Το τέλος της πολιτικής;

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες ήταν «πολιτικά ζώα». Η συμμετοχή στα κοινά ήταν το βασικό στοιχείο που καθόριζε τις διαφορές των Ελλήνων από τους βαρβάρους. Η ιδιώτευση στηλιτεύονταν.

Στη νεότερη ιστορία μας οι Έλληνες πάλι φημίζονταν και εξακολουθούν να φημίζονται  για την έντονη «πολιτικοποίησή» τους, με τον καθένα από εμάς, ανεξαρτήτως κατάρτισης, μόρφωσης, επαγγέλματος, κλπ,  να έχει άποψη για τα πολιτικά τεκταινόμενα, την οποία και εκφράζει όπου βρεθεί, σε παρέες, σε ταβέρνες, σε καφενεία, και τώρα τελευταία στο διαδίκτυο...

Είναι τόση η ένταση της πολιτικοποίησής μας που μονίμως βρισκόμαστε σε διένεξη μεταξύ μας, με την πολιτική διχόνοια να αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνίας μας, το είχε διαπιστώσει άλλωστε και ο Λόρδος Βύρων. Μάλιστα, κάποτε φτάσαμε μέχρι και σε εμφύλιο πόλεμο…

Αυτού του είδους η πολιτικοποίηση δεν υπάρχει σε άλλους λαούς, τουλάχιστον στον βαθμό που υπάρχει σε εμάς. Ακόμη και στη Μέση Ανατολή, όπου επί αιώνες σφάζονται μεταξύ τους, οι λόγοι είναι θρησκευτικοί, σεχταριστικοί, και πάντως όχι πολιτικοί.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις εμπειρίες που είχα σε χώρες της «προηγμένης» Δύσης, σαφώς  ουσιαστικά και θεσμικά πιο δημοκρατικές από τη δική μας, όπου παρ’ όλα αυτά ο μέσος πολίτης σπάνια είχε πολιτική άποψη, ενώ ακόμη και οι εθνικές ή και προεδρικές τους εκλογές διεξάγονταν χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς. Χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Κι αυτό σε εποχές που η χώρα μας ήταν μονίμως πολιτικά και κοινωνικά διαιρεμένη, ενώ αργότερα πέρα από τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία, σε προεκλογικές περιόδους έπεφτε κανονικό ξύλο έξω από τα εκλογικά κέντρα, ή για χάρη μιας αφίσας…

Όλα αυτά όμως μοιάζουν … yesterday, από την ώρα που βρέθηκε στο Μαξίμου η Πρώτη Φορά Αριστερή κυβέρνηση. Διότι ακόμη και την περίοδο της σημίτειας στρεβλής ανάπτυξης, τότε που οι περισσότεροι πολίτες (και ειδικά οι νέοι) είχαν πάψει να ασχολούνται με την πολιτική και το μόνο που ήθελαν ήταν να περνάνε καλά και πλούσια, και που μοναδική τους ενασχόληση (πέρα απ το να διαβάζουν τον Πετράν) ήταν τα σκυλάδικα, κάποιοι συνέχιζαν να ασχολούνται με τα κόμματα και την πολιτική.

Ειδικά την εποχή που η κρίση χτύπησε την πόρτα μας, και ακολούθησαν τα μνημόνια, η Ελλάδα ξαναγέμισε από βίαια πολιτικοποιημένους και  οργισμένους νέους και μη, που πέρα από τα κόμματα πλημμύρισαν και τις τάξεις κινημάτων όπως οι Αγανακτισμένοι, και το περίφημο ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ της Κατάντιας Βαλαβάνη (ζει αυτή;).

Με αποκορύφωμα την ανάδειξη σε κορυφαίες πολιτικές θέσεις καραγκιόζηδων και σούργελων, που με όπλο τον εντυπωσιασμό, τον λαϊκισμό, και με χαρακτηριστικό τους την αγραμματοσύνη, την  καπατσοσύνη και την λαμογιά, πέτυχαν να εκπροσωπούν όλους εκείνους τους πικραμένους συμπατριώτες μας, που έψαχναν σανίδα να πιαστούν. Διότι ακόμη και το μαζικό μούτζωμα της Βουλής, πολιτική ήταν.

Σήμερα όμως, με τον Αλέξη και την επαναστατική παρέα του στα πράγματα, δεν κουνιέται φύλλο. Βλέπετε εσείς πουθενά αγαναΧτιστές; Βλέπετε ακτιβιστές; Βλέπετε διαδηλώσεις;

Παντού επικρατεί μια άκρα του τάφου σιωπή και ένα γενικό μούδιασμα, σε βαθμό να πιστεύω ότι άξαφνα γίναμε … Ελβετία. Την ώρα που οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με ρυθμούς Φόρμουλα 1, και που τα συνεχή μέτρα, χαράτσια, φόροι, κλπ πέφτουν σαν χαλάζι.

Τι συνέβη λοιπόν; Πάθαμε ανοσία;

Ε λοιπόν ΝΑΙ. Αυτό πέτυχε η γενιά του Πολυτεχνείου μόλις ανέλαβε την εξουσία. Να καταφέρει την πλήρη απαξίωση της πολιτικής, και να επιφέρει την απόλυτη παραίτηση από έναν άλλοτε φουλ πολιτικοποιημένο πληθυσμό.

Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της δικής μας Αριστεράς. Οι άλλες αριστερές του κόσμου, όπου έγιναν κυβέρνηση, είτε με «επανάσταση» είτε με βοήθεια άνωθεν, πέτυχαν την γενική σίγαση με διατάγματα, με νόμους, και με μπόλικη καταστολή.

Ο Σύριζα την πέτυχε χειροκροτούμενος μέσα από το μπαράζ αντιλαϊκών μέτρων που περνάει καθημερινά, και τα οποία αν δεν είναι κανείς επαγγελματίας πολιτικός αναλυτής δεν μπορεί καν να παρακολουθήσει. Είναι τόσες οι πολιτικές απάτες αλλά και τα στυγνά οικονομικά μέτρα που περνάει, που ο απλός ο κόσμος έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια, και έχει παραδοθεί αμαχητί. Εδώ έχουμε μήνες τώρα κάπιταλ κοντρόλς, προχθές ξεπουλήθηκαν οι τράπεζες για ένα πιάτο φακές, και κανένας δεν αντιδράει (πολλοί δεν το πήραν καν χαμπάρι).

Ακόμη και στον περίγυρό μου, όπου μέχρι πρότινος όλοι είχαν άποψη, όλοι βρίζανε τον Σαμαρά και ελπίζανε στην ζουρλή και στον Στρατούλη, ακόμη κι εκεί σήμερα περί άλλων τυρβάζουν. Οι συντάξεις πέφτουν στα 300 ευρώ ελέω Κατρούγκαλου, Σκουρλέτη, και λοιπών σωτήρων, και η κυρά Σούλα που ολημερίς έβριζε τους κακούς τοκογλύφους σήμερα κάνει την πάπια, και μιλάει μόνο για το νέο CD του … Οικονομόπουλου.  Η απόπειρα βιασμού Χαρδαβέλα, του από νταβραντισμένους Τούρκους, όπως κατήγγειλε ο ίδιος, απασχολεί περισσότερο από τον ΕΝΦΙΑ που αυξάνεται  (και μονιμοποιείται), περισσότερο και από τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας (και ακινησίας). Εδώ, ούτε ο Νταλάρας δεν λέει να κάνει καμιά συναυλία να μας εμψυχώσει… ούτε η Χάρις Αλεξίου βγαίνει πια στους δρόμους να διαδηλώσει. Μέχρι και η Άντζι Σαμίου χάθηκε από το φέισμπουκ… τι να λέμε;

Ποιος να το πίστευε πριν από ένα χρόνο; Πως ένας λαός έτοιμος να φάει τους κυβερνώντες του επειδή συζητιόνταν η αύξηση κατά 10 λεπτά στο εισιτήριο του μετρό, σήμερα θα έκανε γαργάρα τον ΦΠΑ στα φροντιστήρια, τον ΦΠΑ στα νησιά, την τερατώδη αύξηση στα εισιτήρια των ΜΜΜ, και πάει λέγοντας.

Αυτή λοιπόν είναι η μεγάλη επιτυχία της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Να μας κάνει «πολιτισμένη» Δύση… να μας κάνει έναν λαό πειθαρχημένο, πολιτικά απαθή, όπου ο καθένας κοιτάει την δουλειά του και  δεν ανακατεύεται με τα πίτουρα. Πληρώνοντας σαν καλό παιδάκι τα τέλη και τα χαράτσια, άσχετα αν σε εμάς δεν υπάρχει κανένα ανταποδοτικό όφελος. Αφήνοντας την πολιτική στους ειδικούς, που στην περίπτωσή μας είναι μια συμμορία από γιαλαντζί αριστερούς απατεώνες, με μόνη ειδικότητά του  την λαμογιά.

Και με τελικό συμπέρασμα το να δικαιώνονται κάποιοι «συνωμοσιολόγοι», που εδώ και καιρό επιμένουν ότι το παιχνίδι (με τον Σύριζα) είναι σικέ, και ο Αλέξης απλά αποτελεί το όχημα των ξένων και ντόπιων συμφερόντων προκειμένου να περάσουν μέτρα που με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση θα ήταν αδύνατο να περάσουν.

Αυτό κατάφερε ο Σύριζα… να φέρει δημοκρατικά και όμορφα το τέλος τη πολιτικής … για τους πολλούς. Διότι εδώ που τα λέμε η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει κανείς στα χέρια των πολιτών. Άσχετα τι έλεγε κάποτε ο Αριστοτέλης.

Εξάλλου, αν ο κάθε τυχαίος έχει άποψη, τότε τι θα κάνουν οι επαγγελματίες σωτήρες και τα κομματόσκυλα;

Τα λεφτά είναι πολλά αφού…

Strange Attractor