Ο Άδωνις το έχει;

Τα παλιά τα χρόνια, πριν δηλαδή από την έλευση και μετέπειτα κυριαρχία των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, που μετέτρεψαν το πολίτευμά μας σε τηλεοπτική δημοκρατία, οι πολιτικοί ήταν απόμακροι.

Ακόμη θυμάμαι μικρούλης, που έβλεπα τα επίκαιρα στον κινηματογράφο, στα οποία πάντα υπήρχε κάποια κατάθεση στεφάνου από κάποιον μεγαλόσχημο υπουργό, ο οποίος πάντα φορούσε σκούρο κοστούμι, και είχε βλέμμα σκυθρωπό και γκρίζο, αν όχι βλοσυρό (τον βάραιναν, βλέπετε,  οι ευθύνες του τόπου).

Όλοι οι πολιτικοί έτσι ήταν τότε… σοβαροφανείς και απλησίαστοι.

Ακόμη και ο βουλευτής επαρχίας, ο οποίος εμφανίζονταν στην περιφέρειά του μια δυο φορές το πολύ τον χρόνο με την βουλευτική Μερσεντές, κάθονταν στο καφενείο και τα έλεγε με τον παπά, τον δάσκαλο, και τον χωροφύλακα, ενώ οι απλοί ψηφοφόροι τον έβλεπαν από μακριά, θαυμάζοντας την γραβάτα του, το παρουσιαστικό του, και αυτά που έλεγε… τα οποία εν πολλοίς ήταν δυσνόητα για τον απλό κοΖμάκη...

Μέχρι που ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση, οι πολιτικοί μπήκαν στα σπίτια μας, και το μαρκούτσι του ρεπόρτερ μετατράπηκε σε σκήπτρο απόλυτης εξουσίας.

Με αυτό (και με την εικόνα) οι άλλοτε αμίλητοι και σοβαροί πολιτικοί μας αίφνης μεταμορφώθηκαν σε χαμογελαστά παιδιά της διπλανής πόρτας.

Γρήγορα δηλαδή συνειδητοποίησαν ότι οι καιροί άλλαξαν, και ότι αν δεν σε παίζει το γυαλί… δεν βλέπεις ψήφους. Εξ ου και τα χαμόγελα, εξ ου και το προσιτό πια στυλάκι.

Με αποτέλεσμα ο κάθε τηλεθεατής να αντιληφθεί ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ανθρωπάκια (σχεδόν πάντα κατώτερα των περιστάσεων).

Τα χρόνια περάσανε, τα ιδιωτικά κανάλια έγιναν καθεστώς, και όσοι έκαναν καριέρες στα πάνελ τους έγιναν πασίγνωστοι, έγιναν βουλευτές, και πολλοί εξ αυτών μέχρι και υπουργοί. Και είναι τόση η δύναμη της τηλεόρασης, που τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να έχουν καταργηθεί οι μεσάζοντες, και οι ίδιοι οι ρεπόρτερ, δημοσιογράφοι, και παρουσιαστές  να γίνονται βουλευτές και υπουργοί (μέχρι και αντιπρόεδροι της βουλής έγιναν κάποιοι βαρεμένοι).

Και όσοι δεν έγιναν, είναι επειδή δεν θέλουν, αφού οι προτάσεις πέφτουν βροχή, και τα κόμματα σφάζονται στην ποδιά τους.

Έλα όμως που η εξουσία τους  (και τα εισοδήματα) ως opinion makers είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν ενός πολιτικού, οπότε πολλοί αντέχουν σθεναρά  στις πιέσεις για να πολιτευτούν.

Εκτός βέβαια κι αν πρόκειται για την πιο κουλ θέση όλων, το όνειρο του κάθε Έλληνα, την χρυσή  αργομισθία δηλαδή της Ευρωβουλής.

Εκεί, λίγοι λένε όχι (αν λένε) στον διορισμό (διότι περί διορισμού πρόκειται). Μέχρι και ο Βουσμάνος, που όχι μόνο δεν ξέρει να μιλάει ξένες γλώσσες (ούτε καλά καλά  τα ελληνικά), αλλά ούτε καν ήταν ποτέ του νεοδημοκράτης, ούτε καν ήξερε κατά που πέφτουν οι Βρυξέλες και τι σημαίνει ευρωβουλή… και όμως, μέχρι κι αυτός ενέδωσε, και εδώ και δυο χρόνια μας εκπροσωπεί νομοθετώντας ευρωπαϊκά για πάρτη μας.

Γιατί τα θυμήθηκα ξαφνικά όλα αυτά;

Διότι με αφορμή την εκλογή νέου προέδρου στη Νέα Δημοκρατία, και με δεδομένο ότι οι συνθέσεις της βουλής τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια συνεχώς διολισθαίνουν από πλευράς επιπέδου των εθνοπατέρων μας, όλα αυτά που προανέφερα έρχονται και δένουν.

Διότι τι άλλο από σούργελα σελέμπριτις και μαϊντανούς, ή καραγκιόζηδες βλέπουμε να μας εκπροσωπούν νομοθετικά τα τελευταία χρόνια;

Ποιος εκλέγεται με τα μπούνια; Αυτός που φωνάζει πιο δυνατά στα πάνελ, κι αυτός που λέει τις μεγαλύτερες παπαριές και κοτσάνες όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Θυμόσαστε τον Χαϊκάλη;

Κι αν ξέρει να χειρίζεται τα ΜΜΕ, τις ντουντούκες,  και να σκαρφαλώνει σε κάγκελα (όταν υπάρχουν κάμερες), τότε η πολιτική του καριέρα είναι εξασφαλισμένη.

Έτσι διαπρέπει πολιτικά και κυριαρχεί εκλογικά ο Σύριζα (μαζί και οι ΑνΕλ).

Τα μέλη του, τα στελέχη του, και οι επιτελείς του (ξύλα απελέκητα στην πλειονότητά τους)  έχουν αντιληφθεί την μεγάλη  αυτή αλήθεια, ότι όσο πιο άδειος ο τενεκές, τόσο πιο πολύς ο θόρυβος που παράγεται, οπότε το ρίξανε στο ντάμπα ντούμπα, κι αυτοί περνάνε μια χαρά, κι εμείς χειρότερα, με τους αλαφροίσκιωτους ψηφοφόρους να τους αποθεώνουν βρέξει χιονίσει.

Πως μπορεί λοιπόν η Νέα Δημοκρατία να αντιπαρατεθεί σε αυτό το τσίρκουλο που μας κυβερνάει;

Πως μπορεί ο σοβαρός, εργατικός, έντιμος, και τελευταίος των Μοϊκανών (statesmen) Σαμαράς να σταθεί απέναντι στον Αλέξη τον ανεπαρκή, που όμως παράγει θόρυβο;

Πώς να παλέψει ένας νουνεχής πολιτικός, που παράγει έργο, με τον … Στρατούλη ή τον Ρωμανιά, που ολημερίς βρίσκονται στα κανάλια; Που μπροστά τους μέχρι και ο Αυτιάς φαντάζει λογικός;

Πώς να νικήσει ένας τεχνοκράτης εργασιομανής πολιτικός τον … Κατρούγκαλο ή την Ραχήλ;

Γίνεται; Δεν νομίζω. Εκτός κι αν το παίξει Πανίκας, αλλά εκεί μιλάμε για ακραίες καταστάσεις… ψυχιατρικής αντίληψης.

Οπότε, αν η ΝΔ δεν αντιληφθεί αυτά τα αυτονόητα, ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει προ πολλού, και αν δεν συνειδητοποιήσει ότι μόνο με επιχειρήματα και δουλειά δεν νικιέται ο Σύριζα, τότε δύσκολα θα ξαναδεί εξουσία.

Γι αυτό, καλός ο Κυριάκος, καλός ο Τζιτζι(φιόγκος), και πιο καλός ο Μεϊμαράκης…  δεν λέω, αλλά καλύτεροι σόουμεν  όλων αυτών οι αγαναΧτιστές πανελίστες των τσιπροκαμμένων! Που ζουν για την εικόνα, ψευδόμενοι ασύστολα, και μάλιστα με straight face! Πολιτικοί αμοραλιστές (ειδικά οι πρώην πασόκοι) που όμως ψηφίζονται μετά μανίας.

Για αυτόν τον λόγο, η μόνη ελπίδα για την ΝΔ είναι να εκλέξει αρχηγό της τον Άδωνι, που το συγκεκριμένο παιχνίδι το ξέρει και το παίζει πάρα πολύ καλά. Ίσως καλύτερα και από τους επαγγελματίες καραγκιόζηδες.

Είναι δηλαδή ο μόνος που θα μπορούσε να χτυπήσει στα ίσα τους συριζαίους απατεώνες, ακόμη και μέσα σε δικό τους γήπεδο.

Το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές, αφού είναι από τους ελάχιστους (τρεις τέσσερις όλοι κι όλοι) νεοδημοκράτες που τα δύσκολα χρόνια του μνημονίου έβγαινε και υπερασπίζονταν το έργο της συγκυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου. Και μάλιστα έπειθε. Οι υπόλοιποι (που σήμερα το παίζουν παλιοί και γνήσιοι νεοδημοκράτες) είχαν λουφάξει στα λαγούμια τους.

Ο Άδωνις λοιπόν είναι κατ εμέ ο πιο κατάλληλος για να ηγηθεί της ΝΔ, όχι επειδή είναι ο πιο καταρτισμένος, ή ο πιο εργατικός, ή δεν ξέρω γω τι… αλλά επειδή το έχει.

Ποιο; Αυτό που χρειάζεται σήμερα να έχει ένας πολιτικός. Να δημιουργεί δηλαδή τζερτζελέ, και να προκαλεί τηλεθεάσεις. Από κει πηγάζουν οι ψήφοι.

Χώρια που ο συγκεκριμένος, άσχετα αν του βγήκε (κακώς) το όνομα του γραφικού, στο 90% των όσων λέει αγγίζει την ξερή στεγνή λογική… και η λογική όσο κι αν πολεμιέται στο τέλος πάντα νικάει, σε αντίθεση με τον λαϊκισμό που οι νίκες του είναι πρόσκαιρες και στο φινάλε στοιχίζουν ακριβά.

Έτσι είναι…

Strange Attractor