Αυταρχική διολίσθηση…

Είναι ίδιον των αυταρχικών καθεστώτων να καταφεύγουν σε θεωρίες συνωμοσίας, και να επιστρατεύουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να φιμώσουν τις ενοχλητικές φωνές και αντιμετωπίσουν την κριτική που τους ασκείται.

Στην υπόθεση Πανούση μάλιστα περισσεύει ο κυνισμός και υποκρισία καθώς η κυβέρνηση επικαλείται την προστασία των δικαιωμάτων. Είναι σαν να έχουν δικαιώματα μόνο οι ποινικοί και οι κρατούμενοι για πολιτικά εγκλήματα, αλλά να μην έχουν δικαιώματα ο Πανούσης και τα Μέσα Ενημέρωσης που ασκούν κριτική σε ατυχείς χειρισμούς…

Με παρόμοιο τρόπο ο Αλέκος Φλαμπουράρης κατέφυγε στο “ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”, για να δικαιολογήσει τις οριακής νομιμότητας και πάντως εκτός πολιτικής ηθικής, επιχειρηματικές του κινήσεις.

Είναι τουλάχιστον ντροπή να επικαλείται το πλεονέκτημα που δημιούργησαν οι θυσίες των κομμουνιστών, για να δικαιολογήσει την επιχειρηματικότητα και τον προσωπικό του πλουτισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησής του καταφεύγει στο επιχείρημα ότι “το σύστημα θέλει να ρίξει την πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση”. Σωστό είναι αυτό, οι πολιτικοί του αντίπαλοι φυσικά και θέλουν να τον ρίξουν. Το ίδιο έκανε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση στην προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου από τον πρώτο μήνα της, μέχρι που εκμεταλλεύτηκε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας παραβιάζοντας σαφώς το πνεύμα του Συντάγματος και προκαλώντας πρόωρες εκλογές.

Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε την στρατηγική του. Επί μήνες εμπόδιζε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να κλείσει την συμφωνία με τους δανειστές, με το επιχείρημα ότι τα μέτρα που θα έφερνε θα αποτελείωναν την κοινωνία, μέχρι που τελικά την έριξε. Η συνέχεια είναι γνωστή, μετά από μία σειρά λάθών πήρε εκείνη τα ίδια αν όχι χειρότερα μέτρα, αποτελειώνοντας την κοινωνία και την οικονομία. Προηγουμένως είχε οδηγήσει ολόκληρη την κοινωνία σε ταπείνωση και την αριστερά εν γένει σε μία στρατηγική ήττα από την οποία είναι αμφίβολο εάν συνέλθει.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώην σύντροφοί τους, που αποχώρησαν εγκαταλείποντας τιμές και οφίκια, τους κατηγορούν για “προδοσία”  του κόσμου της αριστεράς και του ελληνικού λαού.
Το σύστημα Μαξίμου βασιλεύει στο χάος που έχει δημιουργηθεί από την αποτυχία  και την πλήρη απαξίωση του πολιτικού κόσμου. Όταν δεν υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις η εκτροπή στον αυταρχισμό είναι εύκολη.

Η εξουσία διαφθείρει, τους εξουσιαστές. Είναι δε ερώτημα τί είδους συμμαχία μπορούν να έχουν οι δήθεν αντιεξουσιαστές κρατούμενοι ή μη, με μία κυβέρνηση που υλοποιεί τόσο ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική. 

Σπύρος Γκουτζάνης

Πρώτο Θέμα