«Προδομένα όνειρα», και πάλι…

Ενας κορυφαίος πολιτικός, της σημερινής κυβέρνησης, επισκέφθηκε έναν μεγάλο διεθνή οργανισμό όταν βρισκόταν ακόμη στην αντιπολίτευση. Στόχος της επίσκεψης ήταν να συνομιλήσει με το Νο2 του σημαντικού οργανισμού, να μιλήσει για την Ελλάδα και να ακούσει τι γίνεται διεθνώς. Μόλις τέλειωσε τη συνάντηση βρέθηκε με μερικούς Ελληνες υπαλλήλους. Τον ρώτησαν πώς πήγε κι εκείνος απέφυγε να απαντήσει, αλλά έθεσε ένα καίριο ερώτημα: «Δεν μου λέτε, εδώ πόσους μπορεί να διορίσει ή να αποσπάσει μία ελληνική κυβέρνηση»;

Οι συνομιλητές του έβαλαν τα γέλια γιατί ήξεραν ότι (α) κανείς δεν μπαίνει σε τέτοιο οργανισμό χωρίς πολύ αυστηρές εξετάσεις και (β) ακόμη και να εισέλθει «λαθραία» δεν θα μπορέσει να σταθεί γιατί το σύστημα θα τον αποβάλει ως ανεπαρκή. 

Δεν αλλάζει δυστυχώς το DNA του Ελληνα πολιτικού, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Είτε είναι 60άρης είτε 40άρης, αριστερός ή δεξιός, το μυαλό του είναι στον διορισμό και το ρουσφέτι.

Διαβάζω προσεκτικά τις ανακοινώσεις και τα ΦΕΚ για διάφορες τοποθετήσεις που κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα. Τα βιογραφικά προδίδουν φανερή ένδεια προσόντων και μεγάλη αμηχανία.

Θυμάμαι τον κ. Τσίπρα στα Προπύλαια μετά την πρώτη εκλογική του νίκη να υπόσχεται πως κάθε νέος που έχει τα προσόντα θα μπορεί να βρει δουλειά. Πόσο «κλωτσάει» εκείνη η διακήρυξη με τους συστηματικούς διορισμούς ημετέρων, κολλητών και συγγενών!

Θα μου πείτε, δεν είναι ο πρώτος, ούτε και ο τελευταίος. Ναι, έγιναν βαρβαρότητες από προηγούμενες κυβερνήσεις, ακόμη και μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Οδοντίατροι τοποθετήθηκαν επικεφαλής αμυντικών βιομηχανιών και γυμναστές διοικητές νοσοκομείων. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε ότι πέθανε δήθεν το παλιό και ήλθε το καινούργιο... Η φαυλότητα δεν πέθανε, αλλά ανακυκλώθηκε.

Πολλοί νέοι άνθρωποι πίστεψαν σε κάτι πολύ διαφορετικό.

Προς το παρόν επιμένουν, γιατί τους απωθεί το παλιό και δεν θέλουν να παραδεχθούν το λάθος τους. Αλλοι απελπίζονται και αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.

Με τα ποσοστά της ανεργίας στους νέους σε δυσθεώρητα ύψη και τόσα συσσωρευμένα «προδομένα όνειρα» το καζάνι που βράζει μπορεί και να σκάσει...

Αλέξης Παπαχελάς

Καθημερινή