Κωνσταντίνος, Κώστας, G. G. Kώστας...

Ηταν ένα «χάπενινγκ», όπως θα έλεγε και ο Ν. Φίλης, η εισβολή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη προχθές στην ΚΕΦΕ. Μετά το γεγονός, μετά τις κατηγορίες και τα γαλλικά που ακούστηκαν, η διαδικασία διαδοχής στη Ν.Δ. έχει πλέον «διεθνοποιηθεί», για να χρησιμοποιήσω ξανά την ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη σκέψη μου, ομολογουμένως, ήταν ότι ο Μεϊμαράκης το έκανε αυτό προκειμένου να εγκαταλείψει την κούρσα της διαδοχής. Διότι είναι εμφανές ότι μόνο τη δική του θέση εξασθένισε με το «χάπενινγκ». Αλλά και πάλι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, διότι το περιστατικό υπενθυμίζει σε όσους την ξεχνούν την πιο επικίνδυνη πλευρά του χαρακτήρα του: τον παρορμητισμό του, που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τυφλός. Οπως, λ.χ., στο προεκλογικό «ντιμπέι», όταν αρπάχτηκε με τον Καμμένο, αλλά και παλαιότερα, όταν, σε καυγά μέσα στη Βουλή, απείλησε τον Προκόπη Παυλόπουλο (βουλευτή τότε) με τρόπο που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως σεξουαλική παρενόχληση...

Εν πάση περιπτώσει, τι ακριβώς επεδίωκε ο Μεϊμαράκης με το ξέσπασμά του ίσως δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος. Το γεγονός είναι η ζημία για τον ίδιο και την υποψηφιότητά του. Εμμέσως, ζημία και για τον Κώστα Καραμανλή.

Οχι τόσο επειδή ο πρώην πρωθυπουργός συμμετέχει με κάποιον εμφανή τρόπο στη διαδικασία, αλλά επειδή, λόγω της αίγλης που περιβάλλει το πρόσωπό του στους κομματικούς κύκλους της Ν.Δ., η διακριτική παρέμβασή του θεωρείται δεδομένη. Είτε ο ίδιος συναισθάνεται ότι έχει κάποιο χρέος ως εγγυητής ή θεματοφύλακας, σημασία έχει ότι πάρα πολλοί άλλοι τού αναγνωρίζουν αυτό τον ρόλο και, συνεπώς, η παρούσα κρίση στη Ν.Δ. τον αγγίζει.

Να δείτε ότι θα αρχίσουν –αν δεν έχουν ήδη αρχίσει– οι δηλώσεις από διαφόρους οι οποίοι θα ζητούν την παρέμβαση του Κ. Καραμανλή.

Φυσικά, το ουσιώδες της υπόθεσης παραμένει η «διεθνοποίηση» της Ν.Δ. Ο κόσμος βλέπει σχεδόν όλες τις παθογένειες της πολιτικής ζωής στον αγώνα της διαδοχής.

Η διαδικασία, κατ’ αρχάς, είναι εξωπραγματική για τα σημερινά δεδομένα. Η τυπολατρία, όμως, τους κρατά δέσμιους μιας ηλιθιότητας επειδή αυτή θεσμοθετήθηκε στο καταστατικό, με αποτέλεσμα τώρα να σφάζονται. Αυτό που πλήττεται είναι η εναπομείνασα αξιοπιστία της Ν.Δ. Ο κόσμος το λέει απλά και ωραία: αυτοί δεν μπορούν να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους, εγώ γιατί να τους εμπιστευθώ τη χώρα;

Αν το «χάπενινγκ» αποδειχθεί η ανατίναξη της υποψηφιότητας Μεϊμαράκη, προφανώς θα ωφεληθούν οι ανθυποψήφιοί του: ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για όσους προτιμούν σοβαρότητα, μυαλό και ψυχραιμία, καθώς και ο Αδωνις Γεωργιάδης, για όσους λατρεύουν τη μαχητικότητά του.

Φοβάμαι, όμως, ότι όλα δουλεύουν για τον G. G. Κώστα. Το άκουσα τις προάλλες από πρώην υπουργό, άνθρωπο με κύρος και πέραν του κόσμου της Ν.Δ.: «Από τον Κωνσταντίνο, στον Κώστα και τώρα στον Τζιτζικώστα. Για φαντάσου!..» Ε, ναι... Το φαντάζομαι, δυστυχώς.

Απομακρύνομαι, όμως, από τις λεπτομέρειες της υπόθεσης και αρχίζω να διακρίνω κάτι δυσάρεστο στη γενικότερη εικόνα. Μήπως η Ν.Δ. αυτοκαταστρέφεται; Μήπως η «διεθνοποίηση» της διαδοχής είναι ένα επεισόδιο, ίσως το χειρότερο, σε μια διαδικασία αυτοκαταστροφής της Ν.Δ.; Πολύ πιθανό. Αυτή την τύχη είχε το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής που ονομάσαμε καταχρηστικά Μεταπολίτευση (1974-2009), δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Γιατί να γλιτώσει η Ν.Δ.; Και μάλιστα, όταν καθ’ όλο το διάστημα της οικονομικής κρίσης έχει αποδείξει ότι αδυνατεί να αξιοποιήσει τα φυσικά πλεονεκτήματα της ιδεολογίας της και να τα κάνει πολιτική. (Η Δεξιά στην Πορτογαλία, λ.χ., έκανε προεκλογική εκστρατεία με το σύνθημα ότι η λιτότητα αποδίδει και νίκησαν. Η Ν.Δ. ακόμη ζει το ψυχόδραμά της...)

Αν το μέλλον –που δεν θα αργήσει, σας βεβαιώ– αποδείξει ότι το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρίσκεται, πράγματι, σε μια μη αναστρέψιμη διαδικασία αυτοκαταστροφής, τότε θα είχε ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε μια ουσιώδη διαφορά στον θάνατο των δύο κομμάτων. Το ΠΑΣΟΚ αυτοκαταστράφηκε με μια διαδικασία που προχώρησε από κάτω προς τα πάνω: οι ψηφοφόροι εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και έτρεξαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, η αυτοκαταστροφή της Ν.Δ. προχωρεί από πάνω προς τα κάτω. Οι πρώην, οι βαρόνοι, οι επίδοξοι και οι επίγονοι είναι αυτοί που κάνουν το έργο της αυτοκαταστροφής. 

Ο κόσμος που θέλει μια σοβαρή και υπεύθυνη Κεντροδεξιά είναι εκεί και περιμένει. Είκοσι οκτώ τοις εκατό έλαβε η Ν.Δ. με Μεϊμαράκη, όπως μας θύμισε και ο ίδιος – εν πλήρη αγνοία της βαθιάς ειρωνείας των λόγων του...

Υπάρχει ελπίδα; Αν περιμένουμε από την τραγωδία (στον κινηματογράφο, το θέατρο κ.λπ.) να μας αφήνει στο τέλος μια αμυδρά υποψία ελπίδας μαζί με την κάθαρση, δεν το κάνουμε επειδή μας το επιβάλλει κάποιος κανόνας, αλλά επειδή αυτή είναι η ζωή: μέσα στην αέναη συνέχειά της, κάθε τέλος είναι μία αρχή, αν μου επιτραπεί να το πω Ελλιοτικά.

Η ελπίδα, λοιπόν, στην περίπτωση της Ν.Δ. (εφόσον η κατάστασή της είναι ανίατη) είναι ότι η εκλογική βάση της Κεντροδεξιάς παραμένει και περιμένει. Συνεπώς, υπάρχει η δυνατότητα να ιδρυθεί ένα νέο κόμμα στον συγκεκριμένο χώρο.

Αν για κάτι μπορώ να δηλώσω βέβαιος είναι ότι οι σκέψεις που μοιράστηκα μαζί σας παραπάνω δεν έχουν τίποτε πρωτότυπο. Πολλοί άλλοι θα τις κάνουν επίσης και, ενδεχομένως, τις αναγνωρίζουν όταν τις διαβάζουν εδώ ή αλλού. Επομένως, αν δεν αναστραφεί αμέσως η «διεθνοποίηση» της Ν.Δ., δεν θα εκπλαγώ αν αρχίσω να ακούω ότι γίνονται συναντήσεις όπου το ενδεχόμενο ίδρυσης νέου κόμματος θα συζητείται χωρίς ταμπού.

Θυμηθείτε: Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, Εθνική Ριζοσπαστική Eνωσις, Νέα Δημοκρατία. Ιστορικά, έτσι ανανεώνεται η Δεξιά...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή