"Σε σύγχυσης και ταραχής μαύρο καιρό, αδέρφια μη δικάζετε τον αδερφό"

Μια και η κυβέρνηση Τσίπρα παριστάνει την αριστερή, τους θυμίζω την περίφημη ατάκα από το αριστούργημα του Μιχαήλ Σολόχοφ, "Ο ήρεμος Ντον", για το οποίο ο σοβιετικός (τότε) συγγραφέας πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1965.

Έτσι, ως υπενθύμιση ομόνοιας και αλληλεγγύης σε ανθρώπους που χωρίς ίχνος τσίπας  καταδικάζουν την ελληνική κοινωνία στην ανέχεια.

"Σε σύγχυσης και ταραχής μαύρο καιρό, αδέρφια μη δικάζετε τον αδερφό" σημειώνει στο βιβλίο του ο Σολόχοφ, αναφερόμενος βέβαια στην επανάσταση των μπολσεβίκων και στην εποχή του εμφυλίου στην Ρωσία προς τη δύση του πρώτου παγκόσμιου πολέμου…

Μαύρο καιρό όμως ζει σήμερα και η ελληνική κοινωνία. Τι μαύρο; Κατάμαυρο. Υπό τη συνεχή απειλή της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων, ακόμη και εγκλεισμού, υπό καθεστώς ανασφάλειας ακόμη και για την δυνατότητα επιβίωσης, με δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων, με διαρκή υποτίμηση της ζωής και της περιουσίας, με πλήρη φτωχοποίηση και καταστροφή της μεσαίας τάξης, με ισοπέδωση προς τα κάτω του επιπέδου διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, χωρίς ουδεμία κοινωνική ευαισθησία.

Αυτό το σκληρό πρόσωπο που δείχνει η φουλ Μνημονιακή, δήθεν αριστερή κυβέρνηση, για να υποστηρίξει την εξουσιολαγνεία, την ιδεοληψία, την άγνοια και την ανικανότητα που οδήγησαν στην αποτυχία της στην διαπραγμάτευση και στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο, προκαλεί δυστυχώς και άλλες εξαιρετικά ανησυχητικές επιδράσεις και προεκτάσεις.

Οι οποίες πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, δεν υπήρξαν ανακάλυψη της σημερινής κυβέρνησης, άσχετα αν αυτή τους έδωσε νέα διάσταση. Πρωτοεμφανίστηκαν επί Γιώργου Παπανδρέου. Όταν για να γίνουν αποδεκτά τα πρώτα σκληρά μέτρα υιοθετήθηκε επικοινωνιακά η στρατηγική της στοχοποίησης κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων ως υπαίτιους της οικονομικής κατάρρευσης που οδήγησε την χώρα στις αγκάλες του ΔΝΤ και των εταίρων και στο πρώτο Μνημόνιο.

Μία στρατηγική που στόχευε σε υπαρκτές μεν πληγές, σε υπαρκτά προβλήματα όπως η έλλειψη φορολογικής συνείδησης και οι μεταρρυθμιστικές ανάγκες, αλλά με έναν τρόπο που τοποθετούσε την κάθε επαγγελματική ομάδα σε θέση "κατηγορούμενου" απέναντι στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Ώσπου να έρθει η σειρά των επόμενων.

Με αποτέλεσμα, να έχουμε σήμερα οδηγηθεί, μετά από μία πενταετία (σχεδόν) Μνημονίων και οικονομικής ανέχειας, στο σημείο να στρέφονται όλοι κατά όλων.

Άνεργοι κατά όσων εργάζονται, νεότεροι εναντίον ηλικιωμένων, ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων και πάει λέγοντας... 

Ούτε ο ίδιος ο Θόδωρος Πάγκαλος δεν φανταζόταν προφανώς, όταν ξεστόμιζε την ατάκα "μαζί τα φάγαμε", πόσο ισχυρό θα ήταν το μήνυμα αυτό, αρχικά ως προς τη δημιουργία ενοχικών συνδρόμων και στη συνέχεια ως αφορμή εκδήλωσης οργής κατά όλων όσων θεωρούνταν –δικαίως ή αδίκως– προνομιούχοι. Κάτι που ενθαρρύνει με την πολιτική της η κυβέρνηση. Με διάφορα παραδείγματα. Όπως π.χ. οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών ότι τα όρια των capital controls δεν ενοχλούν τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ γιατί στην πλειοψηφία τους δεν αμοίβονται με ποσά πάνω από 1.500 ευρώ και πολλά άλλα...

Μόνο που αυτές οι καταστάσεις, αυτές οι συμπεριφορές, αυτή η εξέλιξη, δυστυχώς οδηγούν στην πολιτική αποστασιοποίηση και την απάθεια μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ενώ κατά περίπτωση ρίχνουν νερό στον μύλο της ακρότητας και του εξτρεμισμού ή φέρνουν στην επιφάνεια σχεδόν εμφυλιακού τύπου αφορισμούς.

Η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης για την διάλυση της κοινωνίας είναι πολύ μεγάλη. Αντί για το υποτιθέμενο "ηθικό πλεονέκτημα" της αριστεράς ή την περίφημη διανόησή της, είδαμε βουλευτές και υπουργούς που έβγαζαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό την ώρα που καλούσαν τους πολίτες να τα επιστρέψουν, πλούσιους υπουργούς που ξεχνούσαν να δηλώσουν εκατομμύρια, που είχαν συμμετοχές σε εταιρίες, που διασκέδαζαν στα μπουζούκια τις εκλογικές νίκες. 

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν δείχνει και πολύ αριστερή. Δείχνει όμως αρκούντως σταλινική. Ωστόσο παίζει χωρίς αντίπαλο. Απέναντί της έχει τον... κανένα.

Μία Νέα Δημοκρατία εσωστρεφή, όπου η εκλογική διαδικασία γαι την ανάδειξη νέου αρχηγού εξελίσσεται σε μία "αδελφοκτόνο" μάχη από την οποία μόνο ενότητα δεν μπορεί να προκύψει...

Ας το αναλογισθούν αυτό όσο είναι καιρός, γιατί η έλλειψη ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι αυτή που έχει δώσει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να ξεσαλώσει.

Όμως, ας αναλογισθεί και η κοινωνία τις δικές της ευθύνες. Το πώς δια της αποχής και της αδράνειάς τους έχουν δώσει τη δυνατότητα στον κ. Τσίπρα να κυβερνά εξ όνόματός τους και να καταστρέφει τη ζωή τους, υποστηριζόμενος μόνο από το 17 – 18% των Ελλήνων.

Η κριτική από τον καναπέ είναι εύκολη υπόθεση, όμως δεν διαμορφώνει εξελίξεις. 

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Capital.gr