Και τα τούβλα πέφτανε στρέιτ θρου…

Τα τούβλα πέφτουν βροχή. Σαν την «βρόχα που έπεφτε στρέιτ θρου» στο άσμα του Ζαμπέτα. Την πρώτη φορά από τα χείλη του ίδιου του Πρωθυπουργού ότι «οι ψηφοφόροι μας δεν έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς».

Προφανώς γνώριζε ότι οι υπουργοί έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό ή έτρεξαν καμιά ώρα πριν μέσω της μάνας τους να αποσύρουν στα γρήγορα τις καταθέσεις. Ευτυχώς που κατά τη διάρκεια της υπουργικής τους θητείας μάθανε πώς κάνει ο κόσμος φορολογικές δηλώσεις (κορυφαίο τούβλο δια χειρός Νάντιας Βαλαβάνη)…

Το πιο πρόσφατο τούβλο το πέταξε ο Δημήτρης Σεβαστάκης: «Δεν αφορά τους ψηφοφόρους μας o ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία», οπότε σοκαρισμένο το πανελλήνιο συνειδητοποίησε ότι ΔΕΝ ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε η σύζυγός του. Εκτός εάν η φράση αυτή σημαίνει ότι με την επίδειξη της κομματικής ταυτότητας στην Εφορία ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ απαλλάσσεται από τον συγκεκριμένο ΦΠΑ.

Πέρα όμως από το γελοιοδέστατο των δηλώσεων, αναδύονται δυστυχώς μια σειρά από θέματα.

Ένα από αυτά φυσικά είναι το δίλημμα εισαγόμενη σπαλοπριζόλα ή ιδιωτική παιδεία;  Όμως αυτό είναι τελικά δευτερεύον. Ακόμα και η σύγκρουση εθνολαϊκοκομμουνισμού με φιλελεύθερο Ευρωπαϊσμό μοιάζει ασήμαντη μπροστά στην ευρύτερη εικόνα που επίσης δυστυχώς βγαίνει αβίαστα:

1.       Η κυβέρνηση δεν είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, αλλά μόνο των ψηφοφόρων της, δηλαδή περίπου του 18-20% του πληθυσμού.

2.      Έργο της δεν είναι να κυβερνήσει έχοντας στο μυαλό της ότι η εξουσία της «πηγάζει από το λαό και υπάρχει υπέρ αυτού και του έθνους» αλλά να εξυπηρετήσει τα στενά συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας και μάλιστα εις βάρος της πλειοψηφίας του λαού.

3.      Είναι αρκετά αμοραλιστική ώστε να το έχει ως μοναδικό οδηγό – παράσταση και αρκετά αλαζονική ώστε να το δηλώνει δημοσίως.

4.     Αφού όμως η κυβέρνηση δηλώνει ανοιχτά ότι δεν είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, τότε γιατί οι Έλληνες να μην το πάρουν αυτό επί λέξει; Ουσιαστικά λοιπόν θα πρέπει να φτιάξουν μια άλλη κυβέρνηση που να τους αφορά;

5.      Είναι οι δηλώσεις αυτές ουσιαστική νομιμοποίηση σε όποιο κίνημα άρνησης της νομιμότητας; Αν η κυβέρνηση δηλώνει ότι αφορά μόνο τους ψηφοφόρους της τότε μήπως τα μέτρα που παίρνει δεν αφορούν όλους τους υπόλοιπους; Αν ο Καίσαρας δε μας αφορά, τότε δεν έχουμε να του δώσουμε τίποτα, και αυτό όπως και στο χωρίο της Καινής Διαθήκης αφορά πρωτίστως τους φόρους.

6.     Το ξέραμε αλλά απλά τώρα γίνεται φανερό ότι η ηθική ανωτερότητα δεν συγκαταλέγεται στα κληρονομικά χαρίσματα ακριβώς για τον ίδιο λόγο για τον οποίο οι φανέλες δεν κερδίζουν αγώνες.

Τα τούβλα πληγώνουν τη δημοκρατία. Κάθε κυβέρνηση μπορεί να παίρνει όποιες αποφάσεις θεωρεί σωστές και αυτές να είναι σωστές ή λάθος. Πρέπει όμως να τις παίρνει ως κυβέρνηση του λαού και του έθνους και όχι ως εντολοδόχος των ψηφοφόρων της. Ακόμα περισσότερο δε δικαιούται να δημιουργεί αδιέξοδα στη δημοκρατία.

Και ναι, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΕΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ και τα αδιέξοδα αυτά οδηγούν στην παρακμή και τελικά στην de facto κατάργησή της. Γι’ αυτό η δημοκρατία είναι θέμα συνεχούς αγώνα.

Η ανικανότητα, οι ιδεοληψίες, οι αστοχίες της οικονομικής πολιτικής είναι ένα θέμα. Ίσως κάθε πολιτικός χώρος να πάσχει από αυτά.

Με τη δημοκρατία όμως δεν παίζουμε. Εκτός, αν όντως δεν παίζουμε….

Κωνσταντίνος Ν. Φουντουλάκης

Ανοιχτό Παράθυρο