως έχουν τα πράγματα, εκτός από τα περισσότερα στελέχη της ΝΔ, και οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι είναι λίγοι.

Δεν υπάρχει δηλαδή εκείνη η ξεχωριστή χαρισματική προσωπικότητα που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το εργαλείο εξουσίας που λέγεται Νέα Δημοκρατία, και να το χρησιμοποιήσει για το γενικότερο καλό. Όλοι τους είναι ελλιπείς.

Και πιο ελλιπείς αποδεικνύονται όλοι εκείνοι οι από κάτω, που επιλέγουν μεριά, και με φανατισμό προβαίνουν σε επιθέσεις και σε χτυπήματα κάτω από τη ζώνη εναντίον των άλλων, την ίδια ώρα που ο Σύριζα (με τον συγκαμένο αγκαλιά) κάνουν πάρτι σοδομίζοντας κυριολεκτικά τον τόπο. Σε βαθμό που να έχω μετανιώσει που έφυγαν απ το προσκήνιο οι δραχμολάγνοι του Λαφαζάνη, που όπως και να το κάνουμε ασκούσαν κάποιον υποτυπώδη έλεγχο πάνω στα παρτάλια που απέμειναν στον Σύριζα, και κάνανε κάποια αντιπολίτευση που η σημερινή ημιδιαλυμένη ΝΔ δεν κάνει..

Εν πάση περιπτώσει, ας ελπίσουμε ότι όταν θα εκλεγεί ο νέος αρχηγός, όποιος και να είναι, οι διχόνοιες θα μπουν στην άκρη, και η Νέα Δημοκρατία θα στρωθεί στην δουλειά, ενωμένη, μπας και βοηθήσει στο να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα η ντεμέκ αριστερή και άκρως επικίνδυνη παρέα ιδεοληπτικών καιροσκόπων που μας κατσικώθηκε στο σβέρκο με την ψήφο του σοφού λαού…

Αλλιώς σκούρα τα πράγματα, και η ανυπόληπτη  δραχμή (μαζί με ότι θα την συνοδεύει) ετοιμάζεται.

Και άντε καλά να έχεις δικό σου νόμισμα σε συνθήκες δημοκρατίας, οικονομικής σταθερότητας, πολιτικής ομαλότητας,  ως μέλος της ΕΕ, κλπ κλπ. Αυτό όμως που έρχεται, αυτό που μας ετοιμάζουν οι μισότρελοι του Σύριζα,  είναι κάτι διαφορετικό. Όσοι θυμόσαστε την Αλβανία του Ενβέρ, την Βουλγαρία των ‘70ς, ή  την Αιθιοπία την εποχή της επανάστασης, θα καταλάβετε τι εννοώ… όσοι είσαστε μικρότεροι και δεν, ψάξτε στο google να δείτε τι παίζει σήμερα στο Καράκας… στη χώρα ίνδαλμα του Αλέξη.

Strange Attractor

ΥΓ: Τις προάλλες έγραψα ένα άρθρο (εδώ) το οποίο για τα δεδομένα του ΟΡΘΟΓΡΑΦΟΥ έγινε viral, αφού το αναδημοσίευσαν διάφορα νεοδημοκρατικά κυρίως σάιτ.

Στο άρθρο αυτό ουσιαστικά έλεγα ότι επειδή μας κυβερνάνε καραγκιόζηδες, η ΝΔ χρειάζεται έναν δικό της «καραγκιόζη» μπας και χτυπήσει τον Σύριζα στα ίσια… αλλιώς δεν έχει καμιά ελπίδα. Και από τους τέσσερις υποψήφιους, αυτός που έχει αυτό το κάτι τις που χρειάζεται σήμερα, το επικοινωνιακό χάρισμα, το διαδικτυακό,  του τζερτζελέ, της τηλεθέασης, κλπ είναι ο Άδωνις.

Το τι άκουσα δεν λέγεται… καλά και κακά. Με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσω για ακόμη μια φορά ότι ελάχιστοι απ όσους διαβάζουν ένα «άρθρο», καταλαβαίνουν τι λέει. Οι περισσότεροι κοιτάνε μόνο τον τίτλο, και σκανάρουν εν τάχει το κείμενο, βγάζοντας όποιο συμπέρασμα τους βολεύει από πριν και χωράει στα κουτάκια που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.

Μάλιστα υπήρξαν κριτικές και σχόλια, ότι επειδή το άρθρο το υπογράφει ένας γνωστός(;)  «σαμαροφύλακας», άρα ο Σαμαράς (!!!!!!!) προμοτάρει τον Άδωνι!!!!!! Τον οποίο στο άρθρο παρουσίαζα εμμέσως πλην σαφώς  ως τον ιδανικό «καραγκιόζη»…

Τι να πει κανείς;

Άβυσσος η ψυχή του νεοδημοκράτη!

ΥΓ-2: Ο Σαμαράς στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας ανέλαβε να κυβερνήσει έχοντας απέναντί του την Μέρκελ και τη τρόικα, τον Αλέξη και τον Σύριζα, δίπλα του τους υπονομευτές Μπένι και κυρ Φώτη, και από κάτω αντί ένα κόμμα που θα τον στηρίζει είχε να αντιπαλέψει διάφορους ντορικούς, καραμανλικούς και λοιπούς σαμποτέρ.

Και όμως τα κατάφερε χωρίς να κλείσει τράπεζες, χωρίς να ξεγυμνωθεί στην Μέρκελ, χωρίς… χωρίς… κι αυτό του αναγνωρίζουν ακόμη και οι εχθροί του (κατ ιδίαν μόνο).

Ποιος από τους τέσσερις υποψήφιους αρχηγούς και εν δυνάμει πρωθυπουργούς έχει τις ικανότητες να κάνει το ίδιο;

Η ΝΔ είχε το απόλυτο πουλέν, που όμως το πούλησε για χάρη μικροκομματικών συμφερόντων και ιδεοληψιών. Εξ ου και ο Τσίπρας κάνει κυριολεκτικά ότι θέλει χωρίς να φοβάται πια κανέναν.

Τον ήπιαμε δηλαδή…